Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 83

-Blair-

Slapen komt niet meer in mijn woordenboek voor. De realiteit is onwerkelijk. Het enige wat ik doe vandaag is op mijn slaapkamer zitten, op bed, en vooruit staren. Meer kan ik niet. Ik bevat het nog steeds niet. Mijn moeder had gelijk. Ik had beter moeten nadenken of ik mijn vader zou wilde zien. Nu is het te laat. Dat zal het laatste beeld zijn van mijn vader dat op mijn netvlies staat. Ik herkende hem bijna niet. Het is dat ik zijn moedervlek boven zijn lip zag...maar verder...Het was verschrikkelijk. Ik heb ook geen behoefte om naar beneden te gaan en met mijn moeder te praten. Ik wilde graag naar huis maar ik kan niet doen alsof het afgelopen jaar gewoon niet heeft plaatsgevonden. Ik zet mijn emoties opzij als we samen dingen moeten regelen maar meer dan dat zal het niet worden. We kiezen samen de bloemen uit voor op de begrafenis. We kiezen pap zijn favoriete kleding uit en dan ga ik weer naar boven. Mijn vader had niet veel vrienden. Dat blijkt. Er is nog niemand langsgekomen. Het is alsof hij nooit bestaan heeft. Hij is juist opgegroeid in dit dorp maar iedereen doet alsof er niks gebeurd is, ik snap er niks van. Ik heb het idee alsof ik iets mis.

Juist op dat moment gaat de deurbel. Mijn moeder staat in de deuropening van mijn kamer, die overigens nog steeds geen deur heeft.

'Kan jij alsjeblieft even open doen? Ik trek het nu even niet' zegt mijn moeder.

'Ja is goed' zeg ik.

Ik sta op en loop gelijk naar beneden toe. Ik hoor mijn moeder nog net zuchten als haar telefoon weer afgaat. Dat ding staat vandaag roodgloeiend. Ik ben benieuwd wie haar telkens moet spreken.

Er wordt nog een keer aangebeld.

'Ja ik kom er aan' roep ik vanaf de trap. Waarom zijn mensen zo ongeduldig?

Ik loop naar de deur en trek hem open. Mijn hart staat gelijk stil, kippenvel verspreid zich over mijn hele lichaam en ik voel dingen die ik nu absoluut niet zou moeten voelen.

'Thomas' zucht ik zachtjes.

'Hoi Blair' zegt hij voorzichtig. 'Ik hoorde wat er gebeurt was, ik vind het zo erg voor je' voegt hij toe. 'Gecondoleerd'

'Dankje' zeg ik terwijl ik deze nieuwe Thomas in me opneem. Sinds wanneer heeft hij zoveel tatoeages? Zijn ene arm zit helemaal vol.

'Ik eh...heb je geprobeerd te bellen gister' zegt hij.

'Oh' antwoord ik.

Mijn telefoon. Waar is mijn telefoon? Ik heb die de afgelopen dagen niet eens gemist.

'Er werd opgenomen door je kamergenootje. Ik heb met haar afgesproken dat ik hem kon ophalen voor je. Hier' zegt hij als hij mijn telefoon naar me uitsteekt.

'Oh. Dankjewel' zeg ik.

Hij heeft Cami gesproken. En zij vond het oké dat hij hem op kwam halen?

'Ben je daar helemaal naartoe gereden?' vraag ik aan hem.

'Ja. Ik wilde niet dat je dat ook nog moest doen. Jullie hebben het druk genoeg nu' zegt Thomas rustig.

'Dat is aardig' zeg ik.

'Geen moeite' zegt Thomas.

'Is er al iets bekend over de andere inzittende?' vraagt hij.

De...wat?

'Andere inzittende?' vraag ik.

'Ja van de andere auto' zegt Thomas.

Hij kijkt me onderzoekend aan terwijl hij volgens mij de link legt dat ik nergens van weet.

'Shit, wat heeft ze je wel verteld?' vraagt hij als hij me aan mijn arm naar buiten trekt en de deur een beetje dicht doet zodat mijn moeder ons niet kan horen.

'Ik...eh...dat...dat papa dood is. Met een auto ongeluk. Hij had waarschijnlijk gedronken en...droeg geen gordel' zeg ik

'Het was een botsing Blair. Er was ook een fietser bij betrokken bij die is ongedeerd. De twee inzittende van de andere auto zijn in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht' zegt Thomas.

Ik sla mijn hand voor mijn mond. Waarom heeft mijn moeder dit niet verteld?

'Kan je...eh...uitzoeken hoe het met hun is?' vraag ik aan Thomas.

'Ja natuurlijk' zegt hij. 'Blair...mijn ouders...ze wensen je veel sterkte. Als het niet gaat in huis bij je moeder, ben je nog altijd bij ons welkom. Ik ben hier een week en daarna moet ik terug voor mijn studie. Maar je kan altijd in mijn kamer slapen' zegt hij.

Dat hij dat zegt doet meer met me dan dat ik wil toegeven. De tranen springen in mijn ogen.

'Sorry ik wilde niet...' zegt hij en trekt me dan tegen zich aan.

'Blair het spijt me zo' zegt hij zachtjes.

Ik weet niet precies waar hij nu sorry voor zegt.

Ik huil tegen zijn schouder aan. Het is voor het eerst dat iemand me hier een knuffel geeft. Mijn moeder had daar vroeger altijd al een hekel aan. Ik had het harder nodig dan dat ik wist.

'Dankjewel, jullie zijn altijd zo goed voor me geweest' zeg ik tegen Thomas.

'Dat is niet waar. Ik niet. Ik heb veel fouten gemaakt. Maar dat is niet iets waar je nu over na hoeft te denken. We zijn er voor je Blair. En Cami ook, ze wilde je graag bellen vanavond. Dat moest ik doorgeven' zegt Thomas.

Mijn hart breekt als ik even aan Cami denk. Ik heb haar nog nooit een dag niet gesproken eigenlijk. Ik weet hoeveel zorgen ze zich kan maken en ik heb haar niks van mezelf laten horen.

'Wanneer is de begrafenis?' vraagt Thomas.

'Op vrijdag' snik ik.

'Wij zullen er zijn Blair, om jou te steunen. Laat me alsjeblieft iets weten als het niet gaat' zegt hij.

'Dat zal ik doen. Dankje' fluister ik.

Hij trekt me nog even tegen zich aan en geeft me een kus op mijn voorhoofd.

'Goudlokje toch' fluistert hij.

Daarna loopt hij weg.