Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 144

-Blair-

Het is koud buiten. Ik hou mijn handen in de buidel van de hoodie van Mase. Het duurt inderdaad niet lang voordat hij er is. Al snel zie ik de koplampen mijn richting op komen. Alles draait nog steeds en ik merk dat ik niet helder kan nadenken.

Mase stapt uit en pakt mijn tas aan om hem vervolgens in de achterbak te leggen.

'Dankje' lach ik.

'Je hebt echt te veel op' lacht hij. 'Volgens mij giechel jij om alles nu'

Ik moet lachen door wat hij zegt. Hij heeft gelijk...denk ik. Ik haal mijn schouders op.

'Ga maar zitten' zegt hij als hij het portier voor me openhoudt.

'Dankje' zeg ik. Ik moet weer lachen omdat hij de hele tijd zegt dat ik te vaak dankjewel zeg. Het valt me nu inderdaad op dat ik dat vaak zeg.

Mase neemt plaats achter het stuur. Dan pas valt het me op dat hij zijn haar half in een knotje draagt en weer een pak aan heeft. Het staat hem...perfect.

'Dankjewel voor het komen' zeg ik. 'Ik vecht al de hele tijd tegen de neiging om mensen te knuffelen'

'Kom hier dan' zegt Mase als hij zich naar me toe draait.

Ik maak een vrolijk piepend geluid wat ik niet van mezelf herken als ik hem knuffel. Zijn armen om me heen voelen is precies het gevoel wat ik nodig heb.

'Leuke hoodie heb je aan trouwens' zegt hij.

'Sexy pak draag je' reageer ik.

Oh. Kut.

'Oeps' zeg ik gelijk daarna.

Mase zijn lach vult de auto. Het geluid van zijn lach voel ik door zijn borstkas heen. Als ik hem los laat kom ik weer een beetje omhoog en is mijn gezicht even zo dichtbij de zijne dat ik alleen maar naar zijn lippen kan kijken. Ze zien er zo zacht en vol uit. Zonder dat ik het helemaal door heb druk ik de mijne erop. De kus is voorzichtig en heel zacht.

Ik voel Mase lachen tegen mijn lippen aan. Hij trekt zich zachtjes een beetje terug.

'Nu weet ik zeker dat je teveel gedronken hebt' zegt hij lachend.

'Sorry' zeg ik als ik weer rechtop ga zitten.

'Gekust worden door jou is niet iets waar ik een sorry voor wil horen' zegt Mase als hij de auto start.

'Oké' zeg ik zachtjes.

De rest van de auto rit luisteren we muziek. Voordat ik het weet zijn we alweer bij zijn appartement.

Hij houdt de deur voor me open zodat ik naar binnen kan gaan. Ik vecht nog steeds tussen het smekende gevoel wat niet weggaat tussen mijn benen. Het doet haast zeer...

'Wil je iets drinken?' vraagt Mase.

'Heb je nog wijn?' lach ik.

'Jij krijgt geen wijn meer dame' zegt hij bazig. 'Doe je schoenen maar uit'

'Oké commandeur' zeg ik tegen hem.

'Wat zei je?' lacht Mase.

'Wat?' zeg ik. 'Je bent bazig' zeg ik daarna.

'Oh dit is nog niks' zegt hij.

Met hoe hij het zegt weet ik honderd procent zeker dat hij iets insinueert.

'Moet ik nog meer gaan uit doen dan' zeg ik met een lachje.

'Je draagt ten slotte wel mijn trui' zegt hij.

'Wil je hem terug? Nu? Want ik heb er verder niks onderaan' zeg ik uitdagend.

Hij lijkt heel even de opties te overwegen.

'Hou maar aan, anders krijg je het koud' zegt hij tenslotte.

'Wat lief van je' zeg ik sarcastisch.

'Ik ga thee voor je zetten. En je gaat hem opdrinken want volgen mij kan je wel wat vocht gebruiken. Ik pak ook wel een glas water.'

'Ja pap' lach ik naar hem.

Oeps.

'Je bent wel lekker op gang hè' lacht Mase.

'Zeker' antwoord ik.

Niet veel later zitten we samen op de bank met thee. Het water moest ik al gelijk opdrinken van deze bazige versie van Mase.

'Het is wel lekkere thee' zeg ik.

'Zie je wel dat gehoorzamen zo erg nog niet is' lacht Mase.

Ik geef hem een zacht duwtje.

'En voelt het al wat beter?' vraagt Mase wanneer hij me onderzoekend aankijkt.

Zonder dat ik erover denk druk ik mijn benen weer tegen elkaar aan.

'Je maakt het alleen maar erger in dat pak' zeg ik tegen hem.

'Aan dat effect kan ik helaas niks doen' zegt Mase als hij achterover gaat zitten en zijn stropdas wat losser maakt.

'Volgens mij doe je het expres' zeg ik tegen hem.

'Ik zou niet durven' zegt Mase als hij zijn handen onschuldig omhoog houd.

'De slaapkamer is daar als je er vanaf moet' zegt hij lachend als hij wijst naar een deur waar ik nog niet doorheen ben geweest.

Ik zucht klagend. Wat meer als een kreun klinkt gok ik als ik zie hoe Mase me ineens aankijkt. Zijn ogen lijken van lichtgrijs te veranderen in donkergrijs. We kijken elkaar eventjes te lang aan en ik zie zijn pupillen verwijden terwijl hij naar me kijkt.