Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 129

-Thomas-

Nu gaat ze zich vast afvragen wat ik ze allemaal over haar verteld heb. Toen ik hier net kwam woonde had ik het idee dat ik wel erg veel vrije tijd had. Ik ergerde me ook enorm aan het feit dat er nergens in deze rotstad goede koffie te drinken was. Tot ik dit plekje vond. Ze hadden een flyer hangen met personeel gezocht en ik werd vrijwel direct aangenomen. Zelfs in mijn vrije tijd, als ik moest studeren was ik hier. Het werd al snel een beetje mijn tweede thuis. Ik denk dat ik het hele uit huis gaan een beetje had onderschat in het begin. Naast de façade die ik ophield met het uitgaan met de jongens was het fijn om een plek te hebben waar ik helemaal mezelf kon zijn. Dus ik praatte ontzettend veel met Gulio en Sophia. Ze zijn vijf jaar geleden hun zoon verloren. We hadden alle drie bij elkaar het gevoel alsof we een missend puzzelstukje hadden gevonden. Ik heb nog nooit zo'n bijzondere band kunnen opbouwen met mensen die ik helemaal niet kende. Dus natuurlijk kom ik hier nog steeds wekelijks, of nou ja, in ieder geval maandelijks de laatste tijd omdat ik veel bezig ben geweest met me zorgen maken om Blair.

'Je woont toch in hetzelfde dorp als waar Thomas vandaan komt?' vraagt Sophia aan Blair.

'Ja klopt' zegt Blair als ze een slokje neemt van haar koffie.

'Wauw. Dit is echt de beste koffie' zegt ze daarna.

Daarmee scoort ze gelijk punten want ik zie Gulio zijn ogen oplichten.

'Woon je daar nu nog steeds?' vraagt Gulio.

'Eh, nee. Of, ja...nu een beetje. Ik was aan het studeren maar door omstandigheden heb ik nu een tussenjaar en ben ik weer bij mijn ouders. Of...nee...eh...bij mijn moeder. Niet bij...' ze komt even niet uit haar woorden. Het is nog niet voorgekomen dat ze er onverwacht over moest praten dus ik snap dat ze het moeilijk heeft.

'Blair's vader is recent overleden. Daarom ben ik ook een tijdje weggeweest' leg ik uit.

Blair knikt dankbaar naar me. Ik sla een arm om haar heen. Al is ze nog zo boos op haar ouders, het zal moeilijk zijn om hierover te moeten praten.

'Ach lieverd. Wat erg, gecondoleerd. Dat moet veel zeer hebben gedaan' zegt Sophia.

'Het gaat wel, het was gewoon erg onverwacht maar ik had hem al een hele tijd niet meer gezien' legt Blair uit.

Sophia knikt begrijpelijk. Ze kent de verhalen over haar vader. Ik heb me altijd voorgenomen om dat soort dingen niet te delen met andere maar bij Gulio en Sophia kwam alles eruit. Ik merkte dat ik het nodig had om te praten met ze, het werd bijna een soort therapeutisch voor me.

'Fijn dat jullie in ieder geval steun kunnen zoeken bij elkaar' zegt Gulio.

Ik knik.

'Hoe vind je het hier? Vind je het een leuke stad?' vraagt Gulio.

'Ik vind het erg gezellig hier. Het is wel veel groter dan ik gewend ben maar je hebt overal waar je kijkt prachtige gebouwen staan. Ik heb het gevoel alsof ik zou kunnen verdrinken in deze stad' zegt Blair. 'Maar Thomas heeft wel gelijk dat de koffie op veel plekken waardeloos is' zegt ze als ze haar kopje leeg drinkt.

'Nog een?' vraagt Sophia.

'Ja heerlijk' lacht Blair.

Uiteindelijk loopt de dag anders dan gepland. We zijn nu al twee uur bij Gulio's. Het is net alsof ik mijn vriendin mee op bezoek heb bij mijn grootouders.

Sophia had gelijk een heerlijke pasta voor ons gemaakt als lunch. Blair's ogen stralen van alle verhalen die Gulio en Sophia over mijn tijd in de bediening kunnen vertellen. Voor deze keer accepteer ik het maar dat ze me zo belachelijk maken...omdat Blair er zo blij van wordt. Zonder na te denken pak ik haar hand vast.

'Zie je wel' zegt Sophia tegen Gulio als ze naar ons wijst.

'Thomas...nu heb ik weer een weddenschap verloren' zegt Gulio.

'Maar goed ook, want het werd tijd. Meisje hij hield niet op met over jou te praten vanaf het moment dat hij een voet door deze deur heeft gezet' zegt Sophia.

Blair probeert haar lach in te houden en ik rol met mijn ogen.

'Hoe gezellig het hier ook is, denk ik dat het zo tijd is dat we verder gaan' zeg ik tegen Blair.

Ze trekt even een pruillipje maar knikt daarna naar me.

Zoals verwacht weigert Sophia me te laten betalen voor het eten.

'Heel erg bedankt het was echt super super lekker' zegt Blair vrolijk.

'Wees geen vreemde hè, jullie zijn hier allebei altijd welkom' zegt Gulio tegen ons voordat we de deur uit gaan.

'Hoe lang ken je ze al?' vraagt Blair als ik mijn arm om haar heen sla terwijl we over straat lopen.

'Vanaf het eerste jaar dat ik ging studeren' zeg ik. 'Ik vond het best moeilijk, alles van het studeren was nieuw, ik zag mijn ouders veel minder. Ik had erg veel moeite met wat er tussen ons was gebeurt...dus...op de een of andere manier werd dit mijn tweede thuis' leg ik uit.

'Ahh, ze zijn ook echt ontzettend lief' zegt Blair. 'Ik snap dat je je zo op je gemak voelt bij hun. Al ben ik het wel eens met het feit dat je waardeloos was in de bediening' lacht Blair.

'Jaaaajaaa' zucht ik.

Dat is ook eigenlijk wel waar, niet dat ik het ga toegeven.

'Hmm, als het niet Thomas en zijn schoothondje zijn...' hoor ik een pijnlijk bekende stem zeggen.

Godverdomme.

Aileen.