Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 72

- Blair - 

'Bedankt voor het brengen. En...nogmaals sorry dat Thomas je heeft geslagen' zeg ik tegen Finn als hij voor Angelina's huis stopt.

'Nogmaals, het was niet jouw schuld' lacht Finn naar me.

Ik weet niet waarom Thomas zo negatief was over Drake en zijn vrienden. Hij is juist degene die mij alleen heeft achtergelaten. Finn is degene die aardig genoeg is om ervoor te zorgen dat ik veilig thuis kom. Ik denk niet eens dat het Thomas iets boeit. Hij is waarschijnlijk allang weer thuis en heeft verder niet meer aan mij gedacht. Ik was ook gewoon een idioot om te denken dat hij bij mij anders zou zijn dan bij zijn vorige, soort van, vriendinnetjes. Alleen leek zijn gevoel zo oprecht...misschien kon hij gewoon heel goed toneel spelen. Hoe hij vandaag was, vanavond in ieder geval, zo herken ik Thomas helemaal niet terug. Hoe lang ken ik hem nou al? Ik ben zo stom geweest dat ik zo snel gevoelens voor hem heb gekregen.

'En bedankt voor het lenen van je jasje' zeg ik als ik hem aan hem terug geef. Het verbaasd me even dat Finn ook uitstapt.

'Ik wil alleen zeker weten dat je veilig binnen komt' zegt hij.

Het is een aardig gebaar. Finn komt over als een echte gentleman. Iemand die ook de deur voor je open zou houden bij een restaurant. Het is niet dat ik hem perse super aantrekkelijk vind, hij is gewoon heel erg charmant.

Ik moet er niet eens aan denken dat ik ooit met iemand hetzelfde zou doen als dat ik met Thomas gedaan heb. Ik denk niet dat iemand me zo zou kunnen opwinden als hij dat doet...en nu...is het allemaal voorbij. Morgen begin ik aan mijn studentenleven en dan probeer ik al dit drama ver achter me te laten. Ook al doet het onvoorstelbaar veel pijn om me te bedenken dat ik Thomas verder niet meer zal zien.

Ik app Angelina dat we voor de deur staan. Waarschijnlijk zullen ze al slapen. Wat een verrassing zal dat morgen zijn dat ik er ineens ben. Ik heb geen idee hoe Angelina dat gaat uitleggen maar ik ben haar dankbaar dat ik mag komen.

De deur gaat langzaam open en Angelina staat in haar badjas in de deuropening.

'Oh, hoi. Ik eehhhh...ben Angelina' zegt ze als ze blozend naar Finn kijkt.

Ochjeej. Ik had moeten bedenken dat Finn absoluut Angelina's type is. Waarom dacht ik daar niet eerder aan. Ik wist ook niet dat hij helemaal mee ging lopen naar de deur.

'Hey, Finn. Aangenaam' zegt hij als hij zijn hand uitsteekt.

'Ik lag al in bed, sorry dat ik er uit zie als een zwerver' zegt ze met een blos op haar wangen.

'Het is hartstikke laat, plus je haar zit gewoon leuk en ik zou je beslist geen zwerver noemen' lacht Finn naar haar.

Angelina's haar zit in een slordig knotje waardoor haar ogen alleen maar nog meer opvallen. Ze heeft de mooiste groene ogen die ik ooit heb gezien.

'Oh...eh...thanks' lacht ze een beetje zenuwachtig.

Sinds wanneer is Angelina zenuwachtig bij een jongen? Dat gebeurt bijna nooit.

'Bedankt dat je haar thuis brengt' zegt Angelina. 'Ik maakte me al zorgen om haar'

'Geen probleem' lacht Finn.

'Nog een fijne avond dames' zegt hij.

'Dankjewel, en jij ook' lach ik naar hem voor hij weg loopt.

Angelina laat me met een brede glimlach binnen.

'WIE IS DAT???' zegt ze enthousiast. 'Wat is hij knap' lacht ze.

'En hij is heel erg vrijgezel' lach ik naar haar.

'Oeeehhhh je brengt me op ideeën' lacht ze. 'Zullen we wat thee pakken? Dan kunnen we dat gewoon op mijn kamer opdrinken. Dan kan je me vertellen wat er allemaal gebeurt is.

'Ja is goed. Al begrijp ik zelf ook niet goed wat er net allemaal gebeurt is' zeg ik eerlijk tegen haar.

Ik probeer haar uit te leggen wat er allemaal is gebeurt. Het leek gewoon alsof hij ineens super jaloers was. Hij vond dat ik flirten met Finn maar dat was helemaal niet waar. Ik weet ook niet waar het door komt maar het is niet oké om me daarna zo te behandelen. Laat staan om me helemaal alleen achter te laten op een feest waar ik eigenlijk niemand ken. Ik wil hem ook gewoon even niet meer spreken hierover. Ik maak een afspraak met Angelina. Morgen halen we samen mijn spullen bij hem op. Dan hoef ik niet met hem te praten. Angelina rijd met dan naar mijn studentenkamer toe. Eigenlijk zou Thomas dat doen, maar daar heb ik op dit moment geen behoefte aan. Misschien dat we later nog een keer kunnen praten over wat er gebeurt is. Maar niet nu. Ik wil even wat ruimte en ik denk dat hij dat ook nodig heeft. Eerlijk gezegd...wil ik zo ver mogelijk hier vandaan zodat ik kan vergeten dat dit allemaal is gebeurd. Maar ja...hoe kan je zo iemand zoals Thomas nou vergeten? Misschien alleen wat er tussen ons de afgelopen maanden is gebeurd dan.  

De volgende ochtend gaat Angelina wat eerder naar beneden dan ik. Dat doet ze ook om even aan haar ouders uit te leggen dat ik er ben. Ze zei dat ze het vast niet erg vinden aangezien het een noodgeval was. Als ik beneden kom is haar vader druk bezig met pannenkoeken bakken. De geur van kaneel dringt mijn neus binnen en ondanks dat ik nooit honger heb, kan ik hier wel een dozijn van eten.

'Goeiemorgen Blair! We hoorde dat vandaag vertrekt naar je studentenkamer dus we dachten, we maken er een feestelijk ontbijt van' lacht Angelina's vader naar me.

'Dankjewel. En...heel erg bedankt dat ik hier mocht slapen. Sorry dat het zo onverwacht was allemaal' zeg ik.

'Neejoh, maak je geen zorgen. Je bent hier altijd welkom lieverd' zegt haar moeder.

'Precies. En we hebben ook vers sinaasappelsap' zegt haar vader.

Ik glimlach dankbaar naar hun.

Als ik me klaar maak voor de kaptafel van Angelina begin ik uit het niets heel erg zenuwachtig te worden. Ergens hoop ik dat Thomas niet thuis is, zodat ik de confrontatie uit de weg kan gaan. Aan de andere kant voelt het onmogelijk om hier weg te gaan zonder dat ik hem gezien heb. Angelina is net mijn haar in een hoge staart aan het doen als ik overvallen wordt door een vlaag misselijkheid. Ik sta op en ren zo snel mogelijk naar Angelina's badkamer en red net de wc op tijd.

'Ach lieverd' zegt Angelina als ze over mijn rug wrijft. 'Ben je zo zenuwachtig?' vraagt ze.

'Ja. Misschien was het niet slim om zoveel te eten bij het ontbijt. Ik was vanochtend nog helemaal niet zenuwachtig maar net ineens kreeg ik allemaal vragen in me op. Wat moet ik doen als hij thuis is? Wat moet ik doen als hij niet thuis is? Ik bedoel, ze hebben een extra huissleutel altijd verstopt onder zo'n steen dus ik kan mijn spullen wel pakken. Maar...weggaan zonder Thomas te spreken voelt ook fout' zeg ik als ik eindelijk stop met overgeven.

'Het komt wel goed schat. Of hij er nou is of niet. Anders kunnen jullie altijd nog een keer over de telefoon praten'

Ik knik naar haar. Misschien is dat ook een veilige optie voor mijn gevoelens. Als ik hem zie dan ben ik al snel weer verloren namelijk. Hoe ben ik zo snel zo hard gevallen voor hem?