Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 45

- Blair - 

Ik kijk even in de spiegel als ik wat mascara op doe. Ik zie dat mijn ogen klein zijn door het slaapgebrek. Hoe gezellig het hier ook is, ik heb zo verschrikkelijk geslapen. Ik blijf maar bezig in mijn hoofd. Het maakt volgens mij niet uit hoe moe ik ben, ik kan gewoon niet in slaap komen.

'Blair, duurt lang!!!' hoor ik Angelina roepen.

'Ja ja, ik kom er aan' zeg ik door de deur van de badkamer heen. Ik weet überhaupt niet waarom ik mijn best doe om make-up op te doen. Angelina's oma zei dat zulke meiden dingen doen me zouden helpen zodat ik me wat beter zou voelen. We gaan haar zo helpen in de keuken omdat ze een heel feestmaal wilt maken volgens mij.

Het duurt dik twee uur voordat we klaar zijn met het eten. Ik mag hopen dat de man die zo komt erg speciaal is voor Angelina's oma want ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand zo lang in de keuken heeft gestaan.

Wanneer Angelina en ik weer op de bank ploffen kijk ik op de klok. Het is net zes uur geweest.

'Angelina' zeg ik.

Ze kijkt me gelijk aan.

'Telefoon' zeg ik daarna terwijl ik mijn hand op houd.

Ze heeft hem de afgelopen dagen voor me bewaard zodat ik niet in de verleiding zou komen.

Ze knikt naar me en graait in haar handtas. Ze geeft mijn telefoon en zo snel als ik kan zet ik hem aan.

Het eerste wat ik binnen krijg is een paar gemiste oproepen van Thomas. Ook twee van zijn moeder. Zou hij aan haar verteld hebben waarom ik nu niet bij hun ben?

Ik zie ook een berichtje wat hij vandaag gestuurd heeft: Hey, ik vroeg me af of alles goed gaat. Ik maak me zorgen om je. Ik mis je. X

Mijn hart maakt een sprongetje als ik het berichtje zie. Hij maakt zich zorgen om me. Ik bedenk me nu dat ik hem ook helemaal niet verteld heb waar ik naartoe ging. Dat had ik moeten doen zodat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Terwijl ik naar het berichtje staart verschijnt er nog een: Ik snap het als je wat ruimte wilt. Ik zou graag met je praten over wat er is als je daar klaar voor bent. Ik meende niet wat ik zei. Sorry daarvoor. Ik mis je. X

Ik slik. Ik krijg het moeilijk als ik naar dat berichtje staar.

'Wat zegt hij?' vraagt Angelina als ze me blijft observeren.

Ik draai mijn telefoon naar haar toe en laat haar de berichtjes lezen. Angelina kijkt me diep nadenkend aan. Wat is er met haar?

'Wat?' vraag ik.

'Niks. Nou...ja...ik weet het niet. Wat denk jij?' vraagt ze onderzoekend.

'Ik vind het lief dat hij zich zorgen maakt. En ik vind het fijn dat hij wilt praten met me. Ik weet niet precies wat hij niet meende maar ik wil er wel achter komen. Ik mis hem echt heel erg' zeg ik.

'Ik merk het aan je. Zelfs ik kon slecht slapen omdat je zo heen en weer aan het draaien was omdat je niet in slaap kon komen' zegt Angelina.

'Ja, ik maak me gewoon druk om hem. Constant. En ik mis hem gewoon. Ik mis het zelfs om in de avond met hem onder een dekentje te zitten bij zijn ouders op de bank. Is dat stom?' vraag ik aan haar.

'Nee. Je bent gewoon verliefd. Maar dan...echt heel erg' zegt Angelina.

'Ik ben bang dat het al meer is dan dat' zeg ik tegen haar.

Angelina zet grote ogen op en kijkt me aan. 'Meen je dat echt?' vraagt ze dan.

Ik knik naar haar.

'Hoelang hou je al van hem?' vraagt ze.

'Ik weet niet wanneer het gebeurde. Het voelt alsof dat gevoel er altijd al geweest is voor hem maar op een dag was het anders. Was het meer dan alleen...kriebels. Eerst begon het heel langzaam, met kleine dingetjes begon ik het te merken en toen was er niks anders meer. Niemand anders waar ik naar kon kijken zoals ik naar hem kijk. Dat is nooit meer veranderd. Zelfs niet als ik hem af en toe met een soort van vriendinnetjes zag ofzo' leg ik uit.

'Blair...' begint Angelina. 'Ik denk dat ik je iets moet vertellen' zegt ze dan.