Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 81

-Blair- 

Wat doet ze hier? En waarom ziet ze er zo verschrikkelijk uit. Ze ziet er zo levenloos uit dat het me bang maakt. Ik weet niet waarom maar ik heb gelijk een zwaar gevoel in mijn maag. Dit kan niet veel goeds betekenen.

'Kan je ons even alleen laten?' vraagt mijn moeder als ze naar Cami kijkt.

Ze klinkt koud en afstandelijk zoals altijd.

Zonder antwoord te geven kijkt Cami naar mij. Ik knik naar haar om aan te geven dat het goed is.

'Ik sta buiten de deur als je me nodig hebt' zegt Cami als ze even in mijn hand knijpt voordat ze de kamer uitloopt.

'Wat is er aan de hand? Waarom ben jij hier?' vraag ik aan mijn moeder.

Ze kijkt even twijfelend naar me.

'Ga maar even zitten' zegt ze tegen me.

'Ik denk dat ik liever blijf staan' zeg ik, nu al met redelijke paniek in mijn stem.

'Doe nou niet zo koppig kind en ga gewoon zitten' bijt mijn moeder me toe.

'Je hebt het recht niet om zo tegen me te praten. Na meer dan een jaar beslis je ineens op te duiken maar denk maar niet dat ik naar je ga luisteren als je zo tegen me gaat praten' zeg ik boos tegen haar.

'Een jaar niet opduiken...serieus? En wat deed jij dan hè, met dat idiote vriendje van je' zegt mijn moeder.

'Ik heb nooit iets van jou of pap gehoord, zou ik dan zelf ineens bij jullie voor de deur moeten staan' zeg ik.

'Denk je dat wij naar jou waren gekomen na wat je vriendje had gezegd. Je vader was als de dood door die opmerkingen van hem' zegt mijn moeder terwijl ze haar stem verheft.

'Waar heb je het over? En hij is mijn vriendje niet. Ik heb hem al bijna even lang niet gezien als jullie. Wat kan Thomas nou weer gezegd hebben tegen jullie dat je geen contact met me durft te zoeken. Nee. Dat geloof ik niet. Het kwam waarschijnlijk gewoon prima uit voor jullie' schreeuw ik naar haar.

'Hij is degene die heeft gezegd dat als je vader contact met je zou zoeken, dat hij naar de politie zou gaan. Alles zou vertellen over hoe het bij ons thuis was. Hoe je je arm had gebroken. Alles. Denk je dan echt dat ik mijn baan nog had gehouden? Dat is de reden waarom je vader alleen nog maar meer was gaan drinken toen' roept ze terug.

'Stop met papa's drinken op mij af te schuiven! Ik heb hem jaren lang van de bar terug naar huis moeten dragen. Voor mij was het ook wel eens genoeg. En ik had überhaupt geen idee dat Thomas dat ooit heeft gezegd want ik heb ook hem nooit meer gesproken!' roep ik. Daarna zucht ik gefrustreerd. Mijn moeder heeft tranen in haar ogen. Dat is nieuw. Sinds wanneer toont dit mens nou weer emoties.

'Ik hoef niet te horen dat jullie anders wel contact hadden opgenomen want ik weet dat dat niet zo is' zeg ik.

Mijn moeder kijkt me aan.

'Nee voor mij hoefde het inderdaad niet, maar je vader deed het pijn maar hij was te bang om het te doen' zegt ze boos.

'Nou ik zie hem nergens hoor, en waarom ben jij hier dan in godsnaam!' schreeuw ik.

'Omdat hij zich gisteravond kapot heeft gereden omdat zijn hart gebroken was doordat hij jou zo lang niet heeft kunnen zien!' roept ze terug.

'Wat?' zeg ik ineens heel voorzichtig.

'Wat zei je?'

Mijn moeder verlaagd haar stem.

'Hij is vanochtend in het ziekenhuis overleden' zegt ze.

'Nee. Dat kan niet. Dat is niet waar' zeg ik tegen haar. Mijn ogen springen vol tranen maar ik weiger te geloven dat ze dit meent.

'Vrijdag is de begrafenis' is het enige wat mijn moeder zegt.

'Wat...wat is er gebeurt?' vraag ik chaotisch.

'Je vader was net afgewezen voor een sollicitatie. Hij probeerde het, het stoppen met drinken...maar het ging niet. Hij probeerde zijn leven te beteren zodat hij weer contact met je op kon nemen. Maar de afwijzing van die sollicitatie kon hij daarom niet verdragen. Hij is naar de kroeg gegaan en besloot terug te rijden na een tijdje. Het had net geregend, hij had geen gordel om en hij is geslipt. De auto sloeg over en hij is door de voorruit heen geschoten. De ambulance was er snel bij maar je vader is niet meer bij bewustzijn geweest sinds het ongeluk. Vanochtend overleed hij' zegt mijn moeder.

Ik kan niet bevatten wat ze me allemaal verteld. Hoe gruwelijk had het er allemaal uit moeten zien? Zou hij veel pijn hebben gevoeld? Voelde hij zich eenzaam? Wat verschrikkelijk. Dit kan gewoon niet.

'Kan...kan ik hem nog zien?' vraag ik voorzichtig.

'Het kan, maar hij had hele zware verwondingen dus het is geen fijn beeld. Daar kan je beter nog even over nadenken' zegt mijn moeder.

'Heb jij het gezien?' vraag ik.

'Ja, en daarom geef ik je dit advies' zegt ze tegen me.

'Ik weet dat we nooit het perfecte gezin zijn geweest Blair. Maar we moeten nu alles even opzij schuiven zodat we afscheid kunnen nemen van je vader. Ik heb al gepraat met de directeur hier, je krijgt een maand vrij dus ik zou je graag mee naar huis nemen. Ik kan je hulp goed gebruiken, er moet een hoop geregeld worden' zegt mijn moeder.

Ik voel me verdoofd maar ik knik.