Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 130

-Blair-

De stem van dat mens gaat gewoon door merg en been. Als iets de kracht heeft om nare herinneringen omhoog te brengen dan is zij het wel. Wat een verschrikking van een persoon is dat.

Kunnen we haar niet gewoon negeren en doorlopen.

Ik pak Thomas zijn hand vast en trek hem mee. Waarom zouden we tijd aan haar besteden?

'EH, HALLO?' roept ze daarna.

'Oh, sorry. Wilde je de weg vragen?' draai ik me met een ruk om.

Alle boosheid die ik naar haar gevoeld heb is in één klap terug. Als ze wil gaan voor een ronde twee...be my guest.

'Nee hoor, ik weet de weg hier best goed aangezien ik hier studeer' zegt dat mens.

Wat. Serieus?

'Kunnen jouw hersencellen dat überhaupt aan?' kaats is naar haar.

Thomas knijpt in mijn hand om me te kalmeren...wat natuurlijk geen effect heeft.

'Wat wil je?' vraagt Thomas aan haar.

'Hmm, ik vroeg me gewoon af of je me binnenkort wat leuke plekjes kon laten zien hier. Ik ben hier nog niet zo lang' zegt Aileen ineens met een hele andere toon.

'Dat gaat niet gebeuren' zeg ik direct.

'Denk je niet dat hij dat zelf kan beslissen? Of verander jij af en toe van schoothond naar waakhond?' zegt Aileen.

'Ik denk dat je beter iemand anders kan zoeken' zegt Thomas.

'Hm, jammer. De vorige keer was het nog zo gezellig' zegt Aileen.

Wat?

'Kom Blair. We gaan' zegt Thomas als hij me mee wilt trekken.

'Nee. Wacht. Waar heb jij het over?' vraag ik aan haar.

'Hmm, ik denk iets minder dan vier maanden geleden. Ik kwam langs voor de open dag. Toevallig kwam ik Thomas tegen die avond, met zijn knappe vrienden. Het was nogal makkelijk voor ons om terug te vallen in oude patronen' zegt ze.

'Aileen hou je bek' zegt Thomas boos.

'Oh ja en dan vergeet ik nog de telefoon seks een paar weken later'

'AILEEN!' roept Thomas kwaad.

'Wat nou. Mag ze de waarheid niet weten ofzo?' zegt Aileen.

'Dat jij naaktfoto's van jezelf stuurt betekent niet dat je telefoon seks hebt. Zo werkt dat niet idioot' zegt Thomas.

'Ohja, wat heb je met die foto's gedaan dan. Gelijk verwijderd zeker' lacht Aileen.

Ik sta met open mond te luisteren naar het gesprek wat plaats neemt voor me.

Hij weet hoe ze met mij om is gegaan. Hij weet hoe zij heeft zitten stoken tussen ons. Wat ons uiteindelijk misschien wel de kop heeft gekost de eerste keer. En dan durft hij... nog een keer...met haar naar bed te gaan.

Ik weet dat ik toen nog geen contact met hem had maar daar gaat het nu niet om. Dit is erger. Ik kan het niet uitleggen maar dit kan ik niet handelen. Niet nu. Niet...nooit.

'Wat, ben je nu ineens je tong verloren?' vraagt Aileen wanneer het begint te spetteren.

Verdomme. Dat kan er ook nog wel bij.

'Wat wil je dat ik zeg' zeg ik met een zo'n rustig mogelijke stem.

'Als je hem nou eens aan mij overlaat kan je zelf weer naar huis om te gaan huilen over je papi' zegt Aileen.

Ik krijg het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wordt weggeslagen. Ik hoor niks meer. Ik voel niks meer. Ik voel me verdoofd.

Ik hoor Thomas vaag op de achtergrond schreeuwen. Het enige wat ik doe is me omdraaien en het op een lopen zetten.

Het begint steeds harder te regenen. De spetters op mijn huid brengen mijn lichaam weer uit zijn verdoofde toestand. Ik kijk om me heen en realiseer me dat ik niet weet waar ik ben. Ik herken geen van deze gebouwen. Hoe lang heb ik gerend? Ik probeer mijn telefoon te pakken maar ik zie dat die helemaal leeg is. Ik ben hem vergeten op te laten. Perfect. Wat komt dit dus allemaal perfect uit vandaag. Echt hoor. Deze dag kan niet beter. Ik merk dat ik onrustig begin te ademen. Ik heb lang niet meer gehyperventileerd. Omdat ik niet weet waar ik ben raak ik in paniek. Waar zou Thomas zijn?

Nee. NEE.

Ik wil niet denken aan Thomas.

Hij verdient niet eens mijn zorgen om hem op dit moment. Ik kan hem wel schieten nu. Misschien ben ik wel bozer op hem dan dat ik op Aileen ben. Dat vieze...stomme...kut wijf.

Dit zorgt er alleen maar voor dat mijn ademhaling nog onrustiger gaat. Mijn witte jurkje is helemaal doorweekt waardoor het aan mijn hele lichaam plakt. Een man bekijkt me van top tot teen en fluit naar me. Alles wordt alleen maar erger.

'Blair?' hoor ik een stem achter me zeggen.

Ik herken de stem niet maar als ik me omdraai weet ik wel weer waar ik het gezicht van herken.

'Oh. Eh. Hoi Mase' zeg ik.

'Ik dacht al dat jij het was' zegt hij.

Ik weet niet eens hoelang ik gerend heb, laat staan waar naar toe.

'Gaat het wel?' vraagt hij.

'Eh...ik...ehm...nee. Ik weet niet...' probeer ik uit te leggen.

Ik wil woorden vormen maar mijn stem werkt niet mee. Met elke stap die ik zet word ik duizeliger tot ik alleen nog maar zwarte vlekken zie. Tot dat ineens alles zwart is.