Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 159

-Blair-

Ik kreun weer zachtjes uit frustratie terwijl ik mijn handen los probeer te krijgen. Mase grijnst daardoor alleen maar meer. Met zijn andere hand gaat hij even langs mijn gezicht. Hij zakt af naar mijn nek en laat daarna zijn hand heel zachtjes langs het midden van mijn borst verder naar beneden afzakken. Zonder me echt aan te raken zorgt hij ervoor dat ik helemaal gek wordt.

'Mase...' hijg ik zacht.

'Je houd er niet van om vast te zitten hè' plaagt hij me.

Ik probeer nog een keer mijn handen los te krijgen zodat hij snapt dat het antwoord daarop nee is.

Hij brengt zijn mond dichter bij mijn oor.

'Stel je dan eens voor hoe het zou kunnen zijn als we nu bij mij waren' zegt hij. Zonder dat ik kan nadenken over wat hij zei kust hij me. Ik zoen hem terug. Wanneer zijn kussen naar mijn nek verplaatsen beweeg ik mijn hoofd naar rechts. Ik zie mijn raam. Lichten die branden in het huis tegenover ons...het huis van Thomas. Waar ik zoveel herinneringen heb. Ik voel een zwaar gewicht op me drukken waardoor ik niet goed meer adem kan halen. Ik voel me schuldig, gefrustreerd en verwart tegelijkertijd.

'Hé...' zegt Mase als hij zachtjes mijn handen los laat en mijn gezicht weer recht draait waardoor ik hem aan kan kijken terwijl hij boven me hangt.

'Gaat het wel?' vraagt hij.

Ik knik zachtjes.

'Blair...' zegt hij zachtjes. 'Wees alsjeblieft eerlijk tegen me. Je kan alles tegen me zeggen, goed of slecht'

Waarom begrijpt hij alles?

'Ik...' zeg ik zachtjes.

Ik merk dat er tranen opkomen. Ik schiet gelijk helemaal vol. Waarom ben ik zo'n emotionele puinhoop de laatste tijd?

'Ik denk...dat we...eh...even moeten wachten met meer. Tot...tot ik eh...' probeer ik te zeggen.

'Tot je tijd gehad hebt om na te denken' maakt hij mijn zin af.

Ik knik naar hem, daarna kijk ik weg.

'Ik snap het Blair' zegt hij als hij mijn hoofd weer net zo draait als net zodat ik hem weer aankijk. 'Maak je daar alsjeblieft geen zorgen om. Je kan dat gewoon zeggen' zegt Mase. Hij drukt een zacht kusje op mijn lippen en komt weer naast me liggen. Hij trekt me tegen zich aan en zo liggen we een tijdje zonder iets te zeggen.

Ik kan het niet helpen om mezelf af te vragen wat Thomas nu aan het doen is. Hoe het met hem gaat. Wat hij wel niet moet doormaken nu...allemaal...door mij. Ik haat mezelf hierom. Zo zo erg. Met deze gedachte in mijn hoofd val ik uiteindelijk in slaap.

'BLAIR!'

Ik schrik op van Thomas zijn stem. Hij staat tegenover me en ik weet niet wat ik moet zeggen.

Ik krijg geen woord uit mijn mond.

'Wat...wat is er?' vraag ik.

'Wat denk je Blair?' zegt Thomas. 'Niemand kan me zoveel pijn doen als jij. Je ging gewoon weg. Je wachtte niet eens op me. Ik had je naar huis willen brengen.'

De wanhoop in zijn blik doet me pijn.

'Als we nou gewoon even rustig kunnen praten...' probeer ik te zeggen.

'Waarom denk je dat ik naar je toe ben gekomen Blair. Ik zal je altijd volgen, ik zal je altijd beschermen, waar je ook naartoe gaat. Ook al wil je me niet zien. Ik laat je niks overkomen omdat ik er een moment niet zou zijn. Begrijp je dat' zegt Thomas naar me toe stapt.

Ik laat hem dichterbij komen.

'Thomas...' zucht ik als hij zijn hand op mijn wang legt.

'Wees eerlijk tegen me Blair. Als je niet wil dat ik je aanraak moet je dat zeggen en dan doe ik het nooit meer. Maar ik geloof je gewoon niet. Dus alsjeblieft, zeg het tegen me' zegt hij.

Ik kan niks zeggen. Mijn keel zit helemaal dicht en Thomas legt een arm om mijn middel heen om me dichter tegen zich aan te trekken.

'Thomas...ik...' probeer ik te beginnen.

Zodra ik zijn warme lichaam tegen dat van mij voel krijg ik een soort error in mijn hoofd waardoor ik niet meer weet wat ik moet zeggen.

'Er is niemand anders voor mij Blair' zegt Thomas als hij me aankijkt. 'Alleen jij'

Mijn hart klopt sneller door de woorden die hij zegt en het gevoel waarmee hij het uitspreekt.

'Blair het spijt me zo. Dit is de grootste fout van mijn leven. Als ik had geweten dat er ook maar een minimale kans had bij jou dan was het niet gebeurt. Ik dacht dat ik je al voorgoed kwijt was. Het is geen excuus. Er is geen excuus voor. Shit Blair. Schat, het spijt me zo erg. Je bent alles voor me' zegt Thomas.

Er rolt een traan over zijn wang. Bij mij stromen de tranen al sinds hij begon met praten.

Thomas zakt door zijn knieën heen. 'Je bent mijn wereld Blair. Echt. Ik wil niet zonder jou. Geef me nog een kans. Ik hou zo ontzettend veel van je' zegt hij.

Ik zak naast hem op de grond omdat mijn benen mijn eigen gewicht niet meer houden.

'Thomas...' zeg ik zachtjes.

'Zeg dat je niet meer van me houd en ik zal compleet verdwijnen uit je leven, dat beloof ik' zegt Thomas als hij me aankijkt. 'Maar als er nog iets zit, iets van het gevoel wat je voor me had dan smeek ik je om nog een kans. Ik zal je nooit meer teleurstellen. Blair, ik zal je nooit meer los laten' zegt hij.

Hij komt steeds dichter bij tot zijn lippen heel zacht op de mijne drukken.

Hoe zou ik niet meer van hem kunnen houden? Natuurlijk hou ik nog van hem, dat kan niet zomaar verdwenen zijn. Ik weet niet of ik ooit kan stoppen met houden van hem.

'Blair' zegt Thomas.

Ik kijk hem vragend aan.

'Blair?' zegt hij nog een keer.

'Hé slaapkop' zegt hij als hij mijn schouder vast pakt en me zachtjes schudt.

'Wakker worden' zegt een andere stem dan die van Thomas.

Verward doe ik mijn ogen weer dicht...en weer open en kijk ik in de ogen van Mase.

'Lekker geslapen?' vraagt hij.

Hoi allemaal,

Ik wil jullie eventjes bedanken voor alle likes, comments en reads. Zonder de motivatie die ik van jullie krijg had ik geen enkel boek af kunnen schrijven, dat weet ik zeker. Mijn eerste boek staat momenteel om 99K reads. Ik kan echt niet geloven dat het bijna op 100K zit. Het is zo bizar. Dankjewel allemaal, ik hoop dat jullie genieten van mijn verhalen <3

XxX YukiDreamz