Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 156

-Blair-

'Wil je dat ik meeloop naar binnen?' vraagt Mase als we bij de oprit van mijn huis staan.

Ik twijfel even. Ik had niet verwacht dat mijn moeder thuis zou zijn. Ze is nooit thuis op dit tijdstip dus waarom nu wel? Ik wil Mase niet gelijk naar huis laten rijden dus ik knik naar hem. Hij loopt naar de achterbak om mijn tas te pakken en ik zoek in mijn handtas naar de huissleutel. Als we voor de deur staan heb ik hem eindelijk gevonden, alleen slaat de deur open voordat ik hem in het slot kan steken.

Ik kijk mijn moeder aan.

'Je bent er eindelijk. We moeten even praten' zegt mijn moeder als ze me van top tot teen bekijkt. Daarna gaan haar ogen pas naar Mase.

'Oh. Je hebt bezoek meegenomen' zegt ze. 'Eet hij mee vanavond?' vraagt mijn moeder.

Ik ben niet in staat om iets te zeggen. Ik kijk van mijn moeder naar Mase en weer naar mijn moeder.

'Brad is er ook bij vanavond. Misschien kunnen we gezellig met z'n alle eten. Ik heb genoeg gemaakt' zegt mijn moeder nog.

Op een of andere manier lijkt ze me hoopvol aan te kijken. Wat is hier aan de hand? Deze verschijning ziet eruit als mijn moeder maar gedraagt zich zo anders dat dit niet dezelfde persoon kan zijn.

'Ik ben Lilian' zegt mijn moeder als ze haar hand uitsteekt naar Mase.

'Mase' antwoord hij als hij haar hand schud. 'Leuk u te ontmoeten' voegt hij nog toe.

'Zou je willen mee eten Mase?' vraagt ze als ik nog steeds niet in staat ben om antwoord te geven.

'Graag' zegt hij als hij zijn hand op mijn onderrug legt.

Door zijn aanraking schud ik weer een beetje wakker.

'Ja oké' zeg ik.

Mijn moeder stapt opzij zodat we naar binnen kunnen gaan. In de huiskamer zit de vreemde man die ik de vorige keer in de keuken zag op de bank.

'Hoi Blair. Wat fijn dat je weer terug bent' zegt de man als hij opstaat.

Hij reikt zijn hand naar me uit. Ik schud hem de hand en hij stelt zich voor als Brad. Hij ziet er aardig uit. Het zorgt er allemaal voor dat ik in de war ben. Brad stelt zich ook voor aan Mase.

'Blair, kan je mij even helpen met drinken inschenken?' vraagt mijn moeder.

Zonder iets te zeggen laat ik Mase achter in de woonkamer en loop ik met mijn moeder mee. Als we in de keuken aankomen komt er een heerlijke geur mijn neus binnen. Het doet me denken aan vroeger.

'Ik heb stoverij gemaakt' zegt mijn moeder.

'Het ruikt heerlijk' zeg ik terwijl ik nog steeds wazig voor me uit staat.

'Blair. Ik wil iets van je vragen' zegt mijn moeder dan.

Ik kijk haar aan. Ik vraag me af wat er mis is. Ze ziet eruit als dezelfde persoon, maar toch compleet anders. Ze ziet er...aardiger uit. Ik snap er echt niks van.

'Ik wil je ook iets vertellen' zegt ze.

'Ik kende Brad inderdaad al toen je vader nog bij ons was. Ik wil wel dat je weet dat er nog nooit iets tussen ons is gebeurt terwijl je vader nog leefde. Ik...ik kon niet omgaan met je vaders drankgebruik. Brad luisterde altijd naar me en gaf me advies. Er was altijd al een aantrekkingskracht tussen ons, maar ik heb er nooit eerder aan toegegeven. Omdat ik niet met je vaders gedrag om kon gaan heb ik jou ook verstoten. Ik was te bang om je kwijt te raken door iets wat hij zou doen. Ik weet dat ik het mezelf nooit had vergeven als er iets ergers was gebeurd maar ik durfde ook niet de juiste stappen te nemen om je te beschermen. Ik heb er geen woorden voor om je uit te leggen hoe erg ik alles verkloot hebt. Als ik echt eerlijk met je ben moet ik toegeven dat ik doodsbang was voor je vader als hij zoveel gedronken had. Hij uitte vaak zijn boosheid op mij daarom begon ik zoveel te werken. Op een gegeven moment kon ik de blauwe plekken ook niet meer uitleggen die ik overal had door hem' zegt mijn moeder.

Er rolt een traan over haar wang. Ik weet niet wat ik hier nou van moet vinden. Ik...het is allemaal zo veel. Hij heeft haar ook pijn gedaan. Hoe heb ik dat nooit door gehad. Dat we eigenlijk in hetzelfde schuitje zaten.

'Het is verschrikkelijk erg om te zeggen maar nu je vader er niet meer is had ik het gevoel alsof ik een tweede kans kreeg. Om gelukkig proberen te zijn. Om er weer voor jou te kunnen zijn als je dat toe laat' zegt mijn moeder.

'Ik...eh...ik weet het even allemaal niet' zeg ik verward.

'Je hoeft ook geen antwoord te geven lieverd. Laten we het stap voor stap proberen. Laten we vanavond samen eten. Wat leuk trouwens dat je een vriend hebt meegenomen. Mase heet hij toch?' zegt mijn moeder.

Ik knik langzaam. 'Het ruikt naar vroeger, het eten' zeg ik.

'Dit was als kind ook altijd je lievelingseten' zegt mijn moeder. 'Er is nog iets wat ik met je moet bespreken' voegt mijn moeder nog toe. 'Misschien kan je even gaan zitten' zegt ze.

'Ik weet het zelf pas vanaf gisteravond...ik moet nog naar de huisarts gaan om het te laten bevestigen' zegt mijn moeder.

'Wat?' vraag ik voorzichtig terwijl ik ergens al weet wat er komen gaat.

'Ik ben zwanger Blair. Ik heb 2 testen gedaan die beide positief waren. Ik weet dat dit geen goed moment is, dat het allemaal erg veel is en dat je heel erg in de war zou zijn. Maar Brad en ik willen het kindje samen opvoeden. Dus je krijgt er een broertje of zusje bij'

'Ik...weet even niet wat ik moet zeggen' zeg ik.

Mijn moeder kijkt teleurgesteld. Ze lijkt gelukkig met het nieuws. Dit kindje zal een echte opvoeding krijgen. Niet degene die ik heb gehad, maar hopelijk een liefdevol thuis. Ik wil niet de persoon zijn om dat in gevaar te brengen of in de weg te zijn. Sterker nog, als ik echt een broertje of zusje krijg wil ik daar onderdeel van zijn. Ik wil kunnen bijdragen aan een beter leven voor dit kleine mensje wat er gaat komen en hem of haar beschermen.

'Gefeliciteerd mam' zeg ik dan zachtjes.

Ze kijkt naar me op en haar ogen lijken even te fonkelen.

'Ik zou graag onderdeel willen maken van dit nieuwe leven. Misschien kan dit een verse start zijn voor ons allemaal' zeg ik voorzichtig.

Alle boosheid die ik nu voel richting mijn vader wil ik opzij gooien. Hiervoor. Voor deze nieuwe kans. Een kans om opnieuw mijn moeder te leren kennen, onderdeel maken van een tweede kans. Ik wil dit opnieuw doen en mijn moeder ook. Dus waarom zou ik dan aan het verleden vast blijven houden. Daar heeft niemand iets aan.

'Echt waar?' vraagt mijn moeder?

Ik knik naar haar. Ze loopt naar me toe en omhelst me. Voor de eerste keer in jaren dat ik me kan herinneren knuffel ik mijn moeder en knuffelt ze mij terug.