Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 91

-Thomas-

'Oké dus...vertel me nu eens waarom ik dat gedaan heb' zegt mijn moeder aan de telefoon.

'Uhhh ja , nou Blair voelt zich alleen...ze heeft het gewoon erg moeilijk. Ze heeft weer te veel gedronken en de enige manier om haar te overtuigen om naar huis te gaan is als ik zei dat ik binnenkort naar haar toe kom. Maar ze vond het te lang duren want ze voelt zich zo alleen. Haar moeder is ook heel veel weg. Ze slaapt altijd nog in een van mijn shirts, ook sinds het uit ging. Dus ik zei dat ik een nieuwe voor haar klaar zou leggen als ze nu naar huis kwam' vertel ik mijn moeder.

Ik hoop dat Blair me niet haat dat ik dit tegen mijn moeder heb verteld. Maar ik ken mijn moeder...die zou niet ophouden tot ik het haar verteld heb.

'Ach...het arme kind. Ik zie haar moeder ook amper thuis komen' zegt mijn moeder. 'Wist je trouwens dat ze zelfs sommige nachten niet is thuisgekomen. Ik vraag me af wat ze allemaal doet terwijl ze haar dochter alleen achterlaat' zegt mijn moeder.

Natuurlijk verdwijnt dat mens...natuurlijk is Blair alleen in dat huis. Hoe had ik kunnen denken dat dat niet zo was.

'Oké, ik denk dat ik binnenkort wat meer naar huis kom. Ik vind het maar niks dat ze daar alleen zit. Ik zal aan haar vragen wanneer ze terug naar haar studentenkamer gaat'

'Is goed jongen. We zien je volgende week wel verschijnen' zegt mijn moeder.

'Tot dan mam. En heel erg bedankt' zeg ik tegen haar.

-Blair-

Ik word wakker en ik ben even in de war. Hoe ben ik ook alweer thuis gekomen? Als ik inadem ruik ik Thomas zijn geur. Heel even verwacht ik bijna dat hij naast me ligt. Dan besef ik me dat de geur van het shirt kom dat ik draag. Hoe kom ik daar nou weer aan? Langzaam komt stukje bij beetje de avond bij me terug. Thomas die me belde...die zei dat hij volgende week zaterdag naar me toe komt...om me te knuffelen. Ik krijg een warm gevoel door mijn hele lichaam als ik daaraan terug denk. Zou hij echt komen? Ik weet het niet maar ik kijk er wel naar uit.

Als ik beneden kom merk ik al snel dat ik weer alleen thuis ben. As usual. Wat is mijn moeder in godsnaam aan het doen? Ik snap dat ze het druk heeft met werk...maar zolang werkt niemand toch? Niet aan één stuk door in ieder geval.

Eigenlijk zou ik Thomas moeten bedanken voor zijn shirt. Maar ik schaam me te erg om dat te doen. Ik weet dat het niet goed is om zo veel te drinken maar het zorgt ervoor dat ik eventjes niet hoef na te denken. Het geeft me rust in mijn hoofd terwijl dat de laatste tijd onmogelijk lijkt.

De week gaat zo langzaam. Ik bel de afgelopen tijd elke dag met Cami. Ze maakt zich veel zorgen om me. Ik begrijp het wel. Normaal waren we elke dag samen. Dit is ook het eerste in lange tijd waar ik zonder Cami doorheen ga. Om eerlijk te zijn voelt het erg alleen.

Mijn moeder is deze week in een irritant vrolijke bui. Ze zei zelfs dat m'n haar leuk zat. Wanneer heeft mijn moeder dat ooit gedaan? Nooit. What the hell is going on?

Daar kom ik dus op donderdagochtend achter. Ik kom om elf uur beneden, op zoek naar een hoognodige kop koffie. Ik ben niet alleen thuis, dat merk ik al snel omdat ik koffie ruik onderweg naar de keuken. Maar wie ik daar aantref...is absoluut niet mijn moeder.

'Oh shit, je moeder dacht dat je niet thuis was' zegt een wildvreemde man in de keuken.

'Jij bent vast Blair' zegt hij daarna met een ongemakkelijke glimlach.

'What the fuck?' Is mijn antwoord.

'Nou lieverd, niet zo onbeleefd' zegt mijn moeder als ze binnenkomt. Ze loopt naar de man en geeft hem een kus op zijn mond.

Ik sta perplex. Gebeurt dit echt?

'Sinds wanneer noem je min überhaupt lieverd? Ik ben altijd "dat kind" geweest voor jou. Ergens moet ik ook niet verbaasd zijn. Hoe lang geleden hebben we papa begraven? Amper drie weken. Echt iets voor jou mam om dit te doen. Of was dit al gaande toen papa nog leefde?' zeg ik tegen haar.

Ik zie dat mijn moeder kookt van woede maar ze probeert zich in te houden.

'Blair...alsjeblieft. Kan je niet gewoon blij voor me zijn dat ik weer gelukkig ben?' zegt ze.

'Waarom zou ik? Wanneer heb jij ooit een fuck gegeven om mijn geluk? Ik weet niet wat dit voor persona is die je probeert hoog te houden, maar ik ken jou. Dit is niet hoe je bent. Je geeft geen reet om mij dus ik hoef niet na zoveel jaar ineens een karakterverandering de accepteren van jou. Die kans heb je lang geleden al kapot gemaakt'

Met die woorden loop ik naar boven. Ik pak wat van mijn spullen en ga een stuk lopen.

Volgens mij loop ik de hele dag. Ik heb nog niks gegeten. Ik voel mijn maag knorren en besef dat ik echt even ergens naar binnen moet gaan om iets te eten. Anders ga ik dadelijk van mijn stokje. Ik zoek op mijn telefoon het dichtstbijzijnde plekje wat eten verkoopt. Ik ben maar een straat verwijderd van de kroeg waar Finn werkt. Het is pas acht uur in de avond maar die zal vast al open zijn. Zolang ze iets van friet hebben is het prima.

Ik loop naar binnen en zie gelijk Finn achter de bar staan.

'Is het nog niet een beetje vroeg voor jou?' lacht hij naar me. Hij pest me elke keer met dat ik de vorige keer zo dronken ben geweest. Dat verdien ik ook wel.

'Ik kom even iets eten. Ik rammel en ik heb geen zin om naar huis te gaan' zeg ik. 'Maar als ik hier dan toch ben...doe er dan maar een wijntje bij. Heb je iets van friet en een hamburger ofzo?'

'Ja komt eraan voor je' zegt hij.

'Dankje Finn' zeg ik.

'Problemen thuis?' vraagt hij.

Nog voordat ik kan antwoorden voel ik dat er een traan over mijn wang loop. Daarom knik ik alleen maar. Ik zie het medeleven in zijn blik.

'Geef die wijn nu maar alvast' zeg ik.

'Weet je dat zeker?' vraagt hij.

'Ja. Doe dat maar voordat ik me bedenk en gelijk wat sterkers wil' zeg ik.