Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 43

- Thomas -

Ik heb het gevoel alsof ik met een steen in mijn maag weg rij. Achter het stuur merk ik hoe zwaar mijn ogen worden. Ik heb echt de afgelopen twee dagen amper kunnen slapen. Ik ben me alleen maar druk aan het maken. Ik rij een kwartiertje door voordat ik me bedenk dat ik beter ergens kan stoppen voor een kop koffie. Dadelijk veroorzaak ik nog een ongeluk. Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Ik stop bij een klein winkeltje waar ik een bord zie met koffie af te halen. Ik twijfel even of ik langs de kleine drive thru zou gaan of even uitstap. Ik kies uiteindelijk voor dat tweede. Het is beter als ik ook even beweeg. Misschien gooi ik na die koffie ook nog wel een Red Bull achterover.

Ik heb geen idee wat ik de rest van de dag ga doen. Het is al twee uur nu. Ik heb ook niet het gevoel alsof ik iets kan doen. Bij alles wat ik doe denk ik aan Blair. Er is geen ontspannen mogelijk want ik denk alleen maar aan haar. Ik maak me zorgen en ik wil gewoon weten hoe het gaat. Ik kijk nog even op mijn telefoon. Nog steeds één vinkje. Ze heeft het dus nog steeds niet ontvangen. Of ze heeft me echt geblokt...Dat zou ze toch niet doen?

Ik schuif aan in de rij voor de koffie. Twee mannen die er uitzien als vrachtwagenchauffeurs staan nog voor me. Als ik mijn dubbele espresso in mijn hand heb kijk ik even rond of er nog ergens plek is om te zitten. Er zijn vooral staan tafeltjes maar ze zijn allemaal bezet. Als ik nog een keer door de kleine ruimte heen scan begint er iemand naar me te zwaaien. Het is een oudere vrouw. Ik probeer me te bedenken of ik haar ken maar er komt niks naar boven.

'Hier is nog wel plek hoor' zwaait ze naar me terwijl ze blijft staan.

Wat maakt het ook uit. Alle afleiding is welkom. Als ik maar eventjes mijn zorgen los kan laten...dan praat ik wel even met een vreemde. Ik loop naar haar toe. Ze doet me een beetje denken aan mijn eigen oma. Ze draagt haar grijze haar met een zelfde soort klip als mijn oma dat altijd doet.

'Je kent me niet hoor' zegt ze als ik bij het tafeltje aankom. 'Maar er is hier genoeg plek voor twee' lacht ze. 'Om maar alleen te staan is ook weer zo saai'

'Dat is zeker waar' antwoord ik.

'Dus, zonder nieuwsgierig over te komen...wat ik overigens wel ben, wat doet een jonge kerel als jij in zo'n klein dorpje'

'Dat is een lang verhaal' lach ik naar de vriendelijke vrouw.

'Ik heb alle tijd hoor' glimlacht ze.

Ik twijfel even over wat ik moet antwoorden. De kans is zeer groot dat ik deze vrouw nooit meer zal zien na dit kleine koffie gesprekje dus als ik de waarheid vertel zou het ook niet uitmaken.

'Ik wilde bij iemand langsgaan' begin ik. 'Maar volgens mij had ze het leuker zonder dat ik erbij was dus ben ik weggegaan zonder te zeggen dat ik er was'

'Weet je dat wel zeker?' vraagt ze.

'Het klonk alsof ze zoveel plezier had dat ik niet de reden wilde zijn waardoor ze weer stopte met lachen' zeg ik.

'Zo'n klein stukje wat je dan hoort is vaak maar een moment opname jongen' zegt de vrouw.

'Hoe heet je eigenlijk?' vraagt ze.

'Thomas' antwoord ik.

'Hoi Thomas. Ik ben Ina' zegt de vrouw als ze me de hand schud.

'Gaat dit om een meisje?' vraag ina.

Ik knik.

'En ze weet niet dat je bent geweest?' vraagt ina.

Ik knik weer.

'Heb je iets gedaan waardoor ze zou stoppen met lachen als je voor de deur staat?' vraagt ze vervolgens.

Jezus. Dit lijkt wel een verhoor...lach ik in mezelf.

'Ik ben gewoon stom geweest. Ze zij dat ze iets niet prettig vond en ik bleef volhouden dat ik het gewoon moest doen. Terwijl, als ik er over nadenk dan zou ik alles opgeven voor haar. Dus ik heb geen idee waarom ik dat niet heb gezegd. Ik heb het echt verpest' zucht ik.

Ik neem een paar slokken koffie.

'Ik denk dat je misschien niet zo snel had moeten opgeven en gewoon had moeten aanbellen' zegt de vrouw.

Ik haal mijn schouders op. Ik weet het niet. Ik wist toen al niet of ik de juiste keuze maakte en nu ook nog niet.

'Misschien' antwoord ik.

'Woon je hier in de buurt?' vraagt Ina.

'Mwa, een uurtje rijden. Ik hoorde dat ze bij een vriendin was. Dus ik ben naar dat thuis gereden. Daar bleken ze niet te zijn, ze zijn hier op bezoek bij de oma van die vriendin. Ik kwam net aan en ik hoorde haar zo leuk lachen. Ik wilde dat niet verpesten' leg ik uit.

Deze vrouw denkt waarschijnlijk dat ik gek ben. Zoveel ben ik aan het ratelen.

'Hoe heet het meisje?' vraagt Ina als ze me een beetje verbaasd aankijkt.

'Blair' antwoord ik.