Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 150

-Blair-

Als ik wakker word zie ik op mijn telefoon dat het al twee uur is. Het maakt me even niet uit dat ik de trein vroeger had willen nemen. Ik heb sowieso al niet veel geslapen, dus ik had niet nog vroeger op willen staan. Niet alsof het mijn moeder wat uitmaakt. Die weet waarschijnlijk niet eens dat ik vandaag thuis kom.

Ik kijk naar Mase. Even verbaasd het me hoe mooi hij is. Kan je een jongen mooi noemen? Ik weet niet hoe ik hem anders zou beschrijven. Knap voldoet niet aan hoe hij er uit ziet. Toen ik net wakker was dacht ik even dat gister een droom was geweest. Tot ik naar de slapende Mase naast me keek.

Hoe fijn ik gister ook vond...ik voel een beklemmend gevoel. Niet omdat ik spijt heb, maar richting Thomas. Ik wil hem dit niet aandoen, maar ik...ik kan het niet meer met hem. Het is te vaak fout gegaan, het kost me gewoon te veel. Te veel van mezelf. Ik wil met iemand zijn die me omhoog tilt in plaats van met iemand waarmee ik weet dat het een kwestie van tijd is voordat ik me weer zo naar voel door iets wat hij verkeerd doet. Het is de eerste keer gebeurd met Thomas, en ik de korte periode dat we nog wat geprobeerd hebben nu is het ook al vaak genoeg fout gegaan. Ik trek dat gewoon niet meer.

En dan is er Mase...waar komt hij nou weer vandaan. Als we het hebben over slechte timing...Ik ken hem ook nog helemaal niet. Toch zou ik niks willen veranderen aan hoe gisteravond is verlopen. Is dat raar? Ik was al in de war, en nu is het alleen maar nog erger geworden.

'Je ziet eruit alsof je heel erg aan het nadenken bent' zegt Mase als hij rechtop zit en naar me kijkt.

Shit. Hoelang heb ik niet opgemerkt dat hij al wakker was?

'Valt het zo erg op?' zucht ik.

'Mwa, klein beetje maar' zegt hij.

Hij lijkt een beetje voorzichtig te doen. Alsof hij aftast hoe ik denk over gister.

'Heb je een beetje kunnen slapen?' vraagt hij.

Ik knik naar hem. 'Jij?'

'Ja best wel' zeg ik.

Hij kijkt me twijfelend aan alsof hij het niet durft te vragen.

'Ik heb geen spijt van gister' zeg ik omdat ik bijna kan horen wat hij denkt.

Daar krijgt hij een lach van op zijn gezicht. Die grijns...fuck.

'Gelukkig. Ik ook niet' zegt Mase als hij naar voor leunt en me weer in bed tegen hem aan trekt.

'Ik...moet wel veel gaan nadenken...denk ik' zeg ik voorzichtig.

'Dat snap ik' zegt Mase als hij mijn kin omhoog tilt en me heel zachtjes kust.

'Weet alsjeblieft dat ik het niet erg vind om daarop te wachten, wat de uitkomst ook is' zegt hij.

Er lopen tranen over mijn wangen. Ik wil niemand pijn doen. Ik weet niet wat ik zelf wil. Het is allemaal zo verwarrend.

'Hé, het komt wel goed' zegt Mase als hij over mijn rug heen wrijft.

'Ik wil gewoon niemand pijn doen' zeg ik door mijn tranen heen.

'Soms moet dat, zodat je zelf gelukkig kan zijn. Hoe moeilijk het ook is, als je bij iemand zou blijven of naar iemand toe zou gaan omdat je ze pijn zou doen als je dat niet doet...wie zorgt er dan voor jouw geluk. Dan kan je jezelf ook niet honderd procent geven. Dan kan je beter door de zure appel heen bijten. Niemand verdient een relatie waar een van de twee niet volledig in kan staan' zegt Mase.

'Ik moet gewoon alles nu stap voor stap gaan doen, anders word ik helemaal gek denk ik' zeg ik.

'Ik ga nu eerst iets te eten voor je maken, en koffie. Dan kunnen we daarna je spullen halen. Hoe klinkt dat?' vraagt Mase.

'Perfect' zeg ik.

Al voel ik een pijn in mijn buik bij de gedachte dat ik straks naar het huis moet om mijn spullen te halen.

'Als je wilt kun je even douchen, dan kan je rustig wakker worden onder het warme water' zegt Mase.

'Dat klinkt wel fijn' zeg ik.

Mase stapt uit het bed en daar kan ik even niet door wegkijken. Ik weet dat het een soort van ochtend is maar...en dan in Calvin Klein boxers...

Oh mijn god, Blair hou jezelf onder controle!!!

'Ik ga wel na jou douchen' zegt hij. 'Ik ben ook nog niet helemaal wakker'

We kunnen ook samen douchen...is mijn eerste gedachte.

Mase loopt naar me toe en geeft me een hand zodat ik voorzichtig uit het bed kan stappen. Ik merk nu pas hoe hoog zijn bed is.

'Daar moeten we nog even mee wachten' zegt hij alsof hij mijn gedachte kan lezen.

'Dat weet ik...dat weet ik' zeg ik zuchtend.

Mase trekt me tegen zich aan voor een knuffel.