|DAMIRAE| 4 Jesteś moim Kryptonitem...

IV 130-Wspomnienia z treningu z Ra's.

DAMIAN:
Asekurując starszą, pozwoliłem jej zrobić salto i upaść na materac.
-Wow!-Krzyknęła z wielkimi oczami.-Udało mi się!
-Fajnie, prawda?-Uśmiechnąłem się.
-Teraz ja! Teraz ja!-Podbiegła do mnie Melanie.
-Teraz jest moja kolej!-Nie zgodziła się zielonooka.
-Ale...
-Spokój.-Przerwałem im.-Lee, pozwól spróbować też siostrze. Tobie już się udało.
Dziewczynka zrobiła niezadowoloną minę, ale zeszła z materaca.
-Ustaw się tak, jak wam pokazywałem.-Zwróciłem się do córki.
Ta posłuchała i przyjęła pozycje do salt.
-Teraz spróbuj się odbić i trafić w materac. Tylko bez mocy.-Zaznaczyłem.-Tak się nie nauczysz.
-Dobrze.
Trzymając ją, pozwoliłem skoczyć.
Dziecko wylądowało na materacu i zachwiało się, upadając na plecy.
Na szczęście na miękki materiał.
Leah zaśmiała się z upadku siostry, a jej bliźniczka zrobiła obrażoną minę, zakładając ręce na piersiach.
-Leah.-Zmarszczyłem brwi, by moja młodsza wersja się uspokoiła i przestała śmiać.
-Nigdy mi się nie uda...-Zasmuciła się młodsza.
-Udało Ci się. Musisz jedynie popracować nad lądowaniem.-Odparłem.
-Kiedy Tobie zaczęło się udawać, tato?
Przypomniałem sobie ćwiczenia z Ra's i matką.
Gdy zacząłem trening zabójcy, miałem tyle lat ile moje córki teraz. Zaczęło udawać mi się szybciej, ale nie dlatego że byłem lepszy tylko dlatego że moja rodzina nie robiła sobie nic z mojego bezpieczeństwa, a efektem były stałe połamane, stłuczone lub wybite kości u czterolatka.
Nigdy bym nie pozwolił żeby moje dzieci przechodziły przez coś podobnego. Żeby nie miały dzieciństwa.
Wiem że trenując je na bohaterki nie uniknę ich obrażeń, ale logiczne jest ze zrobię wszystko by miały jak najmniej bólu.
-To długa historia, ale wasz pradziadek i babcia nie dbali o mnie tak jak ja i mama dbamy o was.
-To znaczy jak?-Spytała Lee.
Zmieszałem się.
-Chcecie coś zjeść? Dziadek Alfred dziś piekł ciasto.-Powiedziałem by odwrócić ich uwagę od tematu.
Podziałało.
-Tak!-Ucieszyły się.