Hetalia [One-shoty]

Niemcy| Zabawa

To nawiązuje do poprzedniego „rozdziału"...

Stała oparta o ścianę budynku po drugiej stronie ulicy... Krótka, zielona spódniczka i biała bluzka, a na to narzucona potargana zielona kurtka.

Gdy ujrzałem ją po raz pierwszy, wydawało mi się, że widzę zwykłego, obdartego chłopaka, których w Warszawie było pełno... Dopiero później dostrzegłem podobieństwo do mojego więźnia.

Już myślałem, że to on... że jakoś zdołał się uwolnić z celi, albo co gorsza ktoś mu pomógł.

Dopiero po dłuższym przyglądaniu się postaci, dostrzegłem różnice... bardziej kobiece rysy twarzy. Sylwetka delikatniejsza niż u jej bliźniaka i co najważniejsze, nie była poraniona jak Feliks.

Dostrzegłem zadrapanie na prawym policzku, ale to była jedyna skaza na jej idealnej skórze...

Była tak blisko...

Wystarczyło wyciągnąć broń i pociągnąć za spust. Jeden problem mniej... a Feliks? Załamałyby się.

Odebrałbym mu kogoś bliskiego. Jego oczko w głowie!

Spojrzałbym mu prosto w oczy i oparł jakby od niechcenia: „Zabiłem Felicje."

Dokładnie opisałbym mu jak do tego doszło... jak krzyczała, błagając o życie.

Chwyciłem za broń, skrytą za pasem... Nie mogłem przegapić okazji.

Nikt nie zwróciłby uwagi, gdybym do niej strzelił. To wojna... co chwile ktoś ginie.

Ale coś mnie powstrzymywało...

To byłoby za proste.

Zwykły strzał w głowę, gdy twoja ofiara nawet nie wie, kto ją zabił? Gdzie zabawa?

Chciałem widzieć jej cierpienie... Jak krzyczy, błagając by w końcu ją zabić.

Byłbym łaskawy i to zrobił... zabierając jej życie, a Feliksowi najważniejszą osobę na tym okrutnym świecie.

Nagle dziewczyna jakby wyczuła, że ktoś jej się przygląda i rozejrzała wokoło.

Spojrzała na mnie... jej zielone oczy rozszerzyły się ze strachu, ale nie poruszyła się. Nadal stała z dumą, czekając aż pierwszy opuszczę wzrok.

- Kiedyś cię zabije...- Wyszeptałem odchodząc.

Niech myśli, że wygrała... większa zabawa będzie gdy pokaże jej jak bardzo się myliła.