Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 18

- Blair - 

Ik word een beetje zenuwachtig als het een tijdje duurt voordat Thomas terug komt. Ik ben erg opgelucht als hij lachend samen met zijn moeder terug komt uit de keuken.

'Zullen we naar bed gaan?' vraagt Thomas als hij op de leuning naast me gaat zitten.

'Ja is goed. Nogmaals bedankt dat ik hier mag slapen' zeg ik tegen George en Lily.

'Altijd lieverd' zeggen ze tegelijk.

'Kom goudlokje' zegt Thomas.

Ik vouw het dekentje wat Thomas voor me had gepakt netjes op en leg het op de bank neer.

Thomas lacht naar me als ik dat doe. Ik ben altijd super netjes. Het is niet dat ik troep echt vreselijk vind ofzo, of...oké misschien wel dan. Maar ik ruim alles altijd automatisch achter mezelf op. Ik denk er niet echt bij na ofzo. Mijn ouders hebben het ook nooit opgedrongen ofzo, ik deed het altijd uit mezelf.

Ik loop achter Thomas aan de trap op als we welterusten hebben gezegd tegen zijn ouders.

'Nog precies zo als ik me kan herinneren' zeg ik als ik de bekende kamer binnen stap waar ik vroeger zo vaak heb geslapen.

'Ja, achja, ik ben niet zo van de grote re-decorating wat jij elk jaar doet' zegt hij lachend waarna hij naar me knipoogt.

Hij heeft wel gelijk. Ik wilde altijd elk jaar mijn kamer helemaal opnieuw inrichten. Ik ga zitten op zijn bed. Thomas heeft om een of andere reden altijd flanellen lakens en het voelt zo immens zacht. Net als vroeger.

'Dus hoeveelste meisje ben ik nu in je kamer' vraag ik lachend. Wacht. Kut. Nee. Oh my god, waarom denk ik niet na voordat ik iets zeg. Ben ik stom ofzo? Oh jezus.

Thomas kijkt me grijnzend aan.

'Wat?' vraag ik alsof ik me niet besef hoe overdreven die vraag was.

'Oh niks hoor' zegt hij met diezelfde grijns nog steeds op zijn gezicht. Mijn hart gaat er sneller van kloppen. Ik schuif iets naar achter op het bed omdat ik niet goed weet hoe ik moet reageren.

Thomas komt naar me toe en leunt over me heen. Hij tilt me op en schuift me nog verder op het bed terwijl hij nu over me heen hangt.

'Nog steeds de enige' zegt hij. Hij is zo dichtbij dat ik kippenvel krijg van zijn warme adem die ik op mijn huid voel.

'Echt waar?' vraag ik verbaasd.

'Ja Goudlokje, en je bent ook de enige in dit bed' fluistert hij met een lage stem.

Mijn ademhaling begint steeds onrustiger te worden. Mijn hart zit ondertussen in mijn keel. Ik merk dat mijn jurkje iets naar boven schuift omdat Thomas over me heen zit. Zijn ogen kijken naar hetgene waar ik naar kijk.

'Fuck Blair, je hebt echt geen idee wat dat met me doet' zegt hij. Hij pakt de zoom van zijn T-shirt vast en trekt het uit. Mijn ogen verkennen zijn lichaam. Zijn brede borstkas en zijn buikspieren. Zij armen die hij af en toe een beetje aanspant.

'Als je zo naar me blijft kijken heb ik liever dat je me aanraakt, want jou zo zien is gewoon een kwelling' zegt Thomas.

'Ik...eh...ik' ik weet niet wat ik probeerde te zeggen. Als Thomas zo boven op me zit dan kan ik toch niet nadenken? Laat staan een fatsoenlijke zin vormen.

Thomas heeft een speelse glimlach op zijn gezicht en iets donkers in zijn ogen wat er passioneel uit ziet. Hij pakt mijn handen vast met de zijne en legt ze op zijn borstkas neer. Mijn ademhaling stokt even. Zijn lichaam voelt warm en sterk. Thomas duwt mijn handen wat lager naar zijn buikspieren. Ik kijk even vragend naar hem omhoog.

'Blair, je hoeft niet telkens toestemming te vragen. Je mag me gewoon aanraken. Ik vind het fijn als je dat doet' zegt hij.

'Uhm...eh, doe jij...of doe je dan...Aarghh' ik zucht gefrustreerd.

'Hé, wat is er schat?' vraagt Thomas als hij even van me afstapt en me in een hele snelle beweging boven om hem til. Hij zit nu op het bed en in zit met mijn benen aan weerskanten bij hem op schoot.

'Goudlokje...praat tegen me' zegt hij.

'Ik...je maakt me gewoon soms een beetje zenuwachtig' zeg ik voorzichtig.

'Blair...' zegt hij als hij me een liefdevolle glimlach schenkt en een plukje haar achter mijn oor doet. 'Kom hier' zegt hij vervolgens. Hij slaat zijn armen om me heen een duwt me dicht tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd tegen zijn nek aan. Ineens voel ik me heel kalm...en heel...veilig.

'Dankjewel dat ik hier mag blijven' fluister ik.

'Zo lang als het nodig is, en al was het niet nodig dan wilde ik je nog steeds hier hebben' zegt hij. Als Thomas zijn grip wat verslapt kan ik hem weer even aankijken. Ik knipper een paar keer met mijn ogen.

'Volgens mij wordt het tijd dat we jou in bed gaan leggen of niet' lacht hij naar me.

Ik knik langzaam naar hem.

'Ik zal even een tandenborstel voor je pakken' zegt Thomas als hij opstaat van het bed.

'Ik loop wel met je mee' zeg ik als ik ook opsta. Ik wil dichtbij hem blijven. Ik weet niet waarom maar het voelt gewoon heel erg fijn. Thomas pakt mijn hand vast en we lopen samen richting de badkamer.