Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 110

-Thomas-

'Lukt dat wel op die schoenen?' vraag ik aan Blair.

Ze ziet eruit alsof ze op elk moment van de trap kan vallen. Waarom doet ze die schoenen niet pas aan als ze beneden is?

'Het gaat prima' zegt ze boos.

Wat heb ik nou weer verkeerd gedaan?

'Wat is er?' vraag ik aan haar.

'Niks' antwoord ze direct.

Dat verraad alleen maar dat er dus wel iets is.

Eenmaal onderaan de trap sta ik even stil. Ik kan niet anders dan even genieten van het uitzicht. Waarom moet ze er juist nu zo goed uitzien? Als we uitgaan...Ik ga er een dagtaak aan hebben om iedereen bij haar vandaan te houden.

'Waar moet ik heen?' vraagt ze als ze zich naar me omdraait.

'Kom maar' zeg ik als ik naar mijn kamerdeur loop en die voor haar open doe.

Ze loopt langs me naar binnen. Ik hou even mijn adem in als ik haar ruik. Niemand ruikt zoals Blair. Ze is zo perfect dat het frustrerend is.

'Ik dacht dat het het fijnst was als je gewoon bij mij zou slapen' zeg ik als ik de deur dicht doe.

'Oké' reageert ze.

Gelukkig. Ik was bang dat ze dat niet zou willen. Ik weet dat we hier genoeg kamers hebben en dat ze echt wel gebruik kan maken van een van de logeerkamers...maar ik wil haar gewoon naast me hebben.

Ik zie dat Blair een beetje verbaasd de kamer rond kijkt.

'Het is zo anders dan bij je ouders' zegt ze.

Klopt. Ik heb veel ook niet zelf uitgekozen. Toch voelt het meer als thuis dan welke plek dan ook.

'Het meeste stond er al. Het enige wat ik zelf heb uitgekozen zijn de lakens en de spullen die op de kasten staan' zeg ik.

'Het is erg mooi' zegt ze.

Blair kijkt naar de grote smart tv die aan de muur voor het bed hangt.

'Die hing er ook al' zeg ik. 'Maar mij hoor je niet klagen'

'Dat snap ik' lacht Blair.

Haar blik valt op mijn nachtkastje. Het fotolijstje wat er opstaat, om precies te zijn. Het is een van de weinige foto's die we samen hebben. We zitten naast elkaar bij mijn ouders op de bank. Mijn moeder heeft die foto gemaakt. Als de camera iets lager was geweest dan had je kunnen zien dat we elkaars handen vasthielden. Elke dag kijk ik naar die foto.

'Ik wist niet eens dat die foto bestond' zegt ze zachtjes. 'Het lijkt wel een eeuwigheid geleden' zegt ze daarna.

'Zo voelt het wel hè' zeg ik als ik terugdenk aan wanneer die foto gemaakt is. Zou ze toen al zwanger geweest zijn? Dat zou best kunnen, de foto is gemaakt in de laatste week dat we samen waren die zomer. Mijn hart knijpt even samen als ik nadenk over wat er allemaal is gebeurt.

'Gaat het?' vraagt Blair als ze me onderzoekend aankijkt.

'Ja' zeg ik snel. 'Ik heb je tas al hier neergelegd' zeg ik als ik wijs naar haar tas die naast mijn kledingkast staat. Ik heb ook al een van mijn T-shirts neergelegd voor haar, dat ontgaat haar niet.

Ze glimlacht naar me. Ik probeer te vechten tegen te drang om haar nu tegen me aan te trekken en haar hier op de kamer te houden.

'Thanks' zegt ze met een klein lachje om haar lippen heen.

'Dit is trouwens de deur naar de badkamer' zeg ik tegen haar als ik de tweede deur in mijn kamer open doe.

'Oh wow' zegt ze als ze de badkamer binnen loopt.

'Met hoeveel mensen deel je deze badkamer?' vraagt ze.

'Eigenlijk met niemand. Tenzij er iemand logeert. Maar dat gebeurt bijna nooit' leg ik uit.

Nu ik erover nadenk...er komt hier echt bijna nooit iemand slapen. Alleen familie. Vooral de zussen van Jack en Callum kwamen vaak, maar dat is nu eigenlijk ook niet meer zo.

Als we ooit uitgingen namen we nooit vrouwen mee naar huis. Dat is een onuitgesproken regel waar we ons allemaal aan houden. Jess en Denise waren eigenlijk de eerste. Ten minste...er was ooit iets tussen Dina en Reede dacht ik, de zus van Callum...maar volgens mij probeert iedereen te vergeten dat dat ooit gebeurt is.

'En hier slaapt ook nooit iemand dan?' vraagt Blair voorzichtig.

'Behalve ik?' vraag ik, terwijl ik dondersgoed weet waar ze op doelt maar ik wil het haar horen zeggen.

'Behalve jij ja' zegt ze.

'Waarom vraag je dat?' vraag ik om haar nog meer uit de tent te lokken. Ik kan er niks aan doen, ik krijg hier een grijns van op mijn gezicht.

'Gewoon. Anders is die foto toch...moeilijk uit te leggen...of ze denken dat ik je zus ben ofzo' zegt Blair hakkelig.

'Er heeft hier nog nooit iemand geslapen behalve ik' zeg ik.

Ik merk aan haar blik dat haar dat geruststelt.

'Niemand neemt hier eigenlijk voor die reden iemand mee naar huis. We vinden dat allemaal niet zo chill. Dus we hebben een afspraak dat als je zoiets wilt doen, dat je dat ergens anders doet' leg ik haar uit.

'Oh, oké' zegt Blair terwijl haar hoofd een beetje rood wordt.

'Zullen we zo gaan dan?' vraagt Blair als ze zich een beetje ongemakkelijk begint te voelen.

'Ja is goed' zeg ik tegen haar.

'En Blair...' zeg ik wanneer ze langs me heen loopt richting de deur.

'Hmm?' vraagt ze als ze zich naar me omdraait.

'Je ziet er mooi uit' zeg ik als ik mijn arm op haar onderrug leg zodat ze de kamer uit kan lopen.

Ik zie verwarring in haar blik.

'Dankje' zegt ze met een zacht stemmetje.

Verdomme wat is ze lief.Té lief voor alles wat ik nu met haar wil doen...