Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 56

- Blair - 

Het verbaasd me dat Thomas zijn ouders nog een weekendje weg gaan voordat we vertrekken om te studeren. Ik vind het wel heel fijn dat ik de laatste twee dagen alleen met Thomas door kan brengen. Ik weet dat Angelina staat te springen om iets te doen maar ik heb al een aantal keer gebeld met haar en ze begrijpt dat ik de korte tijd die we nog hebben graag met Thomas door wil brengen.

Thomas helpt zijn moeders koffer naar de auto te tillen.

'Je weet toch dat jullie maar twee nachtjes gaan hè mam' zegt Thomas lachend.

'Vrouwen...' reageert George.

'Hé, je weet maar nooit wat je aan zal moeten. Plus het weer kan ineens omslaan' verdedig ik Lily.

'Kijk, een vrouw naar mijn hart' zegt Lily. 'Daar heb je helemaal gelijk in' lacht ze. George schud lachend zijn hoofd.

'Waar gaan jullie eigenlijk naar toe?' vraag ik.

'Een klein hotelletje tussen de bergen' zegt Lily met een grote glimlach. Ze laat gelijk wat foto's zien van de omgeving en de kamer die ze geboekt hebben. Het ziet er behoorlijk romantisch uit. Zou ik ooit met Thomas naar zo iets gaan?

'Wauw het ziet er echt prachtig uit. Gaan jullie nog ergens iets doen of gaan jullie gewoon lekker daar ontspannen?' vraag ik.

'Nou, normaal zijn we wel van het verkennen van stadjes enzo, maar dit hotel...het is zo mooi. Er zit zelfs een spa in en het is allemaal inclusief. We mogen overal gebruik van maken. Dus ik denk dat we de komende twee dagen dat hotel niet uit te slaan zijn' zegt Lily.

'Dat klinkt heerlijk' zeg ik.

'Klinkt het niet een beetje saai?' grapt Thomas.

Zijn moeder geeft hem een zachte pets voor zijn hoofd voordat ze in de auto stapt.

We zwaaien George en Lily uit voordat we weer naar binnen lopen.

'Dus' zegt Thomas.

'Wat wil je allemaal doen nu m'n ouders niet thuis zijn?' vraagt hij met een grijns op zijn gezicht.

Ik vraag me af waarom hij de afgelopen dagen zo terughoudend is geweest. Elke keer dat ik hem probeerde aan te raken stopte hij het. Vooral met smoesjes en soms met, ik wil niet te snel gaan. Waarom wilt hij dat soort dingen niet met mij doen? Ik weet dat hij het al eerder met andere heeft gedaan dus waarom is hij bij mij zo terughoudend. Lijkt...lijkt het hem niet leuk om dat soort dingen met mij te doen. Misschien wilt hij het helemaal niet en dan spreken we elkaar straks nooit meer als we studeren. Wat als dit überhaupt de laatste twee dagen zijn die ik met hem heb? De gedachte doet zo veel pijn dat er tranen in mijn ogen omhoog komen zonder dat ik die tegen kan houden. Ik begrijp gewoon niet...waarom hij het niet wilt. Ik dacht dat we elkaar even leuk vonden. Ik probeerde het gisteravond ook al. Ik probeerde hem te zoenen, en dat ging gewoon goed. Tot het moment dat het lijkt alsof hij...opgewonden wordt...en dan kapt hij alles af. Dan wilt hij gewoon knuffelen. Ik begrijp het gewoon niet. Voelt hij dan niet hetzelfde verlangen dat ik naar hem voel?

Thomas kijkt me verward aan.

'Wat is er schat?' vraagt hij als hij binnen twee grote stappen voor me staat.

'Heb ik iets verkeerd gedaan?' vraagt hij ongerust. 'Gaat het niet goed?'

Door zijn woorden begin ik alleen maar meer te huilen. Jezus wat is er mis met me? Normaal huil ik helemaal niet zo snel en nu begint het allemaal te stromen.

'Blair. Alsjeblieft...vertel me wat er is' zegt hij bijna wanhopig.

'Ik...ik...' ik doe een poging om het te zeggen maar ik kom niet uit mijn woorden.

'Kom, ga even op de bank zitten en dan praten we even samen ja? Ik zal even iets te drinken voor je pakken. Probeer even rustig te ademen. Wat het ook is, het komt goed. Dat beloof ik je' zegt hij voordat hij wegloopt.

Waarom is hij zo ongerust. Hij wilt me niet aanraken maar hij is wel ongerust? Of is hij er achter gekomen dat hij wel van me houd maar alleen op de manier...dat...dat ik alleen maar zijn buurmeisje ben. Ik bijt op mijn lip en probeer mezelf te vermannen zodat ik de confrontatie met hem aan kan gaan als hij weer terug is.

Thomas komt met een glas water en een nog steeds overbezorgde blik terug. Hij komt dicht naast me zitten maar laat wel wat ruimte over zodat het niet beklemmend voel.

'Praat eens met me lieverd?' zegt hij.

Als hij me zo noemt...dan kan het toch niet zo zijn dat hij niks voelt? Of zou dat bij die andere meiden ook zo zijn gegaan? Sterker nog...voor die andere meiden voelde hij helemaal niks maar daar is hij wel mee naar bed geweest. Dus waarom raakt hij mij dan niet aan?

'Blair...je maakt me bang' zegt hij dan.

Mijn hart knijpt samen door de emotie die ik in zijn stem hoor. Ik moet het eerlijk aan hem vragen.

'Waarom vind je het zo vreselijk om me aan te raken? Waarom vind je het zo vreselijk als ik jou aanraak?' vraag ik.

Ik hou mijn adem in tot ik een reactie krijg. Ik blijf afwachten maar er komt geen reactie...Thomas lijkt haast wit weg te trekken op de bank en ik krijg het idee dat hij dat glaasje water op tafel harder nodig heeft dan ik.

'Hoorde je me wel?' vraag ik als hij zo stil is dat ik niet eens weet of hij wel gehoord heeft wat ik zei.

'Thomas?' vraag ik weer als ik even met mijn hand voor zijn ogen zwaai. Hij lijkt heel ver weg. Wat is er met hem aan de hand? Vind hij het zo erg dat ik dit zei, of is het de waarheid die hij me nog niet durfde te vertellen?