Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 2

Het begin van het schooljaar verliep normaal. Na die nacht had ik Thomas de hele week niet gesproken. Ik wist niet hoe ik me daarbij moest voelen. Daarom heb ik zelf ook niet als eerst geprobeerd om het hem een bericht te sturen. Ik wist ook niet wat ik van hem verwachtte. Want, wat was er nu eigenlijk gebeurt? Ik zocht er waarschijnlijk weer veel te veel achter. Na ongeveer een maand kwam ik hem tegen in het winkelcentrum. Ik was met een vriendin en hij was met een hele vriendengroep. Er zaten ook hele knappe meisjes tussen en ik begon me daar wat onzeker door te voelen. Ik weet zeker dat hij me zag, dus ik weet ook zeker dat hij expres geen gedag tegen me had gezegd. Vanaf dat moment had ik me zo kut gevoeld dat ik besloot dat ik helemaal klaar was met onze vriendschap. Als hij zo makkelijk kon doen alsof ik niet bestond dan kon hij dat ook doen als er geen andere bij waren.

Hij wachtte me diezelfde dag op na mijn laatste uur. Alsof hij aanvoelde dat ik die beslissing had genomen. Hij zei vrolijk gedag alsof er niks aan de hand was.

'Laat me met rust' had ik gezegd toen ik mijn oordopjes indeed en op mijn fiets stapte.

Hij deed alsof hij niet wist wat er mis was. 'Kom op, wat is er Goudlokje?' had hij gevraagd toen hij me probeerde bij te houden op de fiets.

'Ik heet Blair' had ik naar hem gesnauwd. 'Niet dat je dat zou weten, aangezien je in het winkelcentrum ook al deed alsof ik niet bestond, en de hele maand daarvoor ook' beet ik hem toe.

'Zo bedoelde ik dat niet. De jongens zijn gewoon...ik denk niet...die groep is niet echt...' probeerde hij uit te leggen.

'Ik zou er niet tussen passen. Ik snap het' zei ik toen ik boos sneller probeerde te fietsten.

'Je weet dat ik je bij kan houden Blair' zei Thomas tegen me. Dat frustreerde me want ik wist dat hij gelijk had.

'Laat me gewoon met rust' riep ik naar hem.

'Nou Blair...zo bedoelde ik dat niet. Tijdens de zomervakantie...dat...' begon hij

'Ik wil het niet horen' riep ik boos. Ik gooide mijn fiets neer op de oprit en rende naar binnen zodat hij me niet kon volgen.

Nog geen week later had ik Thomas weer in hetzelfde winkelcentrum hand in hand zien lopen met een van die knappe meisjes. Natuurlijk.

De rest van dat jaar probeerde ik hem te negeren. Onze families vieren altijd tweede kerst samen. Daar had ik dus ook geen zin in. Thomas had me een paar dagen van te voren geappt dat hij ernaar uit keek om me weer eens te zien. Ik had in mijn emotie gereageerd dat hij beter bij zijn vriendinnetje kon zijn. Waarop hij mij had laten weten dat die relatie klaar was. Ik vervloekte mezelf omdat mijn hart een sprongetje maakte bij het lezen van die mededeling. Aan de andere kant had ik nog steeds geen behoefte om hem te zien, dus ik belde mijn oma. Ik vroeg of ik tweede kerst naar haar mocht komen. Dat was de eerste tweede kerstdag waarbij ik Thomas niet zag in acht jaar tijd. Ik had het hem niet laten weten. Het was gezellig bij mijn oma, maar zij merkte ook dat er iets aan de hand was. Ze had me geprobeerd af te leiden met koekjes bakken. Overdag ging het wel prima maar meestal bleef Thomas bij mij slapen met tweede kerst. Dan speelde we de hele nacht Super Mario Party. Oma ging al om elf uur slapen. Dat deed ze altijd en ik zei haar dat ze voor mij niet op hoefde te blijven. Maar de nacht had zo eenzaam gevoeld. Ik heb denk ik wel tien keer op het punt gestaan op Thomas een berichtje te sturen en ik heb hem zelfs een keer gebeld. Ik hing gelijk na één keer overgaan weer op. Ik dacht dat ik een fout maakte. Hij had me daarop drie keer terug gebeld. Toen ik niet opnam snapte hij de hint wel maar toch stuurde hij me nog berichtjes. Hij zei dat hij me miste, dat kerst raar voelde zonder mij. Hij vertelde me wat hij van zijn ouders had gekregen en wat ze allemaal hadden gegeten. Geen enkele keer had ik gereageerd op zijn berichtjes maar ik denk dat hij wist dat ik het direct las toen hij het verstuurde. Anders bleef hij niet bijna een uur lang berichtjes sturen. Het heeft me door die avond heen gesleept als ik eerlijk ben.

Toen ik weer thuis kwam de volgende dag hadden mijn ouders gezegd dat Thomas een cadeautje had achtergelaten op mijn slaapkamer. Toen ik naar boven ging zag ik een klein paars doosje op mijn bed liggen. Er lag een briefje naast waarop stond: Voor mijn Goudlokje

Ik was te nieuwsgierig om het niet open te maken. Tot mijn verbazing zat er een zilveren ketting in met de letter B. Daarbij zat een bijpassende armband waar iets in gegraveerd stond. Ik draaide het om zodat ik kon lezen wat er in stond. Voor altijd, Goudlokje. X—T

Dit had ik niet van hem verwacht. Ik stuurde hem een berichtje om hem te bedanken, ook al was ik nog steeds boos op hem. We zagen elkaar daarna af en toe, maar het was niet meer zoals eerst. Zeker niet toen hij in de vierde weer een vriendinnetje had. Ik zag de jongens op mijn school gewoon niet zitten. Ik merkte dat ik iedereen vergeleek met Thomas. Zijn lieve, zorgzame karakter had waarschijnlijk alle jongens voor me verpest.