Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 17

- Thomas - 

Blair's ogen worden groot als ze me aankijkt na die opmerking. Stiekem geniet ik net wat te veel van haar onschuldige reacties op mijn opmerkingen. Het zorgt er juist voor dat ik haar nóg meer uit de tent wil lokken. Die verbaasde reacties zijn zo verdomde schattig. Met hoe ze die donut zat te eten moet ik me echt inhouden om haar niet aan te raken. Ik kan bijna aan niks anders meer denken. Ik snap dat ze misschien niet gelijk wilt dat mijn ouders weten dat er iets tussen ons speelt. Dat moeten we ook eerst samen uitzoeken. Blair heeft wel meer aan haar hoofd nu. Dat gesprek met haar moeder zit me nog steeds dwars. Ik kan er gewoon niet bij hoe iemand haar zo kan behandelen, laat staan haar ouders.

Onder de deken zoek ik haar hand. Als ik in ieder geval haar hand kan aanraken kan ik misschien weer een beetje normaal nadenken. Ze kijkt even geschrokken maar krijgt dan een grote glimlach op haar gezicht. Ze bijt even op haar lip om er voor te zorgen dat het niet te veel opvalt. Ik schuif nog iets dichter naar haar toe. Heel even zie ik me moeder vragend op kijken. Voorzichtig schud ik mijn hoofd. Ik hoop dat ze niet ergens over gaat beginnen waar Blair bij is. Ze heeft op dit moment te veel aan haar hoofd.

We kijken mee met het programma wat mijn ouders aan het kijken zijn. Blair moet verschillende keren hardop lachen en dat geluid geeft me een warm gevoel. Ik ben blij dat ze zich even geen zorgen hoeft te maken.

'Thomas kan je me heel even helpen opruimen in de keuken?' vraagt mijn moeder als ze opstaat.

Shit. Blair kijkt even vragend naar me. Ze weet dat mijn moeder dit niet zomaar vraagt. Daarvoor kent ze haar te goed.

'Ja' zeg ik als ik even zachtjes in Blair's hand knijp voordat ik los laat en achter mijn moeder aan loop.

Mam doet gelijk de keuken deur achter me dicht als ik naar binnen loop. Ik zet de theekopjes in de wasbak en draai me dan naar haar om.

'Hoe gaat het met haar?' vraagt ze. Ze klinkt meer bezorgd, misschien had ze het toch niet helemaal door.

'Het gaat' antwoord ik, nog even aftastend waar mijn moeder op doelt.

'Ik ben zo blij dat die schat geslaagd is. Dan kan ze eindelijk weg uit die situatie. Hoe erg is het nu?' vraagt mam.

'Haar vader is wel echt padje af. Volgens Blair dringt hij nu echt elke dag. Ze heeft verteld dat ze hem wel eens dronken heeft moeten ophalen bij de kroeg, dat ze hem naar huis moest dragen. Ze is zeventien mam. Een zeventienjarige meisje moet haar laveloze vader naar huis tillen. En haar moeder ziet het als niks serieus, ze is totaal in ontkenning. Ze denkt dat het opgelost is als hij werk heeft maar dat zal hij nooit vinden want hij is altijd dronken!' zeg ik gefrustreerd. Het is gewoon niet eerlijk en daar kan ik niet tegen.

'Ik wist dat het erg was, maar dat het zo verslechterd was, wist ik niet' reageert mam geschrokken.

'Toen we net bij het zwembad waren...kreeg ze een appje van haar moeder dat ze moest gaan kijken waar haar vader uithing. We waren er pas net en ze was meegereden met een vriendin. Haar vader was daarvoor niet thuis dus hij hing waarschijnlijk wel weer in een bar rond. Dus ze zei nee'

'Eindelijk, dat meisje moet voor zichzelf opkomen' zegt mam.

'Ja, nou, daar is haar moeder het dus niet mee eens. Uiteindelijk is het gesprek zo uit de hand gelopen dat ze morgen haar spullen mag verzamelen en verder niet meer thuis hoeft te komen' leg ik uit.

'Ach jezus' reageert mam verbaasd en vol ongeloof. 'Hoe kan je dat je eigen kind nou aan doen?'

'De situatie was sowieso niet meer uit te houden voor haar. Ze heeft al een kamer voor het studeren maar daar kan ze pas over een aantal weken terecht. Ik denk in totaal een maand'

'Tot die tijd is ze hier welkom, dat weet je toch lieverd' zegt mijn moeder.

'Dankjewel mam, ik maak me zo'n zorgen om haar. Ik begrijp het gewoon niet. Hoe een ouder zijn eigen kind zo kan behandelen. Zeker Blair, ik bedoel...ze is godverdomme een engel mam, dat weet je. Hoe kunnen ze dat niet zien?'

Ik verlies me in mijn boosheid en mijn frustratie. Mam loopt naar me toe en legt haar handen op mijn schouders. Ze moet naar me omhoog kijken om me aan te kunnen kijken.

'Het komt goed lieverd, ik begrijp er ook geen snars van. Ik weet wat ze voor je betekent. Nog even en dan heeft ze alles op orde, dan kan ze beginnen aan haar nieuwe leven en dan hoeft ze niet meer terug te kijken naar haar ouders als ze dat niet wil'

'Wat als ze ook niet meer terug kijkt naar mij?' vraag ik met een zachte stem. Het is iets waarvan ik altijd al bang ben geweest dat het zou gebeuren. Met het studeren komt dat gevoel steeds dichterbij. Wat als we echt uit elkaar groeien? Of dat ze me gewoon niet meer wilt zien omdat ik haar te veel doe denken aan thuis.

'Lieverd...dat gebeurt echt niet. Ik ga eerlijk met je zijn. Jullie zien het zelf niet maar je vader en ik zien dat de liefde van jullie afspat. Hoe jullie naar elkaar kijken, dat is bijzonder. Of het nu als levenslange vrienden is of dat het ooit meer zou zijn, jullie zullen altijd verbonden blijven aan elkaar'

Ik hoop dat ze gelijk heeft...