Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 26

- Blair - 

Onderweg is er een ongemakkelijke stilte. Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik wilde niet instappen maar ik heb ook helemaal geen andere plek waar ik naartoe kan. Eén ding weet ik wel zeker. Ik ga vanavond naar dat verdomde feest.

Ik voel dat Thomas af en toe naar me kijkt. Ik schuif ongemakkelijk wat op en neer op de stoel terwijl mijn korte broek en hemdje zo tegen mijn lichaam geplakt zitten dat het een tweede huid lijkt. Als snel komen we aan bij het huis van Thomas. Ik haal opgelucht adem als ik zie dat de auto van zijn vader er nog niet staat. Dat geeft misschien nog wat tijd om dit uit te praten. Al weet ik niet zeker of ik daar wel zo veel zin in heb. Misschien moet ik gewoon niks zeggen en dan na het eten naar dat feest gaan.

Thomas verdwijnt gelijk naar boven. Even denk ik dat hij even boos op mij is als ik op hem, maar niet veel later komt hij naar beneden met twee handdoeken. Hij geeft er eentje aan en raakt even mijn hand aan als ik de handdoek probeer aan te pakken. Ik weet niet of hij dat opzettelijk deed maar ik irriteer me aan mijn eigen lichaam omdat het zo heftig op hem reageer. Dat zou niet moeten. Ik ben boos op hem, hij heeft me gekwetst. Waarom raak ik in godsnaam zo opgewonden van een simpele aanraking op mijn hand. Ik weet ook niet wat het is maar elk stukje huid wat Thomas aanraakt begint te tintelen en verlangt alleen maar naar nog meer aanraking. Het is bijna een kwelling.

'Ga je nog tegen me praten, of blij je me tot de zomer voorbij is dood zwijgen' zegt Thomas terwijl hij me doordringend aankijkt. Ik wring mijn haar uit met de handdoek en kijk hem aan.

'Ik weet het niet. Ga jij nog uitleg geven over wat er zojuist is gebeurd?' vraag ik aan hem.

'Ik snap niet wat je denkt wat er gebeurt is. Ik weet niet wat ik anders had moeten zeggen Blair'

'Je had niks hoeven zeggen, als je niet zo snel je hand weg had getrokken op het moment dat ze binnen kwamen dan was alles duidelijk genoeg geweest. Dan hadden er geen woorden van aan te pas gekomen' zeg ik terwijl mijn hart sneller begint te kloppen van de emoties.

'Wat? Dat deed ik niet met opzet!' roept Thomas bijna uit.

'Bullshit. Ik ken je langer dan vandaag en ik kan het heel goed zien wanneer je probeert te liegen. Ik kan dwars door jou heen kijken' zeg ik. 'Op de een of andere manier wilde je gewoon niet dat ze iets wisten over ons. Of dat ik in ieder geval meer ben dan alleen je buurmeisje' zeg ik terwijl ik mijn stem rustig probeer te houden.

'Dat is niet waar. Ik weet niet wat je denkt allemaal te weten over mij maar we zijn een behoorlijke tijd niet zo close meer geweest dus jij hebt geen idee over hoe ik nu ben en wanneer ik lieg of niet' zegt Thomas boos terwijl hij een glas water vult in de keuken.

'Probeer je nu jezelf te overtuigen als je dat zegt of mij?' vraag ik. Zijn stem klonk onzeker. Ik weet dat hij donders goed doorheeft dan ik kan zien wanneer hij liegt. Oké, misschien is hij niet meer precies hetzelfde als vroeger maar ik ken hem nog steeds als de beste. Zolang geleden is het niet. Alleen al het feit dat hij niet meer antwoord op mijn vraag verteld mij al genoeg.'

We kijken een tijdje naar elkaar zonder iets te zeggen. Door zijn doorweekte shirt kan je duidelijk zijn spieren zien. Het leidt me af van het feit dat ik boos op hem ben. En dat moet ik niet laten gebeuren. Ik wil niet makkelijk over me heen laten lopen.

'Ga je echt naar dat feest vanavond?' vraagt Thomas met een stem die al veel zachter klinkt dan zojuist.

Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet' zeg ik en dan zie ik een grijns op zijn gezicht verschijnen. 'Maar Drake leek me wel erg aardig' voeg ik snel toe. De grijns van zojuist verdwijnt even snel als dat die verscheen.

'Dat mag misschien zo lijken maar dat is hij niet' zegt Thomas nors.

'Hoezo dan?' vraag ik hem.

'Niks. Het is gewoon zo. Kan je dat niet van me aannemen?' vraagt hij. Zijn vraag klinkt wanhopig. Waarom wilt hij me niet gewoon vertellen. Ik heb het gevoel alsof hij iets achterhoudt.

'Ik was even vergeten hoe erg ik je soms niet kan uitstaan' zucht ik gefrustreerd. Ik merk aan alles dat hij gewoon op slot schiet en iets achterhoudt.

'Als je hier niet wil zijn dan dwing ik je niet op te blijven' zegt hij boos terug.

Serieus? Meent hij dit nou? Ik kijk hem strak aan. Op het moment dat ik in zijn ogen kijk zie ik dat hij beseft wat hij net gezegd heeft.

'Blair...' begint hij voorzichtig. Maar ik heb het al helemaal gehad. Ik wil het niet meer horen. Ik ren de trap op naar zijn slaapkamer. Dat is de enige plek die een beetje vertrouwd voelt ook al is die van hem.

'Blair wacht nou even...' hoor ik Thomas roepen.

Net als hij me achterna wil lopen hoor ik de voordeur open gaan. Zijn ouders komen thuis.

'Jongen wat ben jij doorweekt' hoor ik Lily zeggen.

Ik doe zachtjes Thomas zijn slaapkamer deur open en glip naar binnen. Zo muisstil als ik kan doe ik hem weer dicht.

Ik trek mijn natte kleding uit en pak een willekeurig shirt van Thomas wat op zijn bureau ligt. Ik hoor dat Thomas met zijn ouders beneden aan het praten is. Ik doe niet mijn best om te focussen op wat ze zeggen. Het maakt me niet uit. Het bed ziet er erg aanlokkelijk uit dus ik beslis om even in het bed te gaan liggen. Als ik nog even op mijn telefoon kijk zie ik meerdere berichtjes van mijn moeder. Ze zal zeker thuisgekomen zijn vanmiddag. Ik doe niet de moeite om ze te openen. Dat komt later wel.