Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 77

-Blair-

Een...

Miskraam.

Kan het zijn dat ik zwanger was zonder dat ik het doorhad? Ik ben gewoon nog ongesteld geweest in de tussentijd. Oké het was wat minder misschien maar ik ben nooit echt zwaar ongesteld ofzo. Ze zal het vast fout hebben.

Bij het ziekenhuis moeten we een uur wachten tot we aan de beurt zijn. Ik ben zo dankbaar dat Cami bij me is. We zeggen niet veel tegen elkaar maar dat is ook niet nodig. Tijdens de echo wordt alleen maar bevestigd wat de huisarts vertelde. Er is een kleine embryo...zonder hartslag. De arts legt uit dat ik twee opties heb. Ik kan het eruit laten halen middels iets wat een curettage heet. Dat gaat onder plaatselijke verdoving. Het is een soort kleine operatie. Of ik kan het laten gebeuren. Dan komt het stolsel er vanzelf uit.

Na wat overleg met Cami kies ik voor optie twee. Heel eerlijk, ik wil zo snel mogelijk naar huis en hier even niet meer over nadenken.

Ik was zwanger van Thomas. Wat was het verschil geweest als ik het geweten had? Je zou denken dat het dan maar als een opluchting zou voelen maar zo voelt het niet. Ik had een leven in me en voordat ik wist dat het er was...is het al dood gegaan.

De komende twee weken zijn een hel. In de eerste week gebeurt het allemaal al, na een dag of vijf. Ik heb extra pijnstilling gekregen maar ik weiger ze in te nemen. Dit is mijn eigen schuld dus ik vind dat ik het moet voelen. Het is precies zoals de huisarts zei, er is een soort stolsel uitgekomen wat mijn kindje had kunnen zijn. Het kwam in verschillende keren. De rest van de twee weken wordt ik geteisterd met vragen. Was het een jongen of een meisje geweest? Wat had Thomas ervan gevonden als hij wist dat ik zwanger was? Hoe was mijn leven nu geweest als ik na de eerste twee weken hier een zwangerschapstest had gedaan voor de zekerheid?

Na de eerste twee weken heb ik het gevoel alsof ik in een rouwproces zit. Ik heb het gevoel alsof mijn lichaam gefaald heeft. Alsof mijn lichaam niet vrouw genoeg was om dit kindje een leven te schenken. Ik heb weken zitten twijfelen of ik Thomas zou bellen om het te vertellen. Maar waarom zou ik hem dit leed aandoen? Misschien kan ik hem de pijn besparen door het niet te vertellen. Zonder dat hij het weet zou hij me er dankbaar voor zijn. Ik slaap elke nacht met zijn shirt in mijn handen. Zijn geur is inmiddels vervaagd maar alsnog geeft het me troost.

Was ik nou maar oplettender geweest. Ik had dit moeten voorkomen. Geloof me, ik heb geen idee hoe ik een moeder had moeten zijn voor dit kindje, maar ik had het moeten proberen. Ik heb het zelf geen kans gegeven. Ik ben doorgegaan met de pil. Ik heb alcohol gedronken. Ik heb niet naar mijn lichaam geluisterd toen het niet even normaal ongesteld was zoals altijd. Ik voel me zo zo waardeloos.

6 weken later

Cami smeekt nu al weken of ik alsjeblieft mee uit wil gaan. Vanavond is de avond waarop ik geen nee meer kan zeggen. Ik moet weer de bewoonde wereld in gaan. Ik heb al mijn colleges online gevolgd. Het wordt tijd dat ik weer gewoon naar school ga. Onder de mensen kom. Mijn ongeboren kindje zal altijd een plekje hebben in mijn hart. Ik denk dat het een meisje was geweest. En als dat zo was dan had ze Emily geheten. Ik had haar alle liefde van de wereld gegeven, helaas heb ik die kans niet gekregen. Ik wil weer verder leven, maar met Emily in mijn hart.

Ik praat er nog steeds veel over met Cami. Ik kan altijd bij haar terecht, dag of nacht. Ze is echt mijn rots in de branding. Deze week is ze jarig en ze viert het vandaag. Dus voor haar wil ik het proberen. Als het niet gaat kan ik altijd nog naar huis.

'Mag ik alsje alsje alsjeblieft je make-up doen Blair?' vraagt Cami.

Ik zeg normaal gezien altijd nee maar deze keer niet.

'Voor deze ene keer, omdat je jarig bent' zeg ik tegen haar. 'En, ik heb nog wat voor je' zeg ik tegen haar.

Ik heb het cadeautje besteld omdat ik er nog niet klaar voor was om de deur uit te gaan maar ik ben er al weken aan bezig geweest. Ik heb voor ons allebei een boek gemaakt. Ze zijn identiek. Al onze foto's zitten erin. Het is ongelooflijk, we kennen elkaar denk ik vier a vijf maanden en het voelt alsof we altijd al familie zijn. Daarbij heb ik ook een blouse besteld waarvan ik weet dat ze die al weken wilt hebben.

Ik geef haar als eerst het blouse. Ze juicht en klapt in haar handen.

'Dankjewel lieverd' zegt ze met een lach. 'Ik ga hem gelijk vanavond aan doen'

'Ik heb nog iets, maar dat is meer een zelfgemaakt iets' zeg ik.

Ik geef haar het boek en laat zien dat ik er ook een voor mezelf heb gemaakt. Ze kijkt door het boek heen en ik zie de tranen in haar ogen springen.

'B, je bent echt mijn beste vriendin. Dat weet je toch? Ik heb echt nog nooit zo'n speciale band gehad met iemand. Ik hou zoveel van je!' zegt ze als ze me knuffeld.

'Ik ook van jou Cami. Ik wil je zo graag bedanken voor alle steun die je me hebt gegeven. Al vanaf het eerste moment dat ik hier een voet binnen zetten' zeg ik tegen haar. 'Woorden zijn niet genoeg om je te bedanken' zeg ik.

'Kom hier' zegt ze al ze haar armen wijd open houd.