|DAMIRAE| 4 Jesteś moim Kryptonitem...

II 54-Joker Panem.

DAMIAN:
Dotarłem do Bat Cave godzinę temu, ale nikomu nie dałem znać o tym co się stało. Nawet nie wiedzą że wróciłem.
Ułożyłem Kruka na łóżku medycznym i pobrałem jej krew.
Czekając na wyniki siedziałem przy niej, przeczesując palcami jej włosy.
Do tej czynności nawet zdjąłem rękawicę, byle tylko poczuć na skórze jej osobę.
-Przepraszam Cię. Powinienem tam z Tobą pójść...-Zacisnąłem powieki i ścisnąłem drugą, wolną dłoń w pięść na kolanie.
Naiwnie liczyłem że gdy otworzę oczy, dziewczyna wróci.
Niestety nie miałem tego szczęścia.
Pół demon tylko patrzył w sufit, mamrocząc.
Ten widok był dla mnie cholernie ciężki.
Za parę godzin Święta, a dziewczyny obudzą się i zamiast zastać Mikołaja stracą ukochaną mamę...
-Rae, proszę, ocknij się. Jak nie dla mnie, to dla dziewczyn...-Błagałem na próżno.
Usłyszałem za sobą kogoś. Zaraz po tym jak tego kogoś wyczułem, Selina, bo to ona przyszła, przemówiła.
-Już wróciliście?-Zapytała zdziwiona.
Odwróciłem się do niej twarzą, odsłaniając Raven.
Widok przyjaciółki w takim stanie i mój wzrok był dla niej szokiem. Niezbyt miłym.
-Co jej się stało?!-Podbiegła do mojej dziewczyny.
-Joker potraktował ją jakimś gazem.
-Czy ona powtarza że Joker jest jej Panem..?-Spojrzała na mnie, niewiele rozumiejąc.
-Klaun porwał szesnastu ludzi. Prawdopodobnie chciał z nich stworzyć armię swoich zombie, które będą mu ślepo posłuszne, ale Raven go znalazła.
-Zaraz, ona?-Kyle ponownie się zdziwiła.-Była sama?
-Pomysłem genialnego Gordona.-Prychnąłem, dodając po chwili ciszej:
-A ja się na to zgodziłem...
Milczeliśmy długą chwilę.
-Masz pomysł jak ją odzyskać?
-Nie.-Byłem szczery.-Jeszcze. Joker prysł, ale nawet gdybym go znalazł, na pewno nie zgodziłby się pomóc... Póki co badam jej krew. Muszę zebrać myśli.
Podszedłem do Bat Komputera, sprawdzić czy są wyniki. Niestety jeszcze ich nie było.
Odszedłem kawałek i przywaliłem w ścianę skalną z pięści.
-Jaki ja byłem głupi!-Zawyłem.