Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 50

- Blair - 

Waarom zei ik dat nou? Ik moest weer hardop zeggen wat ik dacht...dat blijft gewoon een vloek voor mij, ik moet dingen beter voor me leren houden. Tenminste...als we in de badkamer aankomen en Thomas me neerzet naast de wasbak en zijn shirt uit doet...weet ik niet meer waarom ik dit niet het beste idee in de wereld vond. Hij kijkt me heel even serieus aan: 'Je weet het wel zeker toch? Ik wil niet dat je iets doet wat je eigenlijk niet wilt' zegt hij.

Mijn hart smelt even als hij dat vraagt. Ik heb hem zo gemist de afgelopen dagen. Ik had niet verwacht dat het zo...intens zou zijn. Als ik probeerde in slaap te komen lukte dat gewoon niet. Angelina zei dat het vast kwam omdat het een onbekende kamer was, omdat ik nog nooit bij haar oma was geweest. Maar ik wist wel beter.

'Mag ik wat vragen?' vraag ik als ik Thomas aan kijk.

'Jij altijd' antwoord hij met een lach.

'Waarom heb je niet aangebeld?' vraag ik.

'Ik...eh...hoorde je lachen. Ik wilde niet de reden zijn waardoor dat lachen weer ophield' zegt Thomas. 'Het leek me een egoïstische keuze omdat je juist even ruimte wilde. Ik wilde niet alleen maar aan mezelf denken' legt hij uit.

'Ik eh...heb zelfs nog advies gekregen toen ik een kop koffie ging halen bij de supermarkt' zegt hij.

'Ohja?' vraag ik hem.

'Ja er was een oudere vrouw. Ze zei dat ik vertrouwen moest hebben, dat je als we genoeg om elkaar geven, je weer terug zou komen. Maar dat je dat op je eigen tijd moest doen'

'Wat een wijze woorden' zeg ik lachend.

'Wat had je gedaan als ik wel aangebeld had?' vraagt Thomas als hij me aankijkt.

Ik kijk even naar beneden. 'Dat weet ik eigenlijk niet' zeg ik dan. 'Ik miste je zo erg, maar ik weet niet of we dan gepraat hadden zoals we nu hebben gedaan' geef ik eerlijk toe.

'Ik ben blij met hoe het gelopen is' zegt Thomas als hij tussen mijn benen in komt staan.

'Ik ook' zeg ik als ik naar hem opkijk.

Het is even stil, maar het is geen ongemakkelijke stilte. Het voelt juist gewoon goed. Alsof we elkaar echt goed begrijpen zonder dat we verder iets hoeven te zeggen.

Ik probeer hem aan te blijven kijken. Hij staat zo dicht bij me dat ik zijn luchtje kan ruiken. Het is eentje die ik nog niet ken, en dat gemixt met de geur die Thomas altijd heeft. Het ruikt haast onbeschrijflijk lekker. Mijn ogen zakken af naar zijn borst. Ik doe mijn best om het niet te laten gebeuren maar als hij zo dichtbij me staat...het is alsof je voor een snoepwinkel staat. Als ik kijk naar zijn indrukwekkende buikspieren slik ik even. Hoor je zoveel opwinding te voelen als je alleen maar naar iemand kijkt? Op een of andere manier krijgt Thomas het voor elkaar.

'Je weet dat je me gewoon mag aanraken als je dat wil hè' zegt Thomas als ik op schrik uit mijn gedachten. Hij grijnst als ik hem weer probeer aan te kijken zonder mijn ogen te laten afdwalen.

'Of heb je liever dat ik eerst meer uittrek?' vraagt hij alsof het een doodnormale vraag is.

Hij weet hartstikke goed waar hij mee bezig is, en ik kan/wil me daar helemaal niet meer tegen verzetten.

Zonder dat ik iets zegt begint hij zijn riem los te maken terwijl hij me blijft aankijken. Zodra hij uit zijn broek stapt en alleen in zijn boxer voor me sta kan ik niet meer in zijn ogen kijken. Ik kijk naar hem alsof hij het lekkerste in de wereld is. Volgens mij is hij dat ook echt.

'Als ik nu toch kon horen wat jij allemaal dacht' fluistert hij zachtjes in mijn oor. Hij pakt mijn handen vast en leg die op zijn borst. Hij voelt zo warm. Ik voel zijn hart kloppen onder mijn hand. Als ik naar zijn boxer kijk zie ik dat ik niet de enige bent die hier heftig op reageert.

'Ik denk dat je achter loopt, aangezien ik bijna alles al uit hebt' zegt Thomas. 'Je hebt wat in te halen'

Als hij dat zegt stokt mijn adem even. Gaan we dit echt doen? Ga ik dit echt doen?