Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 40

- Blair - 

Dit was echt precies wat ik nodig had. Ik voel de zon op mijn huid en ik koel wat af door de ijskoude, zelfgemaakte ijsthee van Angelina's oma te drinken. Met mijn benen zit ik in het water, op de rand van het zwembad.

'Dit is toch heerlijk' zegt Angelina.

'Ja, echt genieten' zeg ik.

'Ik zei toch dat het een goed idee was om je telefoon uit te zetten en gewoon even te genieten van het weer. Dit zouden we eigenlijk vaker moeten doen. Bijna een soort detox van alles'

'Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Ik snap niet dat we dit nooit eerder hebben gedaan' zeg ik.

'Ik wist nooit eerder dat je het nodig had' zegt Angelina. Ze kijkt me even aan alsof ze iets wilt zeggen maar uiteindelijk besluit om het niet te doen.

'Ik...ik vond het gewoon...ja... moeilijk om erover te praten. Ik schaamde me er ook een beetje voor denk ik' zeg ik zachtjes.

Ze kijkt me aan met een meelevende blik.

'Ik snap het. Ik hoop gewoon dat je vanaf nu weet dat je naar me toe kan komen voor wat dan ook' zegt Angelina. 'En voor vandaag...gewoon lekker blijven ontspannen. Dan kunnen we na een dag of vier de wereld wel weer aan'

'Mee eens' antwoord ik.

'Zo. Kijk eens lieverdjes. Ik ga even boodschappen doen maar ik heb nog wat lekkere verse koekjes voor jullie' zegt de oma van Angelina.

Ik weet eigenlijk niet eens hoe ze heet. Ze stelt zich gewoon voor als oma. En dat is het. Ik had haar nooit eerder gezien. Ergens doet Angelina's oma me wel denken aan mijn eigen oma. Alleen is mijn oma al een stukje ouder. Ze is wat minder mobiel, ze heeft wat verzorging nodig in de ochtend en mam denkt dat het niet al te lang meer zal duren voordat ze in een tehuis zal moeten wonen. De enige oma die ik ken is de oma van mijn vaders kant. Ze maakt zich ook constant zorgen om hoe het met pap gaat. Ze weet dat hij drinkt en dat mama er niet mee om kan gaan. Ik heb nog groot ouders. Nog een opa en een oma. Van mijn moeders kant. Ik heb ze nog nooit gezien, nog nooit gesproken. Nu ik erover nadenk weet ik niet eens zeker of ze wel van mijn bestaan afweten. Zolang ik me kan heugen heeft mijn moeder ruzie met ze en spreekt ze hen niet. Ik heb nooit een foto van ze gezien, nooit een verjaardagskaart ontvangen. Helemaal niks eigenlijk. Misschien ben ik ze op straat wel eens gepasseerd zonder dat ik het weet. Dat geeft me een raar gevoel.

'Dankjewel oma' zegt Angelina

'Dankjewel' zeg ik als ik een koekje van het dienblad af pak. De geur van vanille en kaneel komt mijn neus binnen nog voordat ik het koekje in mijn mond stop. Ze smaken echt fantastisch. Angelina's oma kan gewoon alles. Ze maakt verse ijsthee, limonade, koekjes...ze kan ook nog eens geweldig koken en het is gewoon een schat van een vrouw.

'Ik ga even boodschappen doen. Jullie letten wel op het huis toch?' lacht ze vrolijk naar ons.

'Natuurlijk oma, bedankt voor alle goede zorgen' lacht Angelina.

Haar oma kijkt haar altijd zo stralend aan. Het maakt niet uit of ze geslaagd is of niet. Haar oma is trots op haar, dat kan je gewoon zien.

'Altijd lieverdje' zegt ze als ze haar een kus op haar hoofd geeft.

'En jij bent ook altijd welkom Blair' lacht ze lief naar me als ze zachtjes over mijn hoofd aait.

Angelina en ik spelen tafeltennis buiten. Natuurlijk maakt ze me de hele tijd keihard in. Volgens mij is dit zelf de eerste keer dat ik dit speel. Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat ik dit ooit gedaan heb. Ondanks mijn constante verlies vind ik het wel erg leuk.

'Wat ga je nou doen met Thomas?' vraagt Angelina als ze het balletje even blijft vasthouden.

'Mhhhh, daar wil ik niet over nadenken' zucht ik als ik naar haar gebaar dat ze het balletje moet overspelen.

'Ik weet dat je niet wilt nadenken maar is deze tijd juist niet goed om te kijken wat je precies wilt. En wat je misschien voor hem voelt. Want lieverd...ik ken je, en ik zag je ineens zo opslag verliefd dat ik begon na te denken dat als je ineens zo hard voor iemand valt...dan moet je daarvoor ook al wat voor hem gevoeld hebben toch?'

'Ja, dat klopt' zeg ik. 'Hij is al zo lang mijn buurjongen. Maar al toen ik net begon aan de middelbare school begonnen mijn gevoelens al voor hem te veranderen. Ik wist gewoon nooit dat het echt iets kon worden tussen ons. Omdat hij ook ouder is en ik dacht dat hij me nooit als meer zag dan als zijn buurmeisje'

'Voel je genoeg voor hem om misschien nog een keer de confrontatie aan te gaan, over dat...vechten. Wat ik, als ik heel eerlijk ben, nog steeds een beetje bizar vind hoor. Dus ik snap helemaal waar je vandaan komt.'

'Ja...ik wil sowieso met hem praten erover. Het heeft voor mijn gevoel ook veel met die Aileen te maken. Ik wist nooit dat ik echt jaloers kon zijn...maar dit...als ik niet mee mag en zij is daar wel...' zeg ik.

'Ja, dan wordt het wel een ander verhaal. Zij is gewoon uit op de jongen waar jij eh...mee bezig bent. Dus dat is gewoon niet chill. Dat is geen bizar jaloers gedrag ofzo. Niet meer dan normaal zelfs denk ik'

'Ik voel gewoon echt heel veel voor hem. Maar we gaan studeren in andere steden dus dat maakt me ook weer een beetje bang. Ik weet gewoon niet goed wat ik er mee aan moet. Wat als ik hem teveel binnen laat en hij breekt uiteindelijk mijn hart? Dan ben ik ook gelijk mijn beste vriend kwijt'

'Ik denk dat je die gok altijd neemt. Als je wilt gaan voor liefde, zal je toch een beetje risico moeten lopen, hoe eng dat soms ook is'

'Waarom heb je nou altijd gelijk met dit soort dingen...' zeg ik uiteindelijk waardoor we allebei moeten lachen.

We schrikken tegelijk als de deurbel gaat.

'Misschien is oma wel de sleutels vergeten, ik doe wel open' zegt Angelina.