Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 162

-Blair-

Ik heb deze week alleen heel eventjes met de meiden gebeld. Verder heb ik niemand gesproken. Ik heb niet eens meer gebeld met Mase. Ik heb wel al dingen geregeld voor volgend schooljaar. Ik mag het jaar opnieuw doen en kan gewoon in mijn oude woning terecht. Cami appte nog dat ze zo blij was als ik eindelijk terug zou komen. Ik heb haar gemist. Vanaf dat we samen woonde heb ik haar niet eerder zo'n lange tijd hoeven missen. Wanneer ik op mijn telefoon kijk zie ik een paar gemiste berichten van Mase. Hij vraagt hoe het gaat. Als ik heel eerlijk ben weet ik daar zelf niet eens het antwoord op. Daarom beslis ik ook niet te reageren. Ik ben gewoon nog steeds in de war voor mijn gevoel. Thomas heeft geen enkel bericht gestuurd. Ik weet niet goed waarom me dat zo irriteert. Zou ik hem iets moeten laten weten? Hij zal vast ook wel wat denken over Mase en dat ik bij hem ben blijven slapen. Nu ik de tijd heb om na te denken weet ik ook niet meer zeker of dat nou wel een goede keuze was. Het is gewoon zo veel, mijn hoofd staat niet meer stil. Elke seconden dat ik even niet bezig ben ga ik nadenken over alles. Dat komt waarschijnlijk omdat ik het zo'n lange periode heb geprobeerd te ontwijken.

In de middag doe ik boodschappen met mijn moeder. Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit met haar gedaan heb. Wanneer we halverwege het boodschappenlijstje zijn zie ik ineens twee bekende voor me staan. George en Lily kijken me met een glimlach aan. Ik merk dat Lily haar verbazing probeert te verbergen. Ik neem het haar niet kwalijk, ik kijk mezelf nog steeds raar aan in de spiegel als ik me besef dat het nu lijkt alsof mijn moeder en ik een "normale" moederdochter relatie beginnen te krijgen.

'Hoi Lilian' zegt Lily.

'Hi Lily. George' zegt ze als ze ook naar George knikt.

'Jullie hebben een volle kar zeg' zeg ik als ik kijk naar de kar die helemaal afgeladen is met chips, frisdrank, hapjes en wijn.

'We vieren morgen ons dertigjarig huwelijk' legt Lily uit. 'We zouden het erg leuk vinden als jullie langs zouden willen komen. Natuurlijk is Brad ook van harte welkom, we zouden hem graag leren kennen' zegt Lily uit terwijl ze naar mijn moeder kijkt.

'En ik weet zeker dat Thomas het leuk zou vinden als je er bij bent lieverd' zegt ze wanneer ze mij aankijkt.

Ze voelt echt als een moeder voor mij. Ik wil haar absoluut niet teleurstellen door te zeggen dat ik niet kom maar ik weet niet of ik het aankan om Thomas weer te zien en te doen alsof er niks aan de hand is.

'Wat gezellig, we komen graag langs. En Blair ook natuurlijk' zegt mijn moeder voordat ik überhaupt iets in te brengen heb.

'Ik eh...ik weet niet of ik tijd heb...' probeer ik me er onderuit te lullen.

'Neejoh, je hoeft je nog niet bezig te houden met school, plus het is niet de hele dag neem ik aan dus daar kan je vast wel tijd voor maken' zegt mijn moeder.

Waar is ze mee bezig?

'Erg gezellig, we gaan het doorgeven. Thomas zal ook erg blij zijn' zegt Lily.

We nemen afscheid van George en Lily. Zodra ze uit het oog zijn trek ik mijn moeder aan haar jas.

'Waar denk je dat je mee bezig bent?' zeg ik boos.

'Niks hoezo?' vraagt mijn moeder terwijl ze doet alsof haar neus bloedt.

'Je weet dondersgoed waar ik het over heb. Je weet dat ik me er onderuit probeerde te lullen' zeg ik.

'Je kan die jongen niet eeuwig blijven ontlopen. Dus waarom dan niet de pleister er in één keer aftrekken...'

'Mam...' begin ik.

'Geen gemaar lieverd. Je zit al de hele week jezelf op te sluiten in je kamer. Zo kan je er ook een avondje uit, ook al is het tegenover ons huis...maar dat maakt niet uit. Je moet gewoon meegaan, al is het voor je eigen psychische gezondheid. Een beetje sociaal contact kan nooit kwaad'

'Misschien dan...ik denk er nog wel over na' zeg ik terwijl ik de rest van het lijstje probeer af te werken.

'Weet je wat' begint mijn moeder. 'We hebben geen dingen voor in de diepvries. Dus als we nu gewoon even doorrijden naar het winkelcentrum dan zoeken we allebei een nieuwe outfit voor morgen. Dan kunnen we gezellig winkelen en kleding passen. Ik trakteer' zegt mijn moeder.

'Hmmh, nu wordt het wel wat interessanter' geef ik nadenkend toe.

Toch ben ik ineens ontzettend zenuwachtig. Ik weet niet hoe ik moet reageren op Thomas. Ik weet niet hoe hij op mij gaat reageren. Misschien is hij wel heel erg boos op me en wilt hij eigenlijk niks meer met me te maken hebben. Ik weet ook niet of ik hem ongelijk zou geven. Ik wilde ook niks meer met hem te maken hebben toen ik hoorde dat hij, toch redelijk ver voor ons, met een ander was geweest. Het zenuwachtige gevoel hou ik voor de rest van de dag. Ik krijg geen enkele hap door mijn keel. Mijn moeder zet uiteindelijk een kommetje soep voor me neer en weigert weg te gaan voordat ik het op heb. Hoe later het wordt, ook al is het nog maar nacht, hoe zenuwachtiger ik word. Het gevoel wordt alleen maar erger. Ik val er zelfs mee in slaap na uren wakker te hebben gelegen.