Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 172 (the last chapter)

-Één week later-

'Weet je zeker dat je alles hebt?' vraagt mijn moeder voordat ze me bij de trein afzet.

'Ja mam, het is maar een weekje. We gaan niet naar een onbewoond eiland. Mocht ik echt iets vergeten zijn kan ik het altijd halen daar'

'Oké dan' zegt ze wanneer ze parkeert zodat ik snel uit kan stappen.

'Ik moet nu rennen, maar heel erg bedankt voor het afzetten. En tot volgende week. Zeg nog gedag tegen Brad voor me!'

'Is goed lieverd. Tot over een week' zegt mijn moeder.

Ik sla de deur dicht en zwaai naar mijn moeder wanneer ze toetert en wegrijd.

Het rustig aan doen bevalt best goed. We bellen best vaak, vooral omdat ik hem nu niet veel zie omdat we beide op andere plekken wonen. Het voelt op de een of andere manier alsof we elkaar weer opnieuw hebben gevonden. Dat klinkt waarschijnlijk erg raar maar ik weet niet hoe ik het anders zou moeten omschrijven. Er is nog niks officieel maar het voelt tot nu toe erg goed. Zodra we elkaar weer zien als we videobellen neemt wel de spanning erg toe. Ik trek het bijna niet meer. Ik verlang zo erg naar hem dat het pijn gaat doen als ik eraan denk. Dat belooft vast veel goeds voor deze vakantie...Ergens wil ik het rustig aan blijven doen. Aan de andere kant...ik weet niet hoelang ik dat vol ga houden, zeker niet als ik met hem in hetzelfde bed slaap voor een week lang.

We hebben wel afgesproken dat we onze vrienden nog niks vertellen. Ik heb het zelfs nog niet kunnen bespreken met de meiden. Ik heb wel gezegd dat we tijdens het feest wat hebben gepraat maar daar heb ik het bij gelaten. We willen het pas aan hun vertellen als we er zelf ook zeker over zijn. Ik hoop dat Thomas ze heeft kunnen overtuigen, hij kan wat beter acteren dan ik. Ik barstte al bijna aan de telefoon omdat ik het met de meiden wilde bespreken. Ik krijg elke dag appjes van ze dat ik een stap moet zetten, en Thomas zegt dat hij overdag gek wordt van het gezeur. Denise heeft al twee keer gezegd dat hij me op z'n minst mee uit zou moeten vragen.

Denise haalt me op bij het station. Om een of andere reden ben ik zenuwachtig om hem te zien. Het is al een week geleden sinds het feest van zijn ouders. We hebben wel gebeld enzo...maar elkaar zien is toch weer anders.

'Even een heads up, Jess is lekker aan het stressen omdat we zo vertrekken. Ze plant altijd alles van voor tot achter. Als we allemaal gewoon doen wat zij zegt dan komt het wel goed' zegt Denise wanneer ik bij haar in de auto stap.

'Dat is heel herkenbaar' lach ik. Normaal ben ik degene die altijd alles regelt, of het nu voor mezelf of voor vrienden is.

'Aah, perfect. Dus jij kent de gebruiksaanwijzing van hoe wij daar mee om moeten gaan' lacht ze.

'Zeker' antwoord ik.

Ik help Jess en Lara met de laatste dingen uitpakken. Jess wilde eigenlijk nog boodschappen doen voordat we weg zouden gaan. Ik heb haar kunnen overtuigen om dat daar te doen. Als we binnen een half uur vertrekken dan zijn we daar op tijd om ook nog naar een supermarkt te gaan.

'Met wie rij je mee?' vraagt Lara als we even iets drinken.

'Uhhh, daar heb ik nog niet over nagedacht' zeg ik.

Dat heb ik eigenlijk allang, en ik heb het ook al met Thomas afgesproken maar dat hoeven ze nog niet te weten...Ik heb Thomas expres nog geen gedag gezegd, als ik dat doe waar iedereen bij is dan vallen we keihard door de mand.

'Zou je met Thomas willen meerijden? Heeft hij dat nog niet aan je gevraagd?' vraagt Lara verbaasd.

'Nee, ik heb hem amper gesproken na het feest' zeg ik waarna ik een paar grote slokken drinken neem om mijn leugens mee weg te slikken. Lara kijkt me even bedenkelijk aan maar zegt er verder niks meer over.