Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 142

-Blair-

Als ik binnenkom in de logeerkamer zucht ik even. Het voelt raar om te bedenken dat Thomas in de kamer naast me waarschijnlijk in slaap is. Als ik nadenk over gister nacht voel ik me eventjes gewichtloos. Wanneer ik mijn tanden aan het poetsen ben in de badkamer komt het idee heel even in me op om zijn deur open te maken. Ik spoel mijn mond en loop zonder na te denken naar zijn deur. Daar blijf ik stil staan. Mijn hart begint harder te kloppen. Nog voordat ik na kan denken over de keuze beweegt mijn hand de deurklink al naar beneden. Thomas zijn ogen schieten gelijk naar mij. Hij zit in bed zonder shirt, waarschijnlijk alleen in zijn boxer. Hij zit op zijn telefoon, die hij gelijk weglegt als hij me ziet.

'Blair' zegt hij zachtjes alsof hij bang is om me weg te jagen.

'Sorry ik...' verder dan dat kom ik niet. Ik wil geen sorry zeggen. Ik heb nergens spijt van dus ik maak mijn zin ook niet af.

Mijn handen worden klam van het aanzicht van Thomas in dat bed, waar we gister nacht samen in lagen. Mijn adem stokt in mijn keel en ik probeer te slikken omdat mijn mond zo droog is geworden. Thomas stapt uit bed en ik probeer mijn blik af te wenden. Het lukt niet. Hij kijkt naar me en zonder iets te zeggen komt hij naar me toe. Alsof we een soort magneten zijn worden we naar elkaar toe getrokken. Het is alsof ik er niks aan kan doen.

Als hij voor me staat leg ik mijn hand op zijn borst om hem op afstand te houden. Ik moet nog adem kunnen halen, en op een of andere manier kan ik dat niet meer als hij te dichtbij staat. Nu mijn hand zijn borstkas aanraakt verdwijnt de mogelijkheid om adem te halen toch... Zijn huid voelt warm en ik merk dat zijn spieren zich aanspannen zodra ik mijn hand een klein beetje verplaats.

'Misschien moeten we praten' zegt Thomas terwijl hij onrustig ademhaalt.

Ik ben in ieder geval niet de enige die deze spanning voelt.

'Ik wil niet praten' zeg ik als ik naar hem opkijk.

'Wat wil je dan?' vraagt Thomas als hij een plukje loshangend haar achter mijn oor doet.

Door de kleine aanraking staat het kippenvel over mijn hele lichaam.

'Dat weet ik niet' zeg ik zacht.

Ik laat mijn handen iets afzakken naar zijn buikspieren. De blokjes die ik onder mijn vingers voel spannen aan.

'Volgens mij weet je dat wel' zegt hij met een lage stem.

Ik knik zachtjes naar hem als ik eindelijk weer naar hem opkijk.

Hij tilt mijn kin omhoog en zonder dat we er allebei goed over nadenken raken onze lippen elkaar. Ik voel me nog steeds draaierig door de alcohol en tegelijkertijd voel ik me bijna high door Thomas.

De kus was eerst voorzichtig maar nu drukt hij zijn lippen dwingend op de mijne. Hij zakt iets naar beneden en tilt me op. Hij slaat de deur naar de badkamer dicht en duwt me er met mijn rug tegenaan. Zijn handen liggen op mijn billen en hij knijpt er net zo ruw in. Ik bijt op zijn lip en Thomas kreunt tegen mijn lippen aan. Het lage geluid zorgt ervoor dat mijn hele lichaam op hol slaat. Thomas laat me zakken maar houd me nog steeds tegen de muur aan. Ik wil me niet meer inhouden en laat mijn handen over zijn lichaam gaan terwijl onze lippen geen moment los komen van elkaar. Thomas maakt een laag geluid wat ik direct naar beneden voel gaan. Hij pakt mijn handen vast met een hand en houd ze omhoog zodat ik hem niet kan aanraken. Dan begint hij me in mijn nek te zoenen. Het voelt kwellend dat ik hem niet kan aanraken. Het voelt oneerlijk. Ik kreun zachtjes om te protesteren. Hij houd mijn handen daardoor nog steviger vast en drukt zijn lippen weer hard op de mijne.

'Fuck' zegt hij dan hardop.

Hij maakt zich even van me los maar verandert daarna weer van gedachte en duwt me weer tegen de muur en zoent me. Zijn tong speelt met de mijne tot hij weer terughoudender wordt.

Hij stapt weer iets achter uit.

'Hoeveel...hoeveel heb je gedronken?' vraagt hij.

Ik kijk hem verbaasd aan.

'Uhm...vier...of vijf glazen' probeer ik hardop te tellen. 'Of misschien zes' zeg ik dan.

'Je bent hartstikke dronken. En anders op z'n minst aangeschoten' zegt hij als hij een paar stappen achteruit zet.

'Wat?' vraag ik.

Ik probeer weer naar hem toe te stappen. Ik wil hem aanraken. Als ik voor hem sta probeer ik op mijn tenen te staan om hem weer te kunnen zoenen. Hij laat het heel even toe maar duwt me dan zachtjes achteruit.

'Blair...' zegt hij met pijn in zijn stem. 'Geloof me...ik wil dit. Ik wil dit heel erg graag...'

'Nou dan' zeg ik als ik weer dichterbij hem wil komen.

'Je bent boos op me. Misschien haat je me zelfs. Geloof me...ik haat mezelf erom. We kunnen dit niet doen nu'

Op dat moment bedenk ik me wat hij bedoelt. Ik had er zo'n tijd niet aan gedacht dat ik het even vergeten was.

We zeggen allebei een tijdje niks.

'Je hebt gelijk' zeg ik.

Zonder nog een reactie af te wachten loop ik snel door de badkamer heen naar de logeerkamer. Daar doe ik mijn deur op slot zodat hij niet binnen kan komen.