Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 74

- Blair - 

Ik ben zo ontzettend zenuwachtig. Ik weet niet goed waarom als ik er over nadenk. Ik ken Thomas al jaren...maar de persoon die hij gister was wil ik eigenlijk niet kennen. Ik wil gewoon mijn spullen pakken en weggaan. Ik wil niet dat hij me gaat proberen te overtuigen want ik weet dat dat hem waarschijnlijk zal lukken.

'Blijf maar gewoon achter me staan oké, zeg maar niks. We pakken je spullen en we zijn weg' zegt Angelina als we voor de deur staan. Ik weet dat Thomas thuis is want ik zie zijn auto staan. Ik knik naar haar.

Angelina belt aan en ik hou m'n adem in. Dat wordt nog erger als Thomas de deur opendoet en gelijk naar me kijkt. Waarom moet hij er nou zo goed uit zien...

Ik kan hem niet meer aanraken. Ik moet het niet meer doen, hoe groot de verleiding ook is. Het is beter voor mezelf. Ik moet voor mezelf kiezen ook al lijkt dat in het begin alleen maar pijn te doen.

'Hey Blair' zegt Thomas zacht.

'Hey' piep ik met een hoge stem waardoor ik gelijk mijn ogen dichtknijp. Verdomme. Waarom moet dit zoveel effect op me hebben.

'We komen niet om te praten. We moeten zo weg dus we pakken even haar spullen en dan zijn we hier klaar' zegt Angelina.

Thomas kijkt van haar naar mij.

'Ik wil wel praten' zegt Thomas als hij naar mij kijkt.

'Dat lijkt me geen goed idee' zegt Angelina.

'Daar luister ik pas naar als ik weet dat het haar woorden zijn. Niet die van jou... Blair...schat. Alsjeblieft, zullen we even praten? Met z'n tweeën. Ik vind het vreselijk om je zo te zien' zegt Thomas.

Shit. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik zie er ook niet uit nu. Ik heb amper kunnen slapen en ik voel me nog steeds misselijk. Thomas ziet er uit alsof hij ook niet heeft geslapen, al...op de een of andere manier ziet hij er gewoon altijd goed uit. Mijn ogen dwalen even af naar zijn lichaam. Dat zorgt dat ik terugdenk aan wat hij me allemaal heeft laten voelen...wat ik nu...nooit meer zal voelen.

'Als jij nou begint met een shirt aantrekken, dan kunnen wij alvast wat spullen in de auto zetten en dan zien we daarna wel' zegt Angelina.

Thomas kijkt weer even naar haar.

'Nee' zegt hij.

Geen uitleg niks. Gewoon. Nee.

'Pardon?' zegt Angelina.

'Ik zei net al, ik wil het uit haar mond horen. Niet uit die van jou. Ik wil met haar praten en ik zou haar naar haar kamer brengen' zegt hij.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb het idee dat ik bevroren ben. Dat ik verdoofd ben en niet goed kan nadenken. Ik probeer te vechten tegen de impuls om in zijn armen te springen. Ik hou nog steeds van hem...maar...dit kan gewoon niet werken. Hoeveel erger gaat het worden als we allebei studeren. Ik moet me ook op mijn studie kunnen focussen. Dat gaat niet als ik me constant zorgen moet maken om Thomas.

'Sorry...' begin ik. Ik probeer hem aan te kijken maar het is zo moeilijk.

'Ik kan dit nu niet Thomas. Sorry. Angelina heeft gelijk. Ik wil gewoon mijn spullen pakken en dan vertrekken'

'Oké' reageert hij zacht.

Ik hoor de emotie in zijn stem, al probeert hij die te verbergen. Het breekt mijn hart. Volgens mij is dit echt hoe een gebroken hart voelt. Thomas zet een stap opzij en laat ons naar binnen.

'Er staat koffie in de keuken. Pak die maar. Dan til ik de koffers wel naar beneden en zet ik die in de auto' zegt Thomas.

'Dankje' zeg ik zachtjes.

'Dat is fijn dankjewel' zegt Angelina.

Ze loopt met me naar de keuken en kijkt me aan. Ze probeert mijn emoties te peilen.

'Gaat het?' vraagt ze bezorgd.

Ik knik naar haar. 'Het is moeilijk' zeg ik daarna. Ze knikt begrijpend en schenkt een mok koffie voor me in.

Zodra ik de mok aan mijn mond zet en de geur mijn neus binnenkomt word ik weer overvallen door een vlaag misselijkheid. Ik ren de keuken uit richting de wc waar Thomas net een koffer neer zet vanaf de trap. Hij kijkt me bezorgd aan. Ik heb geen tijd om iets te zeggen en ik ben maar net op tijd. Ik heb al niks meer in mijn maag maar toch blijf ik overgeven. Thomas staat achter me en houd zijn hand op mijn rug. Hij wrijft langzaam heen en weer. Angelina staat achter ons.

'Gaat het wel?' vraagt Thomas bezorgd.

Als ik eenmaal klaar ben knik ik naar hem.

'Het is gewoon alle stress. De zenuwen voor het verhuizen enzo' zeg ik.

'Dit is niet de eerste keer dan?' vraagt hij.

'Vanochtend ook al' zegt Angelina.

'Als dit blijft gebeuren moet je naar een dokter' zegt Thomas.

Ik knik.

'Pak boven maar een tandenborstel. Dan zal ik de spullen verder in de auto zetten' zegt hij. Ik doe wat hij zegt en loop naar boven.