Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 24

- Blair - 

'Waarom werd hij zo boos op je?' vraag ik aan Thomas als we de laatste tas naar zijn kamer getild hebben.

'Ik zei gewoon dingen die hij eigenlijk niet wilde horen. Hij zal het confronterend hebben gevonden' antwoord hij.

Ik vraag me af of dat echt het geval is. Zeker met alcohol wordt mijn vader snel boos maar schreeuwen is iets wat hij niet vaak deed. Zelfs niet als hij net van de bar thuis kwam en vloekend de trap op probeerde te komen.

'Hé, je hoeft er nu niet meer over na te denken' zegt Thomas als hij naar me toe loopt en zijn handen om mijn gezicht vouwt.

'I know...' aarzel ik. 'Maar hij blijft mijn vader. Hoe kan ik me nou niet zorgen om hem maken'

'Je bent niet verantwoordelijk voor iemand zijn daden. Ook al is het familie. Net zo min dat jij ze kan beïnvloeden om ergens mee te stoppen. Ik snap dat je je zorgen maakt maar de fout ligt toch echt bij hem' zegt hij.

Hij heeft gelijk. Mijn vader zal nooit stoppen met drinken omdat ik het vraag. Misschien moet ik stoppen met het telkens te proberen. Ik knik naar hem en sluit even mijn ogen.

'Zal ik een lekker ontbijtje maken. Ik denk dat je daar wel aan toe bent' stelt Thomas voor.

Ondanks de knoop in mijn maag knik ik naar hem en volg ik hem de trap af naar de keuken.

'We kunnen ook wel even ergens gaan eten' zegt Thomas. 'Volgens mij hebben mijn ouders nog geen boodschappen gedaan' zegt hij terwijl hij voor de koelkast staat.

'Ook goed' antwoord ik.

'Gaat het wel?' vraagt hij.

Ik haal mijn schouders op. 'Het voelt gewoon nog even vreemd. Ik heb net al mijn spullen ingepakt bij mijn ouders. Ik ben uit huis, ik ga niet meer terug. Dus het voelt gewoon...vreemd. Ik weet het niet goed' leg ik uit.

'Ik snap het'

'Ik ga nog even andere kleding aantrekken en dan zie ik je zo' zeg ik.

Hij knikt naar me. Ik loop de trap op. Ik wilde gewoon even naar boven, niet perse omdat ik me om moet kleden maar omdat ik even een momentje voor mezelf nodig heb omdat ik moet beseffen wat er net allemaal gebeurt is. Mijn moeder zal gek worden als ze vanavond thuis komt.

We gaan naar een kleine, soort van tearoom. Al heeft het heel wat weg van een ouderwetse diner. We mochten de auto van Lily meenemen aangezien ze hem vandaag niet nodig heeft. Thomas en ik gaan aan een tafeltje tegenover elkaar zitten. Onderweg hebben we niet veel tegen elkaar gezegd. Ik vind het vreselijk dat hij mijn vader zo heeft gezien. Ik schaam me werkelijk kapot.

Thomas pakt mijn hand op tafel. 'Waar denk je aan?' vraagt hij.

'Aan dingen waar ik me geen zorgen om zou moeten maken' antwoord ik waarna ik zucht.

'Je weet dat je me alles kan vertellen toch?' vraagt hij.

'Ja...het is gewoon...ik schaam me gewoon dat je...dat je hem zo hebt moeten zien'

Ik blijf hem aankijken. Even lijkt hij te zoeken naar woorden.

'Blair, jij weet ook dat je daar niks aan kan doen toch. Ik zou je nooit anders aankijken door hoe je ouders zich beslissen te gedragen. Je bent je eigen persoon en zo zal ik je altijd zien' legt hij uit.

Zijn woorden raken me onverwachts en ik merk dat er een traan over mijn wang loopt. Thomas leun over de tafel heen om hem weg te kunnen vegen.

'Weet je al wat je wilt?' vraagt hij.

'Ik twijfel nog tussen American pancakes of wafels'

'Anders bestellen we het allebei en dan delen we' lacht hij naar me.

Ik knik enthousiast. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik ergens heen ben gegaan om te ontbijten, of...nouja een soort brunch eigenlijk want het is al half twee.

De serveerster komt naar ons toe en Thomas verteld wat we willen eten.

'Wat willen jullie daarbij drinken?' vraagt ze.

Thomas kijkt naar mij en lacht dan naar me. 'Doe maar twee vanille milkshakes'

Ze knikt naar ons en loopt weg.

'Dat je dat nog steeds weet' zeg ik tegen hem.

'Hoe kan ik jou en je passionele liefde voor vanille milkshakes nou weer vergeten.

We lachen naar elkaar. Ik voel mezelf eindelijk weer een beetje ontspannen.

Als het eten gebracht is zetten we de borden gewoon in het midden zodat we er allebei van kunnen pakken. Ik zie Thomas zijn blik soms afdwalen naar mijn V-hals. Normaal had ik dat soort aandacht vervelend gevonden, maar als het Thomas is dan krijg ik er een warm gevoel van en kriebels. Ik beslis hem een beetje uit te dagen en duw mijn armen tegen mijn borsten aan waardoor hij het nog beter kan zien.

'En hoe vind je dit T-shirt?' vraag ik als hij met grote ogen naar me zit te kijken. Thomas pakt mijn hand weer vast en knijpt er zachtjes in.

'Als je dat soort dingen blijft doen dan neem ik je nu mee naar de auto om te laten zien hoe leuk ik dat shirtje vind' zegt hij met een lage stem. Ik zie dat zijn pupillen groot zijn. Mijn hart begint sneller te kloppen door zijn opmerking en ik voel het ook daar beneden.

Het belletje boven de deur rinkelt als er drie jongens binnenkomen. Ze hebben allemaal tatoeages en eentje heeft een hele arm vol. Toch zien ze eruit alsof ze van dezelfde leeftijd zijn als Thomas en ik. Al ben ik altijd waardeloos geweest in het raden van leeftijd.

Thomas draait zijn nek even om en trekt dan zijn hand weg van tafel.

'Alles oké?' vraag ik.

'Hmmh' antwoord hij. Ineens veranderd zijn hele houding en ik weet niet of ik deze Thomas wel zo aardig vind, laat staan leuk.

'Hé Thomas, hier zit je dus. We probeerde je al de hele dag te bereiken' roept een van de drie jongens. Ze gaan bij een tafeltje naast ons zitten en Thomas lijkt niet meer op zijn gemak. Hij gaat gelijk rechtop zitten. 'Nou, nu heb je me gevonden' antwoord hij.

'Jezus wat ben jij weer chagrijnig' antwoord de tweede jongen.

'Ga je ons niet voorstellen?' vraagt de derde.

'Nee' zegt Thomas bot.

De derde jongen lacht en kijkt dan naar mij.

'Dag schoonheid, ik ben Drake. En deze twee klojo's zijn Levi en Finn' zegt hij tegen me.

'Uhm, Hi. Ik eh...' probeer ik me voor te stellen voordat Thomas me in de rede valt.

'Dit is Blair, mijn buurmeisje' zegt hij.

Buurmeisje? Gaat hij me nu echt alleen maar voorstellen als zijn buurmeisje? Na wat hij gisteravond heeft gezegd? Eikel.

'Dat dus' reageer ik puur om Thomas te stangen.