Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 66

- Blair - 

Nadat we gedoucht hebben gaan we weer naar beneden.

'Dus zullen we eens beginnen aan dat lekkere ontbijt waar je aan bezig was?' vraagt Thomas aan me.

Ik knik naar hem. Hij loopt naar het fornuis en gaat verder met het afmaken van de pannenkoeken.

Ik voel me inderdaad wel een beetje beurs, maar ik heb niks gevoeld van de pijn waar iedereen me over verteld heeft. Ik ga aan een van de stoelen zitten aan de keukentafel.

'Wil je er koffie bij?' vraagt Thomas

'Ja lekker, zal ik het even maken?' vraag ik aan hem.

Hij loopt naar me toe en slaat zijn armen even om me heen.

'Blijf jij maar even lekker zitten' zegt hij bij mijn oor.

Ik krijg een warm gevoel door mijn hele lichaam als hij zo tegen me praat...als hij zo dichtbij staat.

Ik had me nooit kunnen bedenken dat Thomas degene zou zijn die mij zou ontmaagden. Als je me dit een paar maanden geleden had verteld dan had ik je voor gek verklaard. Ik had dit nooit durven dromen. Dat het allemaal zo goed zou voelen tussen ons. Soms moet je zulke dingen juist niet doen omdat je er zo erg naar verlangd dat het dan heel erg tegen gaat vallen als het daadwerkelijk gebeurt. Maar bij ons was dat niet zo. Elk moment met Thomas maakt alles beter. Het voelt zo goed dat ik steeds banger wordt om alles kwijt te raken. Met elke stap die Thomas dichter naar me toe zet wordt ik banger dat de grond onder mijn voeten zal wegvallen als het fout zou gaan tussen ons. Hoe gaat het allemaal als we aan het studeren zijn? Wat als hij een heel leuk meisje leert kennen, die niet zo verlegen is als ik. Of eentje die veel knapper is...

'Blair?' vraagt Thomas als hij voor me staat met een bord pannenkoeken en een kop koffie.

Shit. Was ik zo diep in gedachte dat ik dit allemaal niet door heb gehad?

'Oh, sorry' zeg ik als hij het voor me neerzet.

'Waar dacht je aan? Waar maak je je zorgen om?' vraagt hij.

Waarom heeft hij dat nou altijd door...

'Gewoon...' zeg ik.

'Wat?' dringt hij aan.

'Gewoon over hoe het tussen ons gaat als we gaan studeren. Wat als je allemaal andere meiden leert kennen ofzo waar je het veel gezelliger mee hebt?'

'Blair...Denk je niet dat ik me daar druk om maak? Dat jij allemaal jongens gaat leren kennen, en dat ik er niet ben om je te beschermen' zegt Thomas.

'Ik heb geen bescherming nodig, ik kan echt wel voor mezelf zorgen' zeg ik.

'Dat weet ik...ik bedoel gewoon dat zulke gasten vaak bijbedoelingen hebben als ze aardig tegen je doen' zegt Thomas.

'Wil je zeggen dat mensen alleen maar aardig tegen me zouden doen omdat ze meer van me willen. Denk je niet dat er mogelijk jongens tussen zitten die gewoon vrienden zouden willen zijn' zeg ik gefrustreerd.

'Wat? Nee dat bedoel ik niet zo Blair'

'Je bent echt niet de enige jongen waar ik vrienden mee kan zijn' snauw ik naar hem.

Ik weet niet waarom ik hier zo boos van wordt. Ik weet dat het niet goed is.

'Blair...je legt woorden in mijn mond, dat is niet eerlijk' zegt hij.

'Wat denk je dan dat al die meiden van jou willen. Dat zal ook niet alleen maar vriendschappelijk zijn. Ik bedoel die Reede waar je mee samen gaat wonen die heeft ook geen vriendin ofzo dus die gaat sowieso veel uit' zeg ik.

Nu stroomt alles eruit. Alles waar ik bang voor ben. Het is een waterval die ik niet kan tegenhouden. Het komt gewoon.

'Blair, als ik een moment heb waarop ik vrij ben dan wil ik dat met jou doorbrengen. Ik wil niet uitgaan en allemaal vrouwen leren kennen. Ik wil jou. Hoe kan ik ervoor zorgen dat je dat geloofd?' vraagt Thomas aan me.

'Ik vertrouw jou wel...ik vertrouw gewoon andere vrouwen niet' zeg ik.

'Dat heb ik precies hetzelfde Blair. Ik vertrouw je, maar die gasten om je heen straks niet' zegt hij.

'Kom eens hier zitten' zegt hij als hij op zijn schoot klopt.

Ik loop naar hem toe en ga zijwaarts bij hem op schoot zitten.

'Ik...' zegt Thomas als hij me zachtjes in mijn nek kust.

'Wil...' gaat hij verder wanneer zijn hand onder mijn shirt verdwijnen en opzoek gaan naar mijn gevoelige huid.

'Alleen...'

'Jou...' zegt hij als hij me zoent en zachtjes op mijn lip bijt.

'En ga nu maar die pannenkoeken eten' zegt hij als hij op mijn kont slaat. 'Anders gaan we deze ochtend nog een keer over doen, ook al ben je daar volgens mij te beurs voor'

'Dat valt wel mee' zeg ik.

Ik zie iets door zijn ogen flitsen waardoor ik weet dat hij nu heel erg in de verleiding komt.

'Je moet eerst iets eten' zegt hij streng.

'Zeg je dat tegen mij of tegen jezelf?' vraag ik aan hem.

'Ik probeer mezelf te overtuigen' zegt hij met een grijns. 'Maar als je ze snel op eet dan heb ik geen bezwaar meer' zegt Thomas.

'Dus als ik nu naar je toe zou komen en het zou proberen dan zou je nee zeggen?' vraag ik aan hem.

'Dat heb ik nou ook weer niet gezegd' zegt Thomas.

Dat is mijn teken. Ik weet niet waarom ik nu alweer zo veel zin heb maar het is alsof ik maar naar hem hoef te kijken en ik ben er al klaar voor.

Ik loop naar hem toe en ga met mijn benen aan allebei de kanten over hem heen zitten. Dan trek ik langzaam mijn shirt uit. Ik hoor zijn ademhaling versnellen en ben verrast door het effect wat ik zo snel op hem heb.

Weer, als je tegen me zou zeggen dat ik zoiets zou doen, zelfs een paar dagen geleden, dan had ik dat nooit geloofd.

'Dus...' zeg ik.

'Wil je eten?...' vraag ik.

Thomas schud gelijk zijn hoofd.

'...of wil je spelen?' vervolg ik mijn vraag.