Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 157

-Blair-

De avond gaat voorbij als een waas. Ik weet dat ik ontzettend afwezig ben wat misschien niet helemaal eerlijk is naar Mase. Ik ben in mijn hoofd alleen maar bezig met wat mijn moeder me zojuist verteld heeft. Ik denk terug aan wat er vroeger allemaal is gebeurt. Het is teveel om over na te denken. Kan ik dit allemaal los laten? Ik wil niet mijn broertje of zusje straffen voor iets wat mijn moeder vroeger heeft gedaan. Ik weet ook niet hoe de situatie tussen haar en mijn vader was.

Ik schrik op als Mase onder tafel zachtjes in mijn been knijpt.

Hij lacht naar me en wrijft over mijn been. Het lijkt alsof hij me probeert te zeggen dat het allemaal goed komt. Op een of andere manier geeft hij me ook het vertrouwen dat dat zo is.

'En wat doe je eigenlijk Mase? Studeer je?' vraagt Brad als hij naar hem kijkt.

Mase neemt eerst een slok water voordat hij antwoord.

'Niet meer, ik ben halverwege mijn tweede jaar gestopt' zegt hij. 'Ik kreeg de kans om een goed draaiende club over te nemen voor een hele goede prijs dus die kans heb ik met beide handen aangepakt' legt hij uit.

Mijn moeder kijkt een beetje verbaasd.

'En loopt de club nog steeds goed?' vraagt Brad.

'Je moet de rijen elke dag zien daar' zeg ik voordat ik er bij nadenk. Dit is het eerste wat ik tegen Brad zeg. Alles wat hij hiervoor zei heb ik beantwoord met een pijnlijk lachje of een knikje.

'Ik heb de winst bijna verdubbeld sinds ik de club heb gekocht dus het draait zeker goed' zegt Mase. 'We zijn nu overdag ook open voor pool en biljart'

'Dat is een slimme zet' zegt Brad.

'Brad is een zakenman' lacht mijn moeder.

Mase knikt begrijpend.

'Heeft het eten gesmaakt?' vraagt mijn moeder.

Ik knik naar haar.

'Het was erg lekker' zegt Mase.

'Gelukkig maar. Hopelijk zitten jullie nog niet te vol want ik heb nog een dessert' zegt Brad.

'Brad houd ook van koken' lacht mijn moeder.

Ik kan er niet overheen komen hoe raar het is om haar zo te zien. Zo vrolijk. Ik weet me geen houding aan te nemen in deze situatie.

Als het eten klaar is ben ik eigenlijk opgelucht.

'Zal ik je spullen in je kamer zetten?' vraagt Mase.

'Graag' zeg ik als ik hem aankijk. 'Wij zetten even mijn spullen boven' zeg ik tegen mijn moeder die al snel naar me knikt.

Ik loop naar boven terwijl Mase achter me aan komt. Zodra we mijn kamer binnenkomen zet hij mijn spullen neer overbrugt hij de afstand tussen ons. Hij slaat z'n armen om me heen en houd me vast. Zonder dat ik het wist was dat alles wat ik nodig had op dit moment. Ik laat me in zijn armen vallen en kom even tot rust.

'Dit was by far het meest vreemde etentje wat ik ooit heb meegemaakt' lacht Mase zachtjes.

'Gelukkig, dus ik ben niet de enige' lach ik terug.

'Ik weet dat je niet zo veel verteld hebt over de relatie met je moeder maar je zei wel dat het niet zo goed ging tussen jullie' zegt hij.

'Klopt' antwoord ik.

'Ze lijkt daar verandering in te willen brengen?' zegt Mase meer als een vraag.

'Daar lijkt het inderdaad wel op. Ik moet alleen nog even kijken of ik me overal overheen kan zetten. Het heeft tijd nodig' zucht ik.

'Hé' zegt Mase als hij mijn gezicht omhoog tilt door zijn duim onder mijn kin te leggen. 'Probeer er maar even niet over na te denken. Probeer even aan niks te denken nu' zegt hij zachtjes.

Alsof zijn stem me hypnotiseert voel ik mijn zorgen even verdwijnen. Het gaat vanzelf. Ik kan niet van hem wegkijken, ik moet hem aan blijven kijken. Dat doe ik tot ik mijn ogen sluit omdat hij zijn lippen op de mijne drukt. Ik voel een warmte door mijn hele lichaam zodra hij me zo aanraakt. Zijn hand om middel versterkt zijn grip naarmate onze zoen heftiger wordt. Ik vergeet alles. Alles. Het maakt allemaal even niet meer uit. Ik ben hier nu met Mase en ik zou het voor geen goud anders willen. Ik kreun heel zachtjes tegen zijn lippen aan. Ik wil niet dat hij straks weggaat.

'Moet je straks weg?' vraag ik smekender dan dat de bedoeling was.

'Wil je graag dat ik blijf' grijnst hij tegen mijn lippen aan.

'Hmmh' zeg ik als ik hem weer zoen.

'Denk je dat dat mag van je moeder?' lacht Mase.

'Ik ben twintig. Wat wilt ze doen' zeg ik tegen Mase.

'Dat is dus hoe oud je bent' lacht Mase.

Nu hij het zegt moet ik bekennen dat ik totaal geen idee heb hoe oud hij is. Ik heb het helemaal niet gevraagd.

'Wacht' zeg ik. 'Hoe oud ben jij eigenlijk' vraag ik.

'Ouder dan jij' lacht hij. 'vierentwintig, bijna vijfentwintig'

Ik had ook niet verwacht dat hij jonger zou zijn dan dat. Hij heeft al een eigen club en alles, ook al kwam dat tijdens zijn studie op z'n pad. Aan zijn hele houding merk je dat hij volwassener is dan andere jongens, van mijn leeftijd.

'Verbaasd je dat?' vraagt Mase.

'Eigenlijk niet. Ik had er gewoon totaal niet bij stilgestaan' zeg ik. 'Verbaasd het jou dat ik twintig ben?' vraag ik.

'Klein beetje, maar het maakt geen verschil voor mij' zegt Mase. 'Je bent nog zo jong en je hebt al zoveel meegemaakt' zegt hij als hij een hand op mijn wang legt.

We zeggen een tijdje niets tegen elkaar. We kijken elkaar alleen maar zo aan en de tijd lijkt stil te staan. Ik zou willen dat ik de tijd kan stilzetten en dit moment kan laten voortduren.

'Ik kan proberen rond te bellen en het een en ander te regelen dat ik nog kan blijven' zegt Mase na een tijdje. 'Ik wil je nu nog niet achterlaten' zegt hij.

'Ik zal even met mijn moeder praten' zeg ik.

Ik weet dat ze er niet over hoeft te beslissen maar het is wel haar huis natuurlijk. Als ze wil dat we beter met elkaar omgaan dan moet ze me dit gunnen...