Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 37

- Thomas - 

'Koffie staat al op het aanrecht' zegt mijn moeder als ik de keuken binnenkom. Ze is druk bezig met het bakken van pannenkoeken. Mijn vader zit al in de huiskamer in zijn favoriete fauteuil.

Ik pak mijn koffie en ga naast mijn moeder staan.

'Dankjewel' zeg ik.

'Voor wat?' vraagt mijn moeder.

'Voor de koffie' zeg ik. Ze is verbaasd dat ik dankjewel zeg. Ik snap het wel want normaal zeg ik dat niet tegen haar. Het ging altijd een beetje vanzelf, wat m'n moeder allemaal voor me doet. Maar hoe het bij Blair thuis gaat was ook even een wake-up call voor mij. Ik zou mijn moeder wat meer moeten appreciëren. En wat mijn ouders allemaal voor me doen.

'Mam. Mag ik misschien ergens advies over vragen?' vraag ik aan haar.

'Natuurlijk jongen. Is alles oké, je klinkt zo serieus' antwoord ze.

'Ja, het gaat allemaal wel' zeg ik. 'Maar ik heb misschien iets stoms gedaan'

Ik probeer even goed na te denken over de woorden die ik ga uitspreken. Ik heb mijn moeder niet voor niets nooit wat over het vechten verteld. Ik hoop gewoon dat dat niet de focus van dit gesprek gaat worden.

'Blair en ik...ehh...ja' ik probeer nog steeds naar woorden te zoeken.

'Zijn verliefd op elkaar' vult mijn moeder aan.

'Wat? Hoe weet je dat?' vraag ik.

'Jongen... ik ben je moeder. Ik zag het al in je ogen toen je zestien was' zegt ze tegen me. Shit. Heeft ze dat echt al die tijd doorgehad? Dat is eigenlijk best wel creepy.

'Ja, oké. Dat dus. En nu met haar ouders en alles is het even fout gelopen. Daarom is ze hier. En we willen graag proberen te kijken hoe het is als we...samen zijn. Maar ze vind het spannend om het iets te noemen. En dat vind ik ook, want een relatie is nogal een groot woord' zeg ik.

Mijn moeder knikt begrijpend terwijl ze een pannenkoek omdraait.

'Maar nu heb ik dus iets fout gedaan. En ik weet niet hoe ik het goed moet maken. Of haar mijn kant moet laten begrijpen. En het is ook iets wat ik nooit aan jou of pap heb verteld' zeg ik.

Mijn moeders blik veranderd van begrijpelijk naar serieus.

'Je hebt toch niet een ander meisje zwanger gemaakt mag ik hopen' zegt mijn moeder.

'Oh jezus mam...nee natuurlijk niet' zeg ik.

'Aah, gelukkig. Ik dacht even dat ik een hartaanval ging krijgen' zegt ze.

Misschien vind ze wat ik hierna ga vertellen dan minder erg?...

'Nee, ik ehh...ik ging gister weg omdat ik...eh...af en toe wat bij verdien op feesten. Door eh...te vechten'

Mam laat de pan hard neerkomen op het fornuis. 'Je doet wat!!??!!' zegt ze terwijl ze haar stem verheft.

Shit, hier was ik al bang voor. Ik wist dat ik het niet had moeten zeggen.

'Mam, alsjeblieft...ik kwam hier voor je advies, ik vertel het nu aan je. Kan je me heel even gewoon alles laten vertellen?' smeek ik haar.

Ze kijkt me even aan. 'Goed dan' antwoord ze.

'Mensen komen naar die feesten om een soort van te gokken. Ze kunnen inzetten op degene waarvan ze denken dat hij gaat winnen. En degene die het gevecht doen die krijgen daar een groot percentage van. Ik ben er echt goed in mam, ik heb nog nooit verloren en ik heb nooit een schrammetje'

'Behalve vandaag dan' zegt mam terwijl ze naar mijn wenkbrauw wijst.

Kut. Ja. 'Ja, I know. Oké bij dat gedeelte kom ik nog. Want ik weet niet of het is opgevallen maar Blair is hier niet. En ze komt ook vanavond niet meer hier heen' zeg ik gefrustreerd.

Nu veranderd mijn moeders blik naar bezorgd.

'Oké, nou op die feesten is een meid waarmee ik wel eens...eh...'

'Ja ik snap het' zegt mijn moeder terwijl ze een wuivend gebaar maakt en een vies gezicht trekt.

'Ze bood aan om op mijn telefoon te letten zodat die niet kapot zou gaan. Tijdens het gevecht zag ik ineens in mijn ooghoek dat ze aan het bellen was met mijn telefoon. Toen werd ik dus geraakt omdat ik afgeleid was. Maar ze heeft dus Blair gesproken. Ik had haar verteld dat het serieus was tussen mij en Blair en dat kon ze niet helemaal goed handelen. Terwijl ik altijd duidelijk heb gemaakt dat het tussen ons niet serieus was, dat wist ze, en daar was ze het ook mee eens. Maar goed, toen nadat ik gewonnen had wilde ik zo snel mogelijk naar huis. Toen ik Blair vertelde wat ik had gedaan die avond was ze een beetje overstuur. Ze wilt gelijk dat ik er mee stop. Maar mam het verdient echt goed, zo hoef ik veel minder te lenen voor mijn studie straks. Ik heb al een beetje een spaarrekening kunnen opbouwen. En het zijn geen serieuze jongens ofzo. Vaak zijn ze van een andere middelbare school ofzo. Toen ik wakker werd vanochtend lag er een briefje op mijn nachtkastje van Blair. Dat ze moest nadenken over alles. Dat ze nu bij een vriendin slaapt en niet weet wanneer ze terug komt. Maar nu ben ik bang dat ze helemaal niet meer terug gaat komen. En nu weet ik niet wat ik moet doen' zeg ik terwijl ik een paar keer diep ademhaal. Volgens mij was ik aan een stuk aan het ratelen. Dus ik hoop dat mijn moeder het een beetje begrijpt.

'Jongen. Zelfs ik moet even bijkomen van wat je me net allemaal hebt verteld' zegt mijn moeder. 'Dus ik denk dat je haar even de tijd moet gunnen'

'Ik weet niet hoelang ik dat vol kan houden' zeg ik eerlijk.

'Jullie zijn zo perfect voor elkaar. Ik zie het alleen al aan de manier waarop jullie naar elkaar kijken en hoe jullie samen onder die deken zaten. Wat lieverd, ik ben echt niet blind. Jullie kennen elkaar al zo lang. Dus nu moet jij vertrouwen hebben ik haar gevoel voor jou. Want dat is waarom ze naar je terug zal komen. Al moet je wel even nagaan wat voor jou belangrijker is. Ik snap het dat een vriendin het niet leuk gaat vinden als haar vriendje weg is, en aan het vechten is, en bij een van z'n exen is tegelijkertijd'

'Als je het zo zegt klinkt het ook wel lullig...' besef ik me.

'Dat zegt dan toch al genoeg. En natuurlijk gaat ze zich vreselijk ongerust maken op zulke momenten. Dat kan je dat meisje ook niet elke keer aan doen hè lieverd'

'I know...I know' zuchtik. 'Ik hoop gewoon niet dat ik het nu al verpest heb.