Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 148

-Blair-

Misschien is dit niet slim. Nee. Ik weet zeker dat dit niet slim is. Zou ik het anders willen doen? Nee. Mijn hoofd is op dit moment een en al verwarring en frustratie.

'Ga je dan toch in die hoodie slapen' lacht Mase als hij naast me op het bed komt zitten.

Ik bekijk zijn lichaam. Kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam en mijn hart klopt steeds sneller. Zachtjes schud ik mijn hoofd.

'Als je omdraait doe ik hem uit' zeg ik.

Mase kijkt me even aan met een grijns die heel veel met me doet.

'Dus jij mag genieten van de show maar ik moet omdraaien' zegt hij.

'Jij hebt er nog iets zitten wat het bedekt, ik niet' zeg ik tegen hem.

'Hmmh, fair point' zegt hij dan. Toch draait hij niet om.

'Mase...' zucht ik. Hij maakt het zeurende gevoel alleen maar erger.

'Ja?' antwoord hij als hij een los plukje haar achter mijn oor doet.

De aanraking is zo onverwacht voor me dat ik even niet meer kan bewegen. Laat staan ademhalen.

'Ben je er nog?' lacht Mase als hij zijn duim onder mijn kin houd en hem optilt zodat ik uit mijn trance kom.

'Ja ja' zeg ik snel in de hoop dat hij niet gelijk merkt hoeveel effect hij op me heeft.

Waarom heeft hij zoveel effect op me? Dit is iets waar ik zo lang naar gezocht heb, op gehoopt heb en ik heb het nooit kunnen vinden. Ik dacht daarom dat Thomas en ik voorbestemd waren, hoeveel pijn hij me ook deed...

Ik draai me snel om. Anders had ik iets gedaan wat ik nu misschien niet moet doen. Weetje wat? Als hij zich niet omdraait dan doe ik het. Ik zit op de rand van het bed met mijn rug naar Mase toe. Ik trek de trui over mijn hoofd uit. Mase schraapt opvallend zijn keel waardoor het bijna lijkt alsof hij zich verslikt. Ik voel me heel erg naakt op dit moment.

'Kan je het shirt aangeven?' vraag ik aan Mase als ik merk dat ik er net niet bij kan.

'Is nee een optie' zegt hij.

Door de manier waarop hij het zegt weet ik dat hij grijnst.

'Hmh, vandaag misschien nog niet' zeg ik.

'Dat is een leuk antwoord' fluistert Mase bij mijn oor.

Ik voel zijn adem in mijn nek. Hij zit achter me en beweegt het shirt over mijn hoofd. Ik steek gelijk mijn armen er doorheen en hij laat het shirt langzaam over mijn lichaam zakken. Mijn adem stokt als ik zijn vingers langs de zijkant van mijn borsten voel gaan. Mase slaat daarna zijn armen om mijn middel heen en trekt me verder het bed op. Hij slaat de deken open zodat we eronder kunnen gaan liggen.

'Het is echt tijd om te gaan slapen' zegt hij

'Hm, je hebt gelijk' zeg ik terwijl ik nog steeds tegen hem aan lig.

Ik kijk naar hem op. Mase heeft zijn arm om me heen geslagen terwijl hij zelf op zijn rug zit. Hoe kan iets zo goed voelen? Mase drukt zijn mond zachtjes op mijn voorhoofd en geeft me een kus.

Ik schuif nog iets dichter tegen hem aan.

'Mase?' vraag ik als ik weer naar hem op kijk.

'Ja?' vraagt hij.

'Wat zijn we aan het doen?' vraag ik.

'Ik weet het niet' zucht Mase. 'Ik kan het gewoon niet helpen. Ik weet niet wat dit is, wat er aan de hand is' zegt hij.

Ik ben dus niet de enige die het zo voelt...

'Ik wil niks doen waardoor je morgen spijt gaat hebben' zegt hij zachtjes.

'Ik ben echt niet meer dronken nu hoor' probeer ik te protesteren.

Mase lacht even. 'Ik weet dat je misschien niet meer dronken bent maar het zit nog wel in je systeem. We hebben genoeg tijd' zegt hij als hij nog een kus op mijn voorhoofd drukt.

Ik zucht, en slik. Ik begrijp niet zo goed wat er allemaal in deze korte tijd is gebeurd. Ik kan het gewoon niet geloven dat het de alcohol zou zijn. Daarvoor voelt het te echt. Het is alsof er iets van binnenin bij hem wilt zijn, en waarom dat zo heftig is...weet ik niet.

'Ik ga morgen weg' zeg ik.

'Dat weet ik' antwoord Mase als hij me steviger tegen zich aandrukt. 'Maar iets zegt me dat dit niet de laatste keer is dat ik je zie'

Ik kijk naar hem op en schud mijn hoofd.

'En ik kan ook altijd nog een keer naar jou toe komen' zegt hij.

Waarom vind ik het idee zo verschrikkelijk om morgen weg te gaan? Ik ken hem net. Net. Wat is dit in hemelsnaam?

'Dat zou ik wel leuk vinden' zeg ik zachtjes.

'Ja? Zou je dat leuk vinden' fluistert hij zachtjes.

Ik knik als ik naar hem opkijk.

'En we kunnen weer bellen net als vandaag' zegt hij.

'Of videobellen' zeg ik.

Mase krijgt een grijns op zijn gezicht.

'Hé, zo bedoelde ik dat niet' zeg ik. Ik voel dat mijn wangen rood worden als ik eraan denk hoe het was geweest als we vandaag in plaats van gewoon bellen ge videobelt hadden.

'Echt wel' zegt Mase. 'En anders dan denk je er nu in ieder geval wel aan'

'Misschien' zeg ik terwijl ik in zijn ogen kijk. Ik kan ze niet goed zien in het donker.

'Misschien toch wel' fluistert hij wanneer hij zijn gezicht dichter naar me toe brengt.