« អូយ៎!! » នៅចង្រ្កានបាយឯណេះ សំឡេងស្រែកឈឺបានប្រលែងចេញពីមាត់ អ្នកស្រី Jeon ដោយសារតែនាងនៅគិតពីសំណួរដែលបានសួរ Jungkook ហើយមិនបានចម្លើយ ទើបមិនប្រយ័ត្នបែបនេះ ។
« អ្នកស្រី ម៉េចមិនប្រយ័ត្នសោះចឹង?? »
« ខ្ញុំគិតរឿងខ្លះប៉ុណ្ណោះ មិនអីទេអ៊ំណាម ខ្ញុំឈប់ធ្វើហើយ អ៊ំធ្វើជាមួយអ្នកកផ្សេងចុះ »
« ចាស៎ អ្នកស្រី »
អ្នកស្រី Jeon បានដើរមកអង្គុយលើសាឡុង យកថ្នាំមកលាបដៃដែលរលាកទាំងមិនមានអារម្មណ៍ថាឈឺក្រហាយឡើយ ព្រោះក្នុងចិត្តនៅគិតខ្វល់តែ Jungkook ហើយនិង Tae ប៉ុណ្ណោះ ។
« បង អូនចង់និយាយរឿងមួយ » បន្ទាប់ពីលាបរបួសរួចរាល់ លោក Jeon ក៏ចុះមកដល់ល្មម ។
« អូនមានរឿងអី?? » លោក Jeon សួរបញ្ជាក់ភរិយាស្របពេលដែលបន្ទាបខ្លួនមកអង្គុយលើសាឡុង ។
« អូនគិតថា Jungkook អត់បានស្រឡាញ់ Tae ទេ »
« ហេតុអីអូនគិតបែបនេះ?? »
« ពេលអូនសួរ Jungkook ថាបារម្ភពី Tae ទេ Jungkook អត់ឆ្លើយទេ បែរជាសួរអូនរឿងផ្សេងទៅវិញ »
« ចឹងទាល់តែ Jungkook ឆ្លើយថាបារម្ភទើបអូនគិតថា Jungkook ស្រឡាញ់ Tae មែនទេ?? ឥឡូវអូនសាកទៅមើល Jungkook ទៅថាគេកំពុងតែនៅទីណា៎ » ភរិយាគាត់ដូចតែ Jungkook ទេ ចឹងហើយគាត់ចង់ឲ្យនាងឃើញពួកគេនៅជាមួុយគ្នាផ្ទាល់ភ្នែក ។
« ... » អ្នកស្រី Jeon លែងតប តែក៏ក្រោកធ្វើតាមស្វាមី ហើយកន្លែងដែលគាត់ទៅរក Jungkook មុនគេបង្អស់ គឺបន្ទប់ពួកគេទាំងពីរ ដោយមិនមែនជាបន្ទប់កម្លោះតូចដែលមាននាយតូចគេងឈឺឡើយ ចុងក្រោយទើបដឹងថាខ្លួនឯងគិតខុស ព្រោះនាងបានឃើញ Jungkook នៅបន្ទប់ដែលមាន Tae ទេ ។
« Jungkook នៅជាមួយ Tae តែអូនមិនយល់សោះហេតុអី Jungkook ធ្វើបែបហ្នឹងដាក់ Tae?? »
« Jungkook គឺដូចជាអូនចឹង បងប្រាប់ថា Lim Leeraa ជាមនុស្សមិនគួរឲ្យទុក្ខចិត្ត អូនមិនជឿបងទេ »
« ហ៊ឹម អូនយល់ហើយ ចាំអូនទៅនិយាយជាមួយ Jungkook ពីរឿងហ្នឹងម្ដង »
« មិនចាំបាច់ទេ ទុកឲ្យគេស្វែងយល់ដោយខ្លួនឯងទៅ បងមិនចង់រំលឹករឿងហ្នឹងទៀតទេ បើនិយាយមានតែខ្សោះទឹកមាត់ប៉ុណ្ណោះ ពួកយើងមើលថែតែថេវ៉ុនឲ្យបានល្អគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ »
