Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 84

-Thomas-

'En? Hoe is het met haar? Heb je gezegd dat ze ook hier terecht kan? Zal ik anders wat te eten maken en langs brengen?' vraagt mijn moeder.

'Wow. Mam. Even rustig' zeg ik tegen haar. 'Naar omstandigheden gaat het. Ze is verdrietig maar dat is normaal. Ze wist niks af van dat er ook andere mensen betrokken waren bij het ongeluk. Ik wist dat haar moeder niet eerlijk zou zijn over dat gedeelte' zeg ik.

'En ja ik heb gezegd dat ze ook hier terecht kan'

'Het arme kind' zegt mijn moeder met tranen in haar ogen.

'Kom nou mam, we weten allebei dat Blair sterk is. Ze komt hier wel doorheen' zeg ik.

'De begrafenis is vrijdag, ik heb gezegd dat we er alle drie zullen zijn'

'Dat is goed jongen' zegt mijn moeder.

'Hoe was het eigenlijk? Om haar weer te zien?' vraagt ze.

'Vreemd' antwoord ik.

'Nou zeg' zucht mijn moeder.

'Ik weet het niet. Ze is anders, alsof...ik weet het niet. Ze was erg verdrietig misschien is het daarom maar ik heb het idee dat er eigenlijk meer aan de hand is. Ik vind het vreselijk om haar zo te zien' zeg ik.

'Je houd nog steeds van haar. Dat is duidelijk' zegt mijn moeder.

'Dat klopt' zeg ik.

Ik kan het ook niet ontkennen. Het leek wat naar de achtergrond te verdwijnen maar op het punt dat ik haar weer zag...is het alsof het gisteren was dat ze nog bij me was. Ik voel me zo'n idioot over hoe alles is gelopen. Ik moet dit gaan rechtzetten. Niet nu. Nu moet ze dit eerst verwerken en ik zal er voor haar zijn.

Gelukkig heb ik nog een zwart pak liggen. Het begint om elf uur. Ik hou al de hele ochtend Blair's slaapkamer in de gaten. Ik heb haar nog niet zien opstaan. Ik kleed me om en kijk weer uit mijn raam. Dan zie ik goudlokje eindelijk haar gordijn open doen. Oké het is nog maar negen uur maar ik denk dat ik al vanaf zes uur aan het kijken ben wanneer ze op zou staan. Ze ziet me waarschijnlijk staan. Ze glimlacht even. Als is het een pijnlijke lach...Daarna draait ze zich om en loopt ze weg.

Ik beslis haar nog even een berichtje te sturen.

Sterkte straks, wij zijn er voor je

Ik leg mijn telefoon weg en loop naar beneden voor een kop koffie. Dit gaat een zware dag worden.

Het verbaasd me hoe weinig mensen er zijn. Er zijn een paar kerels die ik herken van de kroeg waar ik Blair's vader een keer heb zien zitten. Blair en haar moeder zitten vooraan, ook haar oma zit naast haar en houd haar hand vast. Er zijn een paar ouders van de gezinnen uit de buurt...en dat is het. Het zijn nog geen dertig mensen. Hij was ook enkel in de kroeg of bezopen thuis...maar dit is wel heel erg. Vooral voor Blair.

Als ze opstaat voel ik een steen in mijn maag. Ze gaat spreken. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Maar het is Blair, zij heeft altijd wel iets positiefs over iemand te zeggen.

Als ze naast de kist van haar vader staat legt ze haar hand er even op. Ze ademt diep in en uit. Ik hoor haar ademhaling door de microfoon in deze kleine zaal. Ze vouwt een briefje open en slikt.

'Papa. We hadden hier allemaal niet willen zijn. Niet om afscheid van je te moeten nemen. En toch zijn we hier. Een ongeluk wat niet had moeten gebeuren heeft ons hier samengebracht. Dat had niet zo moeten zijn' klinkt haar stem.

Ze kijkt nog een keer van het briefje naar haar moeder en stopt het briefje dan weg in haar zak.

'Als ik eerlijk ben...' zucht ze. 'ben ik boos op je. Waarom heb je dit laten gebeuren. Dacht je wel na voordat je in de auto stapte? Dat je mama en mij alleen zou achterlaten. Maakte het je nog wel uit? Ik hou van je en ik haat je tegelijk. Ik haat je omdat je niet meer aan je zelf kon werken voor mij. Dat je niet kon stoppen met drinken. Dat ik meer voor jou gezorgd heb dan jij voor mij' zegt ze.

Ik voel een brok in mijn keel.

'Zo is het genoeg' zegt Lilian.

'Laat haar uitpraten kind. Dit is wat ze nodig heeft' zegt haar oma.

Blair valt even stil maar hervat daarna.

'Ik heb je al een jaar niet gezien. Langer zelfs als ik er zo over nadenk. De herinnering van een paar dagen terug zou ik liever vergeten, want dat was jij al niet meer.

Papa. Ik zal je missen, omdat ik ook goede herinneringen aan je heb. Maar de waarheid is, is dat de vader die ik zal missen al tien jaar geleden is gestorven'

De tranen rollen over haar wangen. Ze rent de zaal uit. Ik sta gelijk op en ren achter haar aan.

'Blair?' roep ik zachtjes als ik haar niet kan vinden. Ik hoor zacht gesnik uit het trappenhuis komen. Daar zit ze dus.

'Dat was zwaar' zeg ik als ik naast haar ga zitten.

'Zeg dat wel' antwoordt ze. Ik geef haar een tissue aan die mijn moeder net snel in mijn hand stopte.

'Thanks' zegt ze zachtjes.

We zitten een tijdje in stilte. Het is niet nodig om te praten. Even gewoon naast elkaar zitten is voor nu genoeg.

Na een tijdje verbreekt ze de stilte.

'Thomas, mag ik je wat vragen?' vraagt ze.

'Altijd' antwoord ik.

'Wat heb je destijds tegen mijn vader gezegd? Mijn moeder zegt dat hij kapot ging aan het feit dat hij me niet kon zien' zegt ze.

Kut. Ik was dat al helemaal vergeten.

'Ik heb gezegd dat als er ooit iets zou gebeuren als hij bezopen was, of als hij jou zou opzoeken terwijl hij nog even veel dronk, ik de politie zou bellen. Dat ik zou zeggen wat hij je allemaal heeft aangedaan'

Ze is even stil.

'Ik wilde je beschermen. Ik wilde niet dat je telkens weer in de situatie zou komen dat je voor hem moest zorgen'

'Dat is het eerste wat mijn moeder zei toen hij was overleden. Dat hij depressief was omdat hij mij niet kon zien. Dat hij daarom nog meer is gaan drinken' zegt Blair.

'Shit...Blair, dat spijt me zo' zeg ik.

Is dit allemaal gebeurd door mij? Door mijn dreigement?