Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 41

- Thomas -

Ik heb nog nooit meegemaakt dat een uur rijden als een helse rit aanvoelt. Ik denk na over alles terwijl ik normaal heel relaxed ben. Wat moet ik doen als ze de deur in mijn gezicht dichtgooit? Wat moet ik doen als ze helemaal niet open doet? Wat als ze niet meer hier is? Wat als ze zo boos op me is dat ze niet tegen me praat. Dat ze me compleet negeert? Wat moet ik doen als ze juist zo boos is dat ze me niks wil laten uitleggen. Dat ze me alleen maar wilt uitschelden en niet wil horen wat ik te zeggen heb? Ik moet een manier bedenken waardoor ze naar me gaat luisteren. Maar hoe?

Als ik voor de oprit sta kijk ik naar het belachelijk grote huis voor me. Is dit echt het huis van Angelina's oma? Hoeveel geld heeft dat mens wel niet? Heeft haar moeder me wel het goede adres gegeven? Misschien heeft ze een random adres gegeven zodat ze Angelina en Blair voor me kon waarschuwen. Daar moet ik allemaal niet van uit gaan...dat weet ik. Maar als ik alleen maar denk aan dat Blair hier niet is met Angelina en eigenlijk bij een stel andere gasten is...ik zou ontploffen denk ik. Ik kan dan niet voor mezelf instaan. Het gevoel wat ik krijg als ik ook maar nadenk dat iemand Blair zou aanraken...ik wordt dan al bang van mezelf.

Als ik mijn moed bij elkaar zamel zie ik nog een appje van mijn moeder.

Succes schat, doe voorzichtig en breng die lieverd weer mee naar huis

Ik ben dankbaar dat mijn ouders me altijd door alles heen hebben gesteund. En dat doen ze nog steeds natuurlijk. Het zou hen ook niet uitmaken wat voor opleiding ik zou kiezen. Als het maar iets is wat ik leuk vind. Vroeger wilde ik muzikant worden en zelfs daar motiveerde mijn moeder me in. Ze leerde me noten lezen en betaalde voor mijn gitaarles. Uiteindelijk zag ik ook wel in dat het geen zekere baan zou zijn voor de toekomst. Toen begon ik me ook steeds meer te interesseren in vrijwilligerswerk. Ik merkte dat sociaal werk me heel erg goed deed. Als ik bij iemand een glimlach op zijn gezicht kon brengen, maakte het harde werk me al niet meer uit. Reede, de vriend waar ik ook bij ga wonen straks, zit een jaar boven mij. Hij doet ook social studies. De studie waar ik aan ga beginnen vanaf september. Al betalen de banen misschien niet super, het gaat mij meer om het werk wat je ermee doet en wat je voor andere kan betekenen.

Ik doe de autodeur open. Heel even twijfel ik weer of ik aan het goede adres ben. Maar dan...hoor ik haar lachen. Dat geluid zou ik uit duizenden herkennen. Ze klinkt zo vrolijk. Ze is hier in ieder geval echt. Ik hoor geen mannenstemmen dus ze is hier echt alleen met Angelina. Dat geeft me een fijn gevoel.

Als ik naar de deur loop wordt ik weer lastig gevallen door mijn eigen gedachten. Ze lacht. Dat betekend dat ze het naar haar zin heeft. Misschien is ze zelfs wel even aan het ontspannen. Moet ik het nu dan weer allemaal gaan verpesten. Moet ik haar niet gewoon met rust laten en wachten tot ze terugkomt naar mij? Ik wil haar ook niet verstikken.

Ik kan haar dat niet aan doen. Ze maakt genoeg mee op het moment. Ik wil het niet nog erger maken.

Met die gedachte in mijn hoofd loop ik terug naar mijn auto. Ik zucht uit frustratie. Ik wil iets doen wat fijn is voor mezelf, zodat ik antwoorden krijg. Maar als ik denk aan wat zij op dit moment nodig heeft dan zou ik haar met rust moeten laten. Ik beslis haar een appje te sturen voordat ik weg rij.

Hey, ik vroeg me af of alles goed gaat. Ik maak me zorgen om je. Ik mis je. X

Ik verstuur het zonder erbij na te denken. Het rare is, dat het op één vinkje blijft staan. Ze ontving mijn bericht dus niet eens. Zou ze me hebben geblokkeerd? Dan is het sowieso beter als ik haar voor nu met rust laat.

Net als ik weg wil rijden stopt er een bezorgbusje naast mijn auto.

'Hoi meneer, woont u hier?' vraagt de man aan me.

Met mijn elleboog uit mijn raam zeg ik: 'Nee. Ik was op bezoek. Ik ga net weer weg. Maar ze zijn thuis dus je kunt gewoon aanbellen'

De man knikt naar me. Ik rij weg en zie de man met het pakje naar de deur lopen.