« អ្ហាស៎ កាលណាទើបបាត់ទៅ អ្ហស៎ » សម្លេងធំគ្រលបែបស្អកៗ. បន្លឺចេញពីបន្ទប់ទឹក ជុងហ្គុកខាំបបូរមាត់ខំទប់ចំណង់តណ្ហាដែលឡើងមករាប់រយអង្សាស្ទើរតែផ្ទុះរលាយផែនដីដោយប្រើដៃរបស់នាយ ។
« ហេតុអីក៏ទឹកមុខ $Eﾒ យ៉ាងនេះ អ្ហាស៎ » ចង់ធ្វើបាបគេតែបែរជាវេទនាខ្លួនឯងទៅវិញ ជុងហ្គុកបន្តប្រើដៃស្រមើរស្រមៃដល់ទឹកមុខថេយ៉ុង ការស្លៀកពាក់ដូចជាតុក្កតាជប៉ុនយ៉ាងភ្លើតភ្លើន ។
[ SKIP ]
ថេយ៉ុងអង្គុយចាំជុងហ្គុកត្រង់កន្លែងដែលនាយតែងតែអង្គុយ ប៉ុន្តែបែរជាមិនឃើញ ។
« ចាំជួបគ្នាយប់ស្អែកណា៎ប្រុសសង្ហារ » សម្លេងស្រួយស្រេះទន់ភ្លន់ស៉ីចសុីចាប់បន្លឺ ហើយក៏បក់ដៃលាជុងហ្គុករួចដើរចេញទៅ ។
« លោកឯងស្មោគគ្រោកដូចដែលខ្ញុំនិយាយមិនខុសមែន » ថេយ៉ុង
« វាជារឿងរបស់យើង កុំមកចេះ »
« ការពារផងទៅប្រយ័ត្នមានកូន ខ្ញុំអាណិតសង្សារលោកឯងជំនួស » ចប់សម្ដីថេយ៍ក៏ដើរចេញទៅវិញ ។
« មនុស្សប្រុសមិនអាចមានកូនបានទេ យើងមិនចង់ទៅពេទ្យទេ វ៉ុលហុី »
( ហ្អឹម.. យើងក៏គិតបែបនោះដែរ ប៉ុន្តែឯងក៏ត្រូវរកមុខអាប្រុសម្នាក់នោះដែរ )
« យើងដឹងហើយ បើយើងដឹងថាវាជានរណា៎យើងមិនលើកលែងអោយវាទេ »
<< ម៉ោងកីឡា >>
« យើងមិនយល់ថាសិស្សច្បងឆាអុនហ៊ានធ្វើរឿងបែបនោះដាក់យើងទេ » ថេយ៉ុងនិយាយបណ្ដើរចងខ្សែស្បែកជើងបណ្ដើរ ឆាអុន ហ្យុងល្អនឹងគេយ៉ាងនេះ គាត់មិចនឹងហ៊ានធ្វើរឿងស្មោគគ្រោធបែបនេះដាក់គេទៅ ប៉ុន្តែគេនៅតែនឹកមិនឃើញថានរណា៎គួរអោយសង្ស័យដដែល ។
« ថេយ៍នេះទឹក បងទិញមកអោយ » ឆាអុនក្នុងឯកសណ្ឋានសិស្សសាលាជាមួយនឹងទឹកសុទ្ធមួយដបដើរសម្ដៅចូលមកក្នុងសាល
ធំនៃម៉ោងកីឡា ហ៊ុចទឹកមួយដបទៅអោយថេយ៉ុងទាំងញញឹម ។
« អរគុណហើយ » ក្រោយពីថេយ៉ុងព្រមទទួលទឹកមួយដបនោះហើយ ឆាអុនក៏ទម្លាក់ខ្លួនយឺតៗ. ទៅអង្គុយក្បែរគេ ។
