Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 85

-Blair-

Ik maak een wuivend gebaar.

'Ik ken mijn moeder' zeg ik.

Thomas kijkt me verbaasd aan.

'Denk je nou echt dat een dreigement van een negentienjarige ervoor zou zorgen dat een ouder geen contact meer durft op te nemen met zijn eigen kind? Het is een slap excuus. Mijn vader gebruikte altijd een slap excuus. En dit was er ook weer een. Geloof me, dit heeft niks met jou te maken. Als mijn vader me echt had willen zien had hij gewoon kunnen bellen of langs kunnen komen. Ik heb ze gewoon verjaardagskaarten gestuurd en ik heb nooit iets van ze terug gekregen. Zelfs met kerst stuurde ik wat op en hoorde ik niks terug. Het is makkelijk voor hen om te zeggen dat dat de reden was, maar de waarheid is...het was een makkelijk excuus zodat ze er geen tijd of gedachten aan hoefde te besteden' leg ik uit.

Er valt weer even een stilte maar dat voelt juist goed. Thomas slaat een arm om me heen en ik voel me gelijk een stuk beter. Het was allemaal de waarheid wat ik zei bij de begrafenis.

'Als je me wilt excuseren. Ik sla de rest van de begrafenis over. Ik ga alvast naar huis. Misschien kan jij dat binnen doorgeven' zeg ik tegen hem.

'Wil je niet liever dat ik je naar huis breng?' vraagt hij aan me.

Hoe fijn dat aanbod ook klinkt...ik denk niet dat ik nu juist kan nadenken over dit soort dingen. Het roept allemaal een hele hoop oude gevoelens op en daarmee ook pijn. De laatste dagen zit Emily weer veel aan mijn hoofd. Had ze op Thomas geleken? Of meer op mij...Ik zal het nooit weten. Thomas zit zo dichtbij me dat ik bijna niet kan ademhalen. Het maakt niet uit waar ik ben maar zodra hij alleen al in dezelfde kamer is reageert mijn lichaam op hem.

'Ik eh...denk dat het beter is als ik alleen ga' zeg ik zachtjes.

'Ik wil je niet alleen laten nu' fluistert hij in mijn oor.

'Maar ik kan niet goed nadenken als je zo dichtbij bent' zeg ik.

Zijn ogen worden groot. Kut. Zei ik dat hardop? Zei ik dat echt hardop? Wat erg.

'Ehh...oké dus ik eh...ik ga. De frisse lucht doet me vast goed' zeg ik als ik opsta en zo snel mogelijk maak dat ik wegkom. Gelukkig ben ik zo snel dat hij geen woord meer kan zeggen.

Onderweg speelt dat scenario nog een paar keer door mijn hoofd. Wat ben ik een debiel dat ik dat hardop zei...

Ik zucht gefrustreerd en versnel mijn pas. Ik kan maar beter zo snel mogelijk naar huis gaan voordat ik nog meer domme dingen doe.

'Blair?' hoor ik ineens van de andere kant van de straat.

Ik kijk omhoog en herken Angelina gelijk.

'Oh. Hoi' zeg ik zachtjes.

Ik heb haar ook al zeker een jaar niet gesproken. Ik heb nog een paar keer met haar gebeld sinds ik op kamers zit maar we hebben elkaar niet meer gezien.

'Gaat het wel?' vraagt ze als ze naar me toegelopen komt.

'Mwa' antwoord ik. 'Ik kom net van mijn vaders begrafenis' zeg ik.

'Wacht. Wat?!?' zegt Angelina.

'Had je het nog niet gehoord?' vraag ik aan haar.

In dit dorp verspreid nieuws zich zo snel als vuur dus hoe kan ze dit nog niet weten?

'Ik ben net terug, ik ben twee weken op vakantie geweest met mijn ouders. Ik heb even een gap year voordat ik ga studeren' legt ze uit.

'Oh. Vandaar' zeg ik.

'Als ik het had geweten dan was ik bij je geweest. Dan had ik je gebeld zodra ik het had gehoord' zegt ze als ze haar armen om me heen slaat.

'Het gaat wel' zeg ik. 'Het is gewoon raar om hier terug te zijn. Om weer in hetzelfde huis te slapen als mijn moeder. Thomas die tegenover ons woont...al is hij alleen een week thuis in verband met de begrafenis. De tijd gaat zo snel. Ik heb net gesproken bij de begrafenis en daarna ben ik naar buiten gelopen. Ik zweer dat ik niet eens meer weet wat ik allemaal heb gezegd' zeg ik tegen haar.

'Wil je anders even gaan lunchen ergens?' vraagt Angelina. 'Mijn auto staat hier om de hoek'

'Ik heb niet echt veel honger. Ik kan wel een drankje gebruiken though'

'Weet je wat, dan gaan we gewoon naar de nieuwe bar aan het einde van het dorp'

'Goed plan' zeg ik als ik met haar mee loop naar de auto.

Ik weet dat het geen goed idee is. Ik weet dat drank me juist op dit moment zou moeten afschrikken maar ik moet alles om me heen vergeten. Alles moet even...wat minder in focus zijn...al is het maar voor even.

'Ga jij maar los, ik bob wel' zegt Angelina als ze nog een shot voor me besteld. Bij de bar herken ik Finn in pak. Als ik mijn vijfde shot op heb loop ik naar hem toe.

'Heeee Finn. Hoe is het ermee? Lang niet gezien' zeg ik.

Uit mijn ooghoek zie ik gelijk Angelina op me af komen. Oeps.

'Hé Blair. Shit, gecondoleerd. Ik hoorde wat er gebeurt was' zegt hij.

'Shhhhh' zeg ik als ik mijn vinger op zijn lippen leg. 'Dat proberen we vanavond even te vergeten' zeg ik.

Het is lange tijd geleden sinds ik heb gedronken maar ik voel me stukken beter nu.

'Sorry, ze...kon wel even een drankje gebruiken' zegt Angelina als ze aan komt lopen.

'Dat zie ik' lacht Finn.

'Gaan we dansen?' vraag ik aan hun.

'Weet je zeker dat dat een goed idee is lieverd?' vraagt Angelina.

'Jaaa, kom. Jij ook Finn' zeg ik.