« តើខ្ញុំនឹងអាចរស់នៅដោយគ្មានការបានទេ? ហ៊ឹកៗ. » ចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់គេងជាមួយនឹងសម្រឹបជើងស្រាលៗ. ដូចសំឡី គ្មានអារម្មណ៍ក្នុងខ្លួន គេនិយាយផងយំផង សំណួរមួយនេះមានអារម្មណ៍ថា50 50 គេមិនអាចទ្រាំនៅជាមួយមនុស្សដែលមិនស្រឡាញ់គេ រឹតតែស្រមៃមិនចេញបើគេរស់ដោយគ្មាននាយនឹងទៅជាយ៉ាងណាឡើយ ។
<< ក្រាក >> រំពេចនោះសំឡេងរបើកទ្វារក៏បានបន្លឺឡើង មុននឹង Tae ព្យាយាមគ្រវាសទឹកភ្នែកចេញពីថ្ពាល់ ។
« ឃើញអូនយំបែបនេះ បងសប្បាយចិត្តណាស់ត្រូវទេ Jungkook? »
« មិនមែនបែបហ្នឹងទេ មិញនេះឱ្យយើងសូមទោសផង » នាយចង់សូមទោស ពីទង្វើដែលនាយធ្វើបាបនាយតូចពេលសន្ទនា ចាប់ដៃគេខ្លាំងៗ. បែបនេះ តែនាយបែរជានិយាយមិនចេញទៅវិញ ។
« សូមទោសដែលអូនធ្វើបងស្រឡាញ់អូនមិនបាន អូនពិតជាល្ងង់ណាស់ត្រូវទេេ Jungkook? »
« កុំនិយាយបែបនេះអី យើងមានអារម្មណ៍ថាខុសចំពោះឯងខ្លាំងណាស់ »
« កុំយល់ថាខ្លួនឯងខុសអី បងមិនស្រឡាញ់អូន អូនក៏មិនអាចបង្ខំបានដែរ សូមទោសមកពីអូនមិនល្អគ្រប់គ្រាន់ »
« បានហើយឈប់និយាយទៅ ឯងគិតតែម្នាក់ឯង ឯងមិនចង់ស្ដាប់យើងសិនទេឬ? » Jungkook ទាញនាយតូចដែលកំពុងតែមានទឹកមុខអួអាប់មកឱបជាប់ទ្រូង មុននឹងចាប់ផ្ដើមនិយាយ គេពិតជាមិនចង់ឃើញនាយតូចយំបែបនះទេ គេកំពុងតែព្យាយាមហើយ សង្ឃឹមថានាយតូចនឹងយល់ ។
« រឿងវាបានចប់អស់ហើយ បងមិនបាច់និយាយទេ Jungkook អូនយល់ហើយ »
« យល់ថាម៉េច? »
« យល់ថាបងអត់បានស្រឡាញ់អូនទេ »
« ចុះបើសិនជាការយល់របស់ឯងខុស ចុះបើយើងស្រឡាញ់ឯង តើឯងគិតយ៉ាងម៉េច? »
« Jung... »
« ឈប់យំទៅ » Jungkook លើកដៃជូតថ្ពាល់នាយតូច ។
« តើបងនិយាយពិតមែនទេ? បងពិតជាស្រឡាញ់អូនមែនហ៎? »
« បើមិនមែន បងមិនមែនព្យាយាមតាមអូនបែបនេះទេ Tae » គេនិយាយទាំងលើកដៃផាត់សក់នាយតូចទៅម្ខាង ។
