Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 100

-Blair-

Als ik wakker wordt zie ik Thomas met nat haar door de kamer heen ijsberen.

'Ook goedemorgen' zeg ik als hij niks zegt.

'Goed. Je bent wakker' zegt hij.

Jezus. Wat is er met hem aan de hand. Heeft hij spijt van gister? Ik weet dat ik dronken was...maar het voelde wel fijn. Hij doet nu alsof er iets vreselijks is gebeurd. Ik kan me niet herinneren dat ik Thomas ooit zo gestrest heb gezien.

'Gaat het wel?' vraag ik aan hem.

'Ja' antwoord hij kort.

'Nee' zegt hij daarna.

Thomas komt op het bed tegenover me zitten. Hij kijkt me aan alsof hij er vanuit gaat dat ik lieg zodra ik mijn mond open.

'Wie is Emily?' vraagt hij dan.

Wa-wat.

Nee.

Dit gebeurt niet nu.

Niet nu.

Zou Cami iets gezegd hebben? Nee. Dat zou ze nooit doen. We hebben allebei afgesproken om er nooit een woord meer over te zeggen tegen een ander. Wij zijn de enige twee die er vanaf weten. En waarom zou hij ineens contact moeten hebben. Nee dat is niet zo.

'Hoe?' is het enige wat ik vraag.

Ik voel een brok vormen in mijn keel, tranen stromen over mijn wangen en het zweet breekt me uit. Ik voel me verschrikkelijk. Ik weet niet waar ik moet beginnen met het uitleggen hiervan.

'Je praat af en toe nog steeds in je slaap' zegt hij.

Serieus? Oh mijn god. Dit zou niet erger kunnen. Wat een ramp.

'Wat heb ik allemaal gezegd?' vraag ik zonder hem aan te kijken.

Ik kan niet in zijn ogen kijken. Ik hoor de pijn al in zijn stem en dat is meer dan ik aankan. Hem aankijken zou me nog meer breken.

'Dat je haar mist. Dat ze ook van mij is' zegt hij.

'Verdomme Blair. Waarom heb je me nooit iets verteld?' zegt hij.

Thomas verheft zijn stem. Ik snap zijn emotie en toch maakt het me bang. Ik weet gewoon niet hoe ik moet reageren. Ik ben bang dat ik alles alleen maar erger maak...dus zeg ik maar niks.

'Wat dacht je? Dat ik nooit had willen weten dat er een kind van mij rondloopt?'

'Was het maar zo' zeg ik wanneer ik nog erger begin te huilen.

Hij denkt dat ze ergens is. Dat zou mijn allergrootste wens zijn. Dat ik haar zou kunnen vasthouden. Dat ik haar zou zien opgroeien. Dat ze zou leven.

'Wat bedoel je?' vraagt Thomas.

Ik wacht tot hij zelf de puzzelstukjes aan elkaar verbindt omdat mijn keel zo dicht zit dat ik er geen woorden meer uit zou kunnen krijgen.

'Is ze...wacht. Wat is er gebeurd?' vraagt hij dan. Zijn stem klinkt rustig. Bezorgd.

'Ik...ik wist het niet' zeg ik door het huilen heen.

'Wat?'

'Dat ik zwanger was' zeg ik. 'Ik ging naar feestjes. Ik werd gewoon ongesteld, weliswaar minder dan normaal maar niet zo weinig dat het vraagtekens opriep' zeg ik. 'Ik slikte de pil door' ratel ik.

'Wanneer kwam je er achter?'

'Toen het al te laat was. Ik had al een paar dagen enorme buikkramp. Het werd zo heftig dat het niet meer uit te houden was. Cami heeft me meegenomen naar de huisartsenpost. Toen kregen we al te horen dat het vermoedelijk ging om een miskraam. Ik merkte zelf ook wel dat er zoiets aan de hand was. Toen ik tussendoor even naar de wc ging had ik al genoeg gezien' zeg ik.

'Ik ben naar het ziekenhuis geweest. Daar kwam de dubbele bevestiging. Ik had een keuze, of ze konden het eruit halen, maar dat zou ook pijnlijk zijn. Of ik kon wachten tot alles er vanzelf uitkwam' zucht ik.

'Ik weet niet of het een jongen of meisje was, het was veel te klein, veel te jong. Ik had gewoon het gevoel dat het een meisje was geweest. Ik had haar Emily willen noemen als ze wel geleefd had. Het hielp me om haar te kunnen rouwen. Ik wilde dat ze een naam had. Dat ze een persoon was' zeg ik.

'Ik heb je niks verteld...omdat het zo'n pijn deed. Ik wilde je die pijn besparen. Ik weet dat je het recht had om het te weten maar we hadden al zolang niet gepraat. Als ik de keuze had om het niet te weten en die pijn niet te voelen...dan had ik dat ook zo gewild. Dus heb ik dat voor jou besloten. Ik weet dat het niet goed was...ik wilde je beschermen. Het spijt me' snik ik.

'Shit Blair' zegt Thomas.

Hij slaat een arm om me heen.

'Natuurlijk doet het pijn, maar hier had je niet alleen doorheen moeten gaan' zegt hij.

'Ik was niet alleen' zeg ik. 'Cami was bij me'

'Dat snap ik, maar...ik denk gewoon dat het anders was geweest als je ook steun bij mij had kunnen zoeken' legt hij uit.

'Ik denk dat het op dat moment teveel pijn deed om ook maar aan je te denken. Het herinnerde me alleen maar aan haar. En tussentijds probeerde ik me te focussen op school...Ik zag gewoon niet de mogelijkheid om hierover naar je toe te komen. Niet na de manier waarop wij uit elkaar zijn gegaan'

'Dat spijt me nog steeds' zegt Thomas. 'Ik had moeten bellen...nee. Ik had naar je toe moeten komen. Shit zeg...wat ben ik een idioot. Ik had moeten weten dat er iets aan de hand was'

'Ik had er voor jou moeten zijn' zegt Thomas.

Hij tilt me op en zet me op zijn schoot. Zo blijven we zitten. Zonder iets te zeggen. Zonder ongemakkelijke stilte.