Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 82

-Blair-

Na een tijdje stilte begin ik langzaam mijn spullen in te pakken. Mijn moeder gaat buiten een sigaret roken en Cami komt weer binnen.

'Waar ga je heen?' vraagt ze. 'Wat is er gebeurd?' vraagt ze geschrokken als ze mijn betraande gezicht ziet.

'Eh, ik ga een...een maand weg. Mijn vader is overleden. We moeten een hoop regelen voor de begrafenis' zeg ik terwijl ik geen moment stop met mijn spullen inpakken. Ik moet doorgaan. Ik kan niet stil staan. Als ik stil sta ga ik nadenken. Dat is niet wat ik nu kan gebruiken.

'Oh mijn god Blair. Wat is er gebeurt?' vraagt Cami als ze ook begint te huilen.

'Auto ongeluk' breng ik uit terwijl ik mijn kleding in mijn koffer doe.

'Jezus lieverd' zucht ze.

'Kan ik je ergens mee helpen?' vraagt ze aan me.

'Nee. Ik eh...kan beter even alleen zijn' zeg ik tegen haar.

'Bel me zodra je me nodig hebt schat. Dag of nacht' zegt Cami als ze me knuffelt.

'Dankje' zeg ik zachtjes.

Mijn handen trillen bij elke handeling.

Ongeveer een uur later stap ik bij mijn moeder in de auto. Ik kijk nog even achterom en rij dan weg bij alles wat veilig voelt voor mij.

-Thomas-

Ik ben een idioot. Ik ben een fucking idioot. Waarom probeerde ik dit Jess aan te doen? Het is haar onschuld. Het doet me zo verdomde veel denken aan Blair. Het is al meer dan een jaar geleden en alsnog ga ik er kapot aan. Zodra ik een vrouw zie die ook maar enigszins op haar lijkt, uiterlijk of innerlijk, dan ben ik helemaal van mijn stuk. Ik mag blij zijn dat Reede me maar één keer heeft geraakt. Hij is een stuk breder dan ik dus hij had er makkelijk nog meer klappen in kunnen krijgen.

Toen ik Jess voor de eerste keer met Reede zag in de kantine raakte ik al even de weg kwijt. Hoe voorzichtig ze was met alles, maar toch dat kleine beetje brutaliteit is precies hoe Blair is. Dus ik voelde me gelijk tot haar aangetrokken. Maar ik ken Reede, en ik weet dat hij niet aan serieuze relaties doet. Dus wilde ik Jess daar tegen beschermen. Dat was echter niet zo slim. Alles wat ik hier heb, heb ik te danken aan Reede. Mijn kamer, het toegelaten worden tot deze school...alles. Ik zie ook ergens wel dat hij anders is bij haar dan bij andere vrouwen...ik ben gewoon een eikel. Daar komt het op neer. Het is beter als ik even weg ga voor een paar dagen. Misschien een week. Ik loop al voor met al mijn klassen en op mijn werk heb ik al overuren. Iedereen kan me hier even makkelijk missen.

Het eerste jaar studeren was voor mij een en al feest. Ik wilde afleiding. Ik wilde niks voelen. Ik dronk veel, ik ging met veel meiden naar bed en dan ging ik weer verder met studeren. Ik wilde van het gevoel af dat Blair de enige was waarmee seks zo fijn kon voelen. Er zijn er een hoop die geprobeerd hebben me dat te laten vergeten. Ze hebben me allemaal nooit het tegendeel kunnen bewijzen. Ondertussen ben ik er allemaal klaar mee. Zeker vanaf het moment dat ik Jess zag. Als er iemand is die me zo aan haar doet denken dat moet er toch nog iemand anders rondlopen die net zo goed bij me zou passen als Blair? Het is al zo lang geleden en toch verkrampt mijn hart als ik aan haar denk.

Ik pak mijn koffer in wanneer mijn telefoon af gaat. Mijn moeder. Perfecte timing.

'Hé mam, goede timing. Ik wilde net bellen om te laten weten dat ik even een week naar huis kom' zeg ik aan de telefoon.

'Ach lieverd, je hebt het al gehoord. Heeft ze je gebeld?' zegt mijn moeder.

'Wat? Wie moet me gebeld hebben?' vraag ik verward.

'Blair?' zegt mijn moeder vragend.

'Mam, ik heb Blair al meer dan een jaar niet gesproken. Waarom zou ze me nu ineens bellen?' vraag ik verbaasd.

'Ach lieverd, ik dacht dat je daarom naar huis kwam. Het is vannacht helemaal fout gegaan. Je vader was op de terugweg van zijn werk toen hij langs een heel groot ongeluk reed. Twee auto's waren tegen elkaar gebotst. Zelfs een fietser is geraakt. De fietser is wonder boven wonder oké, de inzittende van de ene auto liggen in kritieke toestand in het ziekenhuis. Maar...de andere auto...lieverd het was Blair's vader. Hij heeft het niet gered. Ze vermoeden dat er alcohol in het spel was' zegt mijn moeder.

Het voelt alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakt. Blair...

'Weet ze het al?' vraag ik aan mijn moeder.

'Ja, haar moeder is haar vandaag gaan ophalen. De begrafenis is vrijdag maar ik denk dat ze wel wat langer zal blijven dan dat' zegt ze.

'Ik kom eraan' zeg ik.

'Rij voorzichtig lieverd' drukt mijn moeder me op mijn hart.

'Dat beloof ik mam' zeg ik.

Jezus christus. Dit is waar ik toen al bang voor was. Dat hij op een dag te veel zou drinken en een ongeluk zou veroorzaken. Hij laat Blair gewoon achter zonder vader. Moet ik haar bellen? Ik heb haar al zo lang niet gesproken. Zou het verkeerd overkomen als ik haar bel? Ik ga het gewoon proberen. Ik bel het nummer.

'Hallo?' hoor ik een onbekende stem zeggen aan de telefoon.

'Hallo? Is dit Blair's telefoon?' vraag ik.

Ze zal toch niet van nummer zijn veranderd?

'Ja...ze...eh, ze is haar telefoon vergeten'

Kut.

'Met wie spreek ik?' vraag ik.

'Ik ben Cami, haar huisgenoot. En jij bent...Thomas' zegt ze voorzichtig.

Waarom klinkt het alsof mijn naam haar pijn doet om uit te spreken?

'Is Blair opgehaald door haar moeder?' vraag ik Cami.

'Ja ze zijn een uur geleden vertrokken. Ik vond haar telefoon pas toen die net ineens afging. Je...eh...weet wat...er gebeurt is?' vraagt ze voorzichtig.

'Ja. Ik ga nu terug naar huis voor een week. Kan ik morgen haar telefoon ophalen. Ik wil niet dat ze zelf heen en weer moet gaan nu' zeg ik.

'Ja dat is goed' zegt Cami.

We spreken een tijdstip af en ik heb een beetje een raar gevoel na dit gesprek. Wat weet ze allemaal over mij? Ze leek duidelijk te weten wie ik ben.