Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 153

-Thomas-

'Sorry man. Ze hebben gezoend. Een paar keer' zegt Reede.

Ik voel me verdoofd. Het is alsof iemand me zo vaak heeft geslagen, dat ik het gewoon niet meer voel. Dit kan niet echt gebeuren. Dit kan niet waar zijn.

'Was ze nog dronken?' vraag ik voorzichtig.

'Het was al een stuk later dan toen hij haar had opgehaald. Dus ze wist wel wat ze deed. Toch heeft hij het niet verder laten gaan dan dat. Voor de zekerheid'

Ik zie dat Jess me aankijkt met tranen in haar ogen.

Fuck. Ze...shit. Ze heeft iemand anders gezoend.

Ik heb het idee dat ik nu een klein stukje van het gevoel ervaar wat zij gevoeld moet hebben toen ze hoorde dat ik nog met Aileen naar bed was geweest. Hoe kon ik haar dit aan doen?

'Hoe laat komt ze haar spullen halen?' vraag ik.

'Ze zijn hier over een uurtje. Hij brengt haar naar huis zodat ze niet met de trein hoeft' zegt Reede.

Waarom heb ik dat niet aangeboden? Ik heb daar niet eens aan gedacht. Geen wonder dat ze in hem geïnteresseerd is. Verdomme.

'Ik kan hier niet zijn als ze haar spullen haalt' zeg ik. Ik loop naar achter. Ik ga wel even hardlopen ofzo.

'Thomas...' probeert Jess nog te zeggen maar ik loop door.

'Laat hem maar schat. Dit is iets wat hij alleen moet doen' hoor ik Reede zeggen.

Ik loop mijn kamer in. Ik kijk naar de foto van Blair en ik die op mijn nachtkastje staat. We waren daar echt nog een stuk jonger. Als ik had geweten hoe het allemaal zou lopen dan had ik het heel anders aangepakt. Ik pak de foto en ik draai hem om. Ik kan er nu niet naar kijken. Ik pak wat sportkleding en trek m'n oude Nike's aan. Zonder verder na te denken loop ik weer naar beneden. Ik laat al mijn spullen thuis. Mijn telefoon, oortjes, pasjes. Alles. Ik wil even niks bij me hebben. Ik moet gewoon rennen.

Voor mijn gevoel ben ik al zeker een half uur aan het rennen. Het zweet breekt me uit. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo hard heb gerend. Mijn conditie is best goed omdat ik veel train, maar hardlopen is toch altijd lastig geweest. Hoe meer pijn het doet op dit moment, hoe beter. Dus ren ik door. Ik negeer het drukkende gevoel op mijn borst.

'HEY THOMAS' hoor ik iemand roepen.

Verdomme. Waarom moet ik nu weer iemand tegenkomen? De stem herken ik eerlijk gezegd niet. Ik vertraag mijn pas en draai me om. Een blond meisje in sportkleding komt op me af lopen. Shit, waar ken ik haar ook al weer van? Ze komt me heel vaag bekend voor maar ik heb geen idee waarvan.

'Je herkent me niet hè' lacht ze als ze voor me staat.

'Vaag' antwoord ik kortaf. Ik adem hard in en uit omdat ik voor mijn gevoel heel weinig lucht krijg.

'Jade' zegt ze als ze haar hand uitsteekt alsof ze zich opnieuw voorstelt.

Ik schud twijfelend haar hand. Waar is ze nou toch van?

'Je kent me niet goed ofzo hoor dus je hoeft je niet te schamen dat je het niet meer weet' zegt ze alsof het haar niet zo veel uit maakt.

Een gemiddelde vrouw zou me hier waarschijnlijk voor uitgescholden hebben. Kut. Ik heb toch geen seks met haar gehad ofzo? Dat kan ik er nu echt niet bij gebruiken.

'We hebben elkaar ontmoet in de Crazy Eight. We hebben gedanst en gepraat. Meer niet hoor dus je kan die verontrustende blik los laten' lacht ze.

'Oh ja shit, nu weet ik het weer'

Die avond komt een beetje vaag terug. Ik was uit met de vriendengroep, net nadat er een hoop gezeik was met Jess en Reede, toen ik dacht dat ik haar leuk vond. Dat was nog eens een ongemakkelijke situatie. Ik had Jade leuk gevonden, maar op dat moment was ik alleen op zoek naar afleiding. Het verbaasde me daarom dat we naar buiten waren gegaan en zoveel hadden gepraat. Ik voel me ergens schuldig dat ik haar totaal vergeten ben.

'Je kijkt nog steeds schuldig' zegt de blondine voor me. 'Maak je maar niet druk want jij hebt je nummer aan mij gegeven en ik heb je niet meer gebeld' zegt ze dan.

'Oof' zeg ik.

'Je was erg in de war die avond volgens mij. Iets zegt me dat het nu niet veel beter gaat' zegt ze.

'Klopt' reageer ik. Eigenlijk wil ik gewoon gaan verder rennen.

'Je ziet er uit alsof je straks dood neervalt als je zo blijft rennen' zegt Jade.

'Dat is een beetje de bedoeling ja' zeg ik.

'Dan ren ik met je mee. Ik ben pas net tien minuten bezig' zegt ze.

Ik wil tegen haar ingaan maar voordat ik dat kan doen steekt ze haar hand op zodat ik mijn mond dicht houd.

'Ik ben ook niet in de mood voor gezelligheid. Volgens mij zijn we om eenzelfde reden gaan rennen. Dus we hoeven niet te praten. Alleen te rennen' zegt ze.

Dat doen we. Tot mijn verbazing houd ze me goed bij. Misschien is zij ook net iemand kwijtgeraakt. De manier waarop we rennen lijkt te betekenen dat het ons allemaal niet meer uit maakt. We willen onszelf zo veel mogelijk afpeigeren.