အခန်း (၂၂၆) - ကလေးမရနိုင်ဘူး
လင်းချင်းဟယ်သည် သူမ သားအကြီးဆုံး၏ လက်ရှိဆန္ဒမှာ အလုပ်ရရန်နှင့် အိမ်ဝယ်နိုင်ဖို့ ငွေစုရန် တက္ကသိုလ်တက်ရောက်လိုကြောင်းကို မသိခဲ့ပေ။
ဒါပေမယ့် ကောလိပ်ကျောင်းသားတွေရဲ့ စံနှုန်းတွေကို လိုက်နာရင် အိမ်တစ်လုံးကို ကိုယ်တိုင်ဝယ်ဖို့ မလိုအပ်ပါဘူး။ အိမ်ခန်းကို ခွဲဝေပေးတာ ရရှိမှာ ဖြစ်ပြီး နေရာထိုင်ခင်း ကောင်းမွန်သည့် အိမ်တစ်လုံးလည်း ဖြစ်နေပါသေးသည်။
ဒါပေမယ့် လောင်တက အလုပ်မရသေးတဲ့အတွက် ဒါကို နားမလည်ပါဘူး။
ယခုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် နှင်းများကျဆင်းခဲ့ပြီး နိုဝင်ဘာလနှောင်းပိုင်းအထိ နှင်းများ မစဲခဲ့ပေ။
ဒီရက်တွေမှာ လင်းချင်းဟယ်ဟာ အားလပ်နေသောကြောင့် အင်္ဂလိပ်စာလေ့လာကာ စကားလုံးများနှင့် စာကြောင်းများကို ဖတ်ရှုလေ့လာခဲ့သည်။
ဒီတစ်နှစ်ကုန်သွားရင် ‘၁၉၇၆’ ခုနှစ် ဖြစ်လိမ့်မည်။ နောက်တစ်နှစ် ထပ်မံ ကုန်ဆုံးသွားပြီးရင်တော့ ကောလိပ်ဝင်ခွင့် စာမေးပွဲ ပြန်လည်ကျင်းပမည့် နှစ် ဖြစ်သည်။
အချိန်ကုန်တာ သိပ်မြန်တာပဲ။
လင်းချင်းဟယ်သည် စာအုပ်ထဲတွင် စျာန်ဝင်နေသည်။ ကျိုးချင်းပိုင်သည် လောင်အာ့၊ လောင်စန်းတို့နှင့်အတူ အပြင်ကနေ ပြန်လာခဲ့သည်။ သားအဖတွေဟာ အပြေးအလွှား ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ အပြင်မှာ အေးလွန်းသဖြင့် သူတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေဟာ နီရဲနေခဲ့သည်။
လင်းချင်းဟယ်က စစ်ဆေးဖို့ ထွက်လာပြီး “ရှင်တို့ အပြင်မထွက်ခင် စနိုးလိမ်းသွားဖို့ မသိဘူးလား။”
ထို့နောက် လင်းချင်းဟယ်သည် စနိုးဘူးကို ထုတ်ယူပြီး သားအဖတွေကို လိမ်းပေးလိုက်သည်။ လောင်အာ့နှင့် လောင်စန်းတို့က မှန်တစ်ချပ် ဆွဲယူပြီး သေသေချာချာ ပွတ်သပ်လိမ်းလိုက်သည်။ ကျိုးချင်းပိုင်ကတော့ လင်းချင်းဟယ်ပဲ သေချာလိမ်းကျံပေးရသည်။
“အမေ၊ ဦးလေး(တတိယမောင်လေးလင်း) က အဖေ့ကို ရစ်ငှက်ပစ် ထွက်ချင်လားလို့ လာမေးတယ်။ သားလည်း အဖေနဲ့ လိုက်သွားချင်တယ်။” လောင်အာ့က ပြောသည်။
