Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 34

- Blair - 

Wat moet ik hier nou in hemelsnaam van denken? Hij vecht voor geld...Heeft hij geen idee wat er allemaal mis zou kunnen gaan tijdens zo'n gevecht?

'Blijf je dit doen?' vraag ik aan hem als ik hem aankijk.

'Het is makkelijk om geld te verdienen...' begint hij.

'Maar wat gebeurt er als ik het niet oké zou vinden?' vraag ik aan hem.

'Ik weet het niet. Ik heb er nog niet over nagedacht' zegt hij.

Zijn antwoord frustreert me. Had hij echt verwacht dat ik dit zomaar oké zou vinden. Dat niemand hier een probleem mee zou hebben, dat het normaal is?

'Zou je ermee stoppen als ik dat van je vroeg?' vraag ik aan hem.

Hij lijkt diep na te denken over zijn antwoord.

'Het klinkt misschien heftig, maar het valt allemaal wel mee. Ik heb nog nooit een gevecht verloren. Het is niet alsof het professionele vechters zijn, meestal zijn het gewoon jongens van andere scholen' probeert hij uit te leggen.

'Dat is toch geen antwoord op de vraag die ik stel' stel ik vast.

'Ik denk niet dat je die vraag kan stellen zonder dat je weet wat het precies inhoudt' zegt hij.

'Dus ik zou een keer met je mee mogen?' vraag ik. Ik weet hoe fel hij er op tegen was dat ik vandaag mee zou komen, dus ik denk niet dat hij dat zou willen. Al ging het alleen maar om de andere mensen die daar aanwezig zijn.

'Nee. Dat gaat niet gebeuren' antwoord hij.

Zoals verwacht...

'Hoe moet ik dan weten hoe het echt is?' vraag ik aan hem.

'Kan je me niet gewoon daarin vertrouwen?' vraagt Thomas.

Hij laat het allemaal zo makkelijk en logisch klinken. Ik zou me in elk anders geval ook makkelijk door hem om laten praten maar dit is anders...dit is echt gevaarlijk. Misschien ziet hij dat zelf gewoon niet in.

'Nee. Dat kan ik niet. Want je zei ook dat je zomaar even weg ging om iets te doen zonder dat je vertelde wat je echt ging doen' zeg ik.

'Dat betekend toch niet dat ik tegen je gelogen heb? Ik heb gewoon...wat dingen...wat details...niet verteld' zegt Thomas.

Ik blijf vechten tegen de vermoeidheid. Ik moet hier gewoon even rustig kunnen nadenken hierover. Ik weet niet of het goed is dat ik hier nu al iets over zou gaan beslissen.

'Ik weet het allemaal niet meer. Het idee dat jij dit gewoon wilt blijven doen om bij te verdienen. Het idee dat ik niet eens mee mag...én het idee dat die Aileen er wel bij is. Begrijp je dan echt niet dat dat kut voelt voor mij?' vraag ik aan hem.

Thomas lijkt verbaasd over mijn reactie. Normaal zou ik zo iets ook niet zeggen, maar deze hele situatie is anders. Dus ik reageer ook anders.

'Ik snap het wel, maar je kan me toch vertrouwen als ik zeg dat er niks zal gebeuren' zegt Thomas.

Vertrouwen. Zo'n klein woord wat zoveel betekend.

'Ik vind dat je vertrouwen moet verdienen, dat je er niet zomaar recht op hebt. Zeker al niet omdat je dit al hebt achtergehouden. Hoe vind jij dat vertrouwen waard?' zeg ik. Ik merk dat mijn stem iets luider wordt en dat is puur de frustratie. Hij begrijpt gewoon totaal niet dat dit kut is voor mij. Dat ik me elke keer dat hij weg gaat zorgen zal maken om hem. Dat ik altijd bang ben dat die Aileen zijn telefoon op zou nemen als ik hem probeer te bellen. Wie weet wat ze allemaal nog meer op zijn telefoon doet. Waarom snapt hij mijn kant niet???

Thomas zucht. Hij weet volgens mij ook niet goed wat hij hiermee aan moet.

We staren allebei een tijdje voor ons uit zonder iets tegen elkaar te zeggen. Ik wil iets zeggen om de stilte te doorbreken. Ik vind dit gevoel vreselijk. We zijn afstandelijk naar elkaar. Boos op elkaar. Ik had niet verwacht dat zoiets zo snel al zou gebeuren tussen ons. Ik dacht dat ik nooit boos zou kunnen zijn op Thomas. Wat had ik het fout zeg...

'Ik denk dat we beter gewoon kunnen gaan slapen' zegt Thomas. 'Dan kunnen we er even een nachtje over slapen. We kunnen er morgen opnieuw over praten als je dat wilt'

'Prima' zeg ik kortaf. Ik heb helemaal geen zin om hier morgen weer over door te gaan. Hij gaat toch niet zijn gedachte veranderen over het feit dat ik hem moet vertrouwen...Met andere woorden gewoon zijn gang moet laten gaan.

Ik kan niet in slaap komen. Thomas gaat nog douchen en zich klaar maken voor bed. Op het moment dat hij terug komt doe ik mijn ogen dicht zodat hij niet merkt dat ik nog wakker ben. Hij komt stil in bed liggen.

'Ben je nog wakker?' fluistert hij.

Het kost me al mijn wilskracht om geen antwoord te geven en niet tegen hem aan te kruipen. Dan voel ik even zijn vingers door mijn haar gaan.

'Laat je dit alsjeblieft niet wegjagen' fluistert hij.

Mijn hart knijpt even samen door het korte zinnetje.

De hele nacht heb ik slecht geslapen. Als ik op mijn telefoon kijk zie ik dat het pas zeven uur is. Ik weet niet wat ik allemaal moet denken van gister. Ik heb tijd nodig om er over na te denken. Ik beslis Angelina te appen en te vragen of ik bij haar langs kan komen vandaag. Ze reageert direct dat ze al in de buurt is dus dat ze me op kan halen over een half uurtje. Ik sluip zachtjes naar de badkamer om me klaar te maken. Ik pak ook een tas mee met wat spullen voor het geval dat ik bij haar blijf slapen. Ik denk namelijk niet dat ik vanavond al zin heb om hier terug te komen. Voor de zekerheid app ik Angelina of ik mag blijven slapen waarop ze met allemaal enthousiaste emoji's reageert.

Op Thomas z'n bureau vind ik een stukje papier en een pen. Ik schrijf snel wat op en leg het op zijn telefoon die op het nachtkastje ligt. Dan weet hij in ieder geval dat ik ergens anders slaap en even tijd nodig heb.