|DAMIRAE| 4 Jesteś moim Kryptonitem...

V 152-Jesteś świetna, Selina.

RAVEN:
Płacząc cicho, wrzucałam swoje ubrania i rzeczy osobiste do dwóch dużych walizek.
Choć chciałam krzyczeć z bólu i smutku, wolałam być cicho, żeby dziewczynki nie usłyszały.
Zostaną tutaj.
Nie chcę ich męczyć podróżą i moimi problemami, a gdyby wracały ze mną z pewnością widziałyby jak płaczę.
Tutaj mają dziadka, babcie, wujka i teraz tylko ojca.
Zaszlochałam cicho, a w walizce wylądowała kolejna bluzka.
Nagle usłyszałam pukanie, a za drzwiami wyczułam kociarę.
Nie odpowiedziałam, bo nie chciałam z nikim rozmawiać.
Liczyłam że sobie pójdzie, ale tak się nie stało.
Otwarła drzwi i weszła do pokoju.
Widząc w jakim jestem stanie, wyraźnie się zdziwiła i zmartwiła.
-Co Ci się stało?
A gdy dostrzegła że wrzucam rzeczy do walizki, podeszła do mnie.
-Co zrobił? Spał z kimś innym..?
-Nie... Zerwał zaręczyny...-Dodałam ciszej.
-Co? Jak to?
-Zanim się zaręczyliśmy, kazał mi obiecać że gdy ponownie spotkamy Zgubę, ja ucieknę. Jeśli tego nie zrobię, wrócę do Titans Tower...-Wypuściłam kejne łzy.-Dziś walczyliśmy z Bane'em...
-Nie uciekłaś...-Stwierdziła Catwoman.
-Uciekłam. Ale wróciłam po chwili z Superboy'em. Akurat w momencie gdy Bane miał go zabić...
Zielonooka zacisnęła pięści.
-On jest nienormalny? Ocaliłaś mu życie!
-Szkoda że on tego tak nie widzi...-Powiedziałam smutno i zamknęłam dwie walizki.
-Nie odchodź.-Prosiła.-Pogadam z nim...
-To nic nie da.
-A dziewczynki? Muszą mieć mamę!
-Będę je odwiedzać. Zobaczę je gdy trochę ochłonę... Nie chcę żeby mnie taką widziały.
Selina patrzyła na mnie wielkimi oczami.
-Ale...-Próbowała jeszcze dyskutować, ale podeszłam do niej i ją przytuliłam.
Była zaskoczona, bo nigdy tego z nią nie robiłam, ale również mnie objęła.
-Jesteś świetną osobą, przyjaciółką i babcią.-Oznajmiłam i wręczyłam jej mój  pierścionek zaręczynowy.-Przekaż to Damianowi i dbaj o moje córki.
Chwyciłam walizki.
-Czekaj!-Zawołała, ale nie zdążyła zrobić nic więcej, bo teleportowałam się prosto do Titans Tower.