|DAMIRAE| 4 Jesteś moim Kryptonitem...

V 164-Zniszczona róża.

RAVEN:
Po raz pierwszy od kilku nocy spałam dobrze i twardo.
Bez przerw, bez wstawania, płaczu...
Gdy się obudziłam, nie otworzyłam oczu od razu. Wciąż byłam zmęczona.
Ale wyczułam w pomieszczeniu Batmana.
Byłam tym faktem tak zdziwiona że otworzyłam oczy nagle i szeroko.
Chciałam usiąść, ale poczułam paskudny ból w boku, przez co syknęłam.
Syn Bruce'a siedział pod ścianą tuż przy moim łóżku i chyba trochę drzemał, bo miał zamknięte oczy.
Jednak na mój ruch natychmiast otworzył oczy szeroko i wstał.
-Rae!-Zawołał.
-Co się stało? Co Ty tu robisz? Gdzie dziewczynki?-Zalałam go serią pytań, trochę pół przytomna.
Wtedy też dostrzegłam że w jego prawej dłoni jest jedna, umierająca i zniszczona czerwona róża, co jeszcze bardziej mnie zdziwiło.
-Nie pamiętasz? Widzieliśmy się już wczoraj...-Zaczął ostrożnie.
-Nie pamiętam nic odkąd Dick kazał mi wejść do tego magazynu...
Wyczułam że Damian odczuł ogromną ulgę, co zaczęło mnie głęboko zastanawiać.
Ale nie bardziej niż fakt że był tu. W moim pokoju. W San Francisco. Po tym co powiedział...
-Ja... Może zacznę od tego że demon zniszczył budynek, w którym byłaś.
-Nic się nikomu nie stało? Co z Dick'iem?
-Dick żyje, a drużyna nie wspominała żeby były ofiary śmiertelne, także myślę że wszyscy są cali.-Po tym dodał ciszej:
-Oprócz Ciebie...
Spojrzałam na bandaż okalający mój brzuch i klatkę piersiową. Po prawej był zakrwawiony.
Patrzyliśmy na siebie chwilę.
Młody Wayne był wyraźnie zmieszany.
W końcu się odezwał.
-To dla Ciebie.-Wręczył mi różę, a raczej to co z niej zostało.
Uśmiechnęłam się do niego lekko, przez co jego twarz oblał rumieniec.
-Bylo tego więcej, ale... trochę je uszkodziłem...
-Nie szkodzi. Ile spałam że zdążyłeś tu przyjechać?
-Przyjechałem tu, nie wiedząc o wypadku...-Odparł.
-Nie..?
Chłopak usiadł na łóżku obok mnie, ale zachowując dystans.
Czułam że był bardzo zawstydzony.