Hetalia [One-shoty]

Włochy| Uśmiech

Dedykuje te jakże „piękne" opowiadanie: Satansoo_Biacz ❤️

Niemcy wydawał się smutny...

Trudno było go rozszyfrować, ponieważ przeważnie jego twarz w różnych sytuacjach, wyglądała tak samo- prawie nigdy się nie uśmiechał. Zachowywał powagę, jakby specjalnie ukrywając emocje...

Nawet jakby starał się ze wszystkich sił, on nigdy się nie uśmiechnął... Tylko raz byłem świadkiem jak jego lewy kącik uniósł się do góry.

To było dziwne, ale i za razem urocze! Od tamtego momentu chciałem zobaczyć to znowu... robiłem wszystko, by Niemcy jeszcze raz się uśmiechnął, ale to było trudniejsze niż mi się na początku wydawało.

Nie pomagało udawanie sieroty- a to potrafiło zadziałać nawet na mojego brata!

Może i ratował mnie wtedy z każdej, nawet najmniejszej opresji, ale nigdy nie zauważyłem tak wyczekiwanego uśmiechu.

Zacząłem nawet uważać, że Ludwig przybrał maskę ze skały... ale przecież to nie było możliwe! Nikt nie dałby rady tak długo z nią wytrzymać.

Niemcy obalał te teorię...

- Co się stało, Niemcy?!- Podbiegłem do jego biurka. Jego spojrzenie przeniosło się z okna na mnie... ale uśmiech się nie pojawił.

Jak można być tak powściągliwym?! Przecież to nie możliwe! Nie rozumiem dlaczego on się nie uśmiecha.

Przecież wojna się skończyła... wszystko zaczyna się od nowa. Świat powoli wraca do normalności.

Powinien się cieszyć, że ludzie przestali się zabijać!

- Nie krzycz.- Jego głos był delikatny.

Nie wyczułem w nim tego strasznego tonu, który posiadał prawie każdy Niemiec.

- Niemcy, Niemcy. Czemu jesteś smutny?- Postanowiłem zrobić kolejne podejście.

- Wydaje ci się.- Próbował mnie zbyć, znów odwracając się do okna.

- Wojna się skończyła!- Powiedziałem.- Już nikt nie każe ci udawać złego.

Ludwig nie odwrócił się... nadal siedział do mnie tyłem.

Nie chcąc mu przeszkadzać po prostu wyszedłem z pokoju, zostawiajac go samego ze swoimi myślami.

Nie miałem pojęcia, że po moich słowach na twarzy Ludwiga pojawił się cień uśmiechu...