Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 1

Hoe lang ken ik hem nu al? Waarom gebeurt dit elke keer als ik hem zie...

Toen ik acht was zijn mijn ouders verhuisd. Ik was zo ontzettend boos dat ik al mijn vriendinnetjes moest achter laten. Ik hoor de achtjarige ik nog steeds zeggen dat ik mijn vader haat. Dat veranderde allemaal op het moment dat onze overburen zich kwamen voorstellen. De man en de vrouw die zich voorstelde waren even oud als mijn ouders. George en Lily. Mijn moeder heet Lilian en ze raakte al gelijk met Lily aan de praat. Toen Lily mij zag stelde ze zich ook aan mij voor. Ze vertelde me gelijk dat ik ze geen u hoefde te noemen. Dat ze een zoon hebben waar ik het vast goed mee kon vinden. Een paar seconden later kwam er een jongen aan rennen. Hij had zwarte krulletjes en bruine ogen.

'Hoi, ik ben Thomas. Als je wilt kan je een keer mee gaan skeeleren' zei hij tegen me. Ik stond nog steeds verlegen achter mijn ouders. Mijn moeder gaf me een aanmoedigend duwtje zodat ik me zou voorstellen.

'Leuk' zei ik alleen maar. Ik was niet zo goed in sociaal contact.

'Mooi haar. Het lijkt wel goud' zei Thomas.

'Heb ik van mijn mama' zei ik trots op mijn blonde golvende lokken. Daar was ik altijd al trots op. Ik wilde nooit mee naar de kapper. Ik wilde mijn haar zo lang mogelijk houden.

Later die week had Thomas aangebeld om te vragen of ik buiten wilde spelen. Er waren niet veel andere kinderen in de buurt maar Thomas leek me wel aardig. Normaal speelde ik niet veel met jongens omdat ik ze irritant vond. Maar Thomas was aardig, en rustig.

'Hoe heet je eigenlijk?' had Thomas aan me gevraagd toen ik op mijn skeelers buiten stond.

'Blair' antwoorden ik. Hij keek me even twijfelend aan alsof hij het er niet mee eens was.

'Ik vind jou meer een Goudlokje' zei hij tegen me waardoor ik moest lachen.

Ik had gezegd dat we veel te oud waren voor sprookjes. Hij had alleen maar zijn schouders opgehaald en de rest van de dag noemde hij me Goudlokje.

Thomas en ik zaten op dezelfde basisschool. Alleen zat Thomas een groep hoger, ondanks dat hij twee jaar ouder was. Ik vond deze school maar niks. De kinderen waren niet eens aardig. Ze waren allemaal heel erg uit de hoogte en ze speelde niet eens leuke groepsspelletjes in de pauze. Als snel werd ik voorgesteld als het 'nieuwe meisje' wat kennelijk betekende dat iedereen de pik op je had. Groep vijf was niet leuk voor mij. Het enige waar ik naar uitkeek was het naar huis wandelen met Thomas. Hij zorgde er altijd wel voor dat ik vergat wat er allemaal op school gebeurde. Groep zes was niet veel beter. Het werd alleen maar erger. Kinderen werden gemener om de een of andere reden. Ik weet niet precies waarom maar Thomas moest groep zeven overnieuw doen. Het gaf me een veilig gevoel dat hij bij mij in de groep zat. Ik had het idee dat ik me minder zorgen hoefde te maken. Na de eerste week had hij me gevraagd of de andere kinderen altijd zo lullig tegen me deden. Met tranen in mijn ogen had ik hem verteld hoe de afgelopen schooljaren voor mij waren geweest. Hij leek boos. Maar niet op mij. Wat hij gedaan heeft weet ik ook niet maar de week daarna deed niemand meer gemeen. Niet alsof ze ineens lief gingen doen ofzo hoor maar ze lieten me in ieder geval wel met rust.

Toen de keuze voor de middelbare school kwam was ik ontzettend zenuwachtig geweest. Thomas en ik wilde graag naar dezelfde school maar we wisten niet of dat wel ging lukken. Ik was superblij toen ik hoorde dat ik bij mijn eerste keuze was toegelaten. Ik rende naar het huis aan de overkant. Maar Thomas was dat niet. Hij moest naar een andere middelbare school. Het was een stuk verder weg. Ik moest twintig minuten fietsen en thomas veertig.

De zondag voordat de middelbare school begon hebben we een pact gesloten dat we voor altijd beste vrienden zouden zijn. Het zou niet uitmaken dat we naar andere scholen zouden gaan. 'Beloofd' zei ik plechtig. 'Beloofd, voor altijd Goudlokje' zei Thomas tegen me. Dat is de eerste keer waarvan ik me kan herinneren dat ik kriebels in mijn buik kreeg van Thomas.

Ik begon ineens anders naar hem te kijken. Ik was geen klein meisje meer, ook al was ik nog maar twaalf.

De eerste dag fietste Thomas met me mee naar school. Ik vertrok eerder zodat hij ook op tijd zou zijn. Ik was bizar zenuwachtig. Tot mijn verbazing was hij ook bij mijn school afgestapt en gaf hij me een dikke knuffel voor ik naar binnen ging. Hij zei dat alles goed zou komen en dat hij me ook weer zou ophalen. Daardoor begon ik mijn eerste dag op de middelbare school met een grote glimlach.

De middelbare school was beter. Ik kreeg meer en meer vrienden. Ik paste ertussen. Of, ik deed zo goed mogelijk mijn best om er tussen te passen. Er was altijd een moment waar ik naar uitkeek. Zoals waarschijnlijk elke tiener...de zomervakantie. Al was mijn reden anders. Mijn reden was Thomas. We deden allebei de havo dus we hadden redelijk wat huiswerk. Maar in de zomervakantie hadden we meer tijd om leuke dingen met elkaar te doen. Onze ouders waren al gewend dat we af en toe bij elkaar logeerde. Het was normaal voor ons omdat we elkaar al van kinds af aan kende en dat toen ook af en toe deden. De zomervakantie van de tweede naar de derde was anders. Tenminste, het voelde anders. Ik logeerde meer bij Thomas dan hij bij mij. Het was bij mij thuis niet altijd even gezellig. Pap kon meer drinken dan goed voor hem was. Hij was pas ontslagen en mijn moeder werkte bijna elke dag over om de kosten op te kunnen vangen. Thomas was in die vakantie mijn ontsnapping. In mijn herinneringen was ik meer bij hem dan dat ik thuis was. Ondanks het lekkere weer waren we veel binnen. We gamede veel samen. Mario Kart was als een topsport geworden voor me. Toen Thomas jarig was, in de zomervakantie kreeg hij van zijn ouders een tweepersoonsbed. Hij had altijd een hoogslaper gehad. Daarom legde we vaak de matrassen op de grond als ik bleef logeren.

Toen ik aan Thomas had gevraagd hoe we dat nu moesten doen omdat er geen plek meer was voor mijn matrasje had hij gelachen. 'Je komt toch gewoon bij mij in bed Goudlokje' had hij gezegd. Wat me net iets té veel kriebels gaf. Ik had al zo vaak bij hem geslapen maar nu merkte ik toch dat er dingen begonnen te veranderen. Normaal kleedde we ons altijd in dezelfde kamer om. Maar sinds ik bh's was gaan dragen kleedde ik me om in de badkamer die aan zijn slaapkamer grensde.

De laatste avond voordat school begon mocht ik na wat smeekbedes ook bij Thomas blijven slapen. We gingen al gelijk na het avond eten naar boven zodat we nog konden gamen. Ik was zenuwachtig voor school en Thomas merkte dat, zoals altijd. In plaats van te gamen stelde hij voor een film samen te kijken. Ik had gelijk ingestemd omdat ik dat minder hoefde na te denken. Wat is dat toch met die zenuwen elke keer als school weer begint. Het is nog steeds dezelfde school...

We kozen samen een horrorfilm uit, ook al wist ik dat dat geen slim plan was voor mij.

'Ben je bang Goudlokje?' had Thomas gevraagd op een spannend moment.

'Nee' zei ik, terwijl ik hem probeerde te overtuigen.

'Echt wel' lachte hij toen ik merkbaar opschrikte bij het schrikmoment. Hij lachte hardop en schoof wat dichter naar me toe. Wat me een vreemd gevoel gaf wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Hij sloeg zijn arm om me heen.

'Je kan gewoon tegen me aan liggen hoor' had hij gezegd toen ik na een paar minuten nog steeds niet durfde te bewegen. Ik besloot te genieten van het moment en tegen hem aan te gaan liggen. Met zijn andere hand pakte hij mijn hand vast. Van de rest van de film heb ik verder niet veel meegekregen. Ik kon alleen maar denken aan hoe alles voelde dat moment.

Toen we gingen slapen wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Het voelde anders om naast hem te liggen. Ik was dit niet gewend. Waarom voelde het nu zo anders?

'Ben je nog zenuwachtig' vroeg Thomas toen hij het licht uitdeed zodat we konden gaan slapen.

'Ja' antwoordde ik.

'Kom hier' zei hij.

Thomas lag op zijn rug en ik draaide me naar hem toe. Hij hield zijn arm open als uitnodiging. Ik ging op zijn borst liggen. Hij legde zijn arm om me heen en drukte me tegen zich aan. Ik luisterde naar zijn ademhaling. 'Dit is fijn' had hij zo zachtjes gezegd dat ik het bijna niet hoorde. Ik antwoordde niet meer. Ik viel gelijk in slaap.