Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 73

- Thomas -

Ik heb haar al vijf keer gebeld. Vijf keer. Ik heb het stuk van Drake's huis naar dat van mij al zeven keer gereden wanhopig op zoek naar Blair. Ik ben zelfs naar Finn zijn huis gereden maar die was niet thuis. What the fuck zijn ze aan het doen en waar zijn ze???

Wanneer ik voor de tweede keer naar Finn zijn huis onderweg ben zie ik koplampen de hoek om komen. Dat kan niet missen, ik herken gelijk de auto van die kwal. Zodra hij voor zijn huis parkeert zet ik mijn auto dwars achter de zijne.

'WAAR IS ZE?' roep ik als hij niet snel genoeg uit zijn auto stapt.

'Verdomme Thomas, doe nou toch eens normaal' snauwt hij.

'Kom jij nou maar uit die auto voor ik je er uit sleur' dreig ik.

Na een paar seconde gaat de voordeur van het huis open en zie ik een man staan waarvan ik aanneem dat het Finn zijn vader is.

'Wat is hier allemaal aan de hand? Moeten jullie de hele buurt wakker maken?' vraagt hij boos.

'Niks pap' zegt Finn als hij uitstapt.

'Wat, zomaar wegrijden met mijn vriendin in de auto noem je niks. Ik bel haar constant en ik heb nog niks van haar gehoord. Waar heb je haar gelaten?' vraag ik boos aan hem.

Zijn vader kijkt verbaasd van mij naar Finn.

'Jij bent degene die haar heeft achtergelaten op dat feest. Ik heb er alleen voor gezorgd dat ze vanavond ergens veilig kon overnachten' zegt Finn.

'Bullshit, ik ben terug gekomen voor haar' zeg ik.

'Misschien was ze het zat om op je te wachten' zegt Finn.

'Dus, het meisje is veilig?' vraagt Finn's vader.

'Ja, en als zij je niet wilt vertellen waar ze is dan zal ze daar een reden voor hebben dus dat ga ik dan ook niet doen' zegt Finn.

Deze kerel...hij haalt het bloed onder m'n nagels vandaan.

'Je hebt hem gehoord. Ik denk dat het beter is als je gaat' zegt zijn vader.

Wat moet ik nou doen? Ik moet toch weten waar ze is.

'Waar heb je haar afgezet?' dring ik nogmaals aan.

'Ze is veilig. Laat dat genoeg zijn voor nu. Ze neemt vanzelf wel weer contact met je op' zegt Finn als hij langs me heen loopt.

Ik stap weer in mijn auto. Hij gaat toch niks meer tegen me zeggen. Ik kijk naar mijn telefoon en ik zie een berichtje van een onbekend nummer.

Ze is bij mij. Ik zeg je dit alleen omdat ik zie dat je haar vaak belt en je waarschijnlijk zorgen maak. Kom niet hierheen. Dat kan ze er nu niet bij gebruiken.

-Angelina.

Het enige wat in me opkomt om te reageren is dankjewel. Dat is ook het enige wat ik terug stuur. Ik vecht tegen de drang om naar Angelina's huis te rijden.

Als ik eenmaal thuis ben beginnen er nog meer problemen door mijn hoofd te spoken.

Ze is veilig. Maar ze wilt me niet zien. Ze wilt me niet spreken. Hoe moet ze morgen naar haar studentenkamer. Ik zou haar brengen. Ik ga haar nog steeds brengen. Al haar spullen staan hier dus ze zal moeten langskomen. Ik zal haar hoe dan ook spreken voordat ze vertrekt. Nu moet ik alleen een manier bedenken hoe ik er voor kan zorgen dat ze me vergeeft. Ik snap waarom ze boos is...denk ik. Ik had niet moeten zeggen dat ze aan het flirten was. Ik ken Blair. Als ze het doet, dan doet ze dat in ieder geval niet met opzet. Ze heeft geen idee hoe mannen naar haar kijken.

De rest van de nacht kan ik niet slapen. Ik kan me alleen maar bedenken hoe leeg mijn bed voelt zonder haar. Het kussen ruikt nog naar haar. Ik kan de verleiding niet weerstaan en trek het tegen me aan. Haar geur is geweldig. Als ik aan haar denk, de vorige keer dat ze in mijn bed ligt dan kan ik me bijna niet meer inhouden. Als ik er niet zo zeker van was dat ze niet zou willen dat ik naar haar toe kwam dan had ik daar nu al gestaan. Hoe heb ik het in twee korte keren zo gigantisch weten te verpesten? Ik hou van haar. Ik wil alles behalve haar pijn verzorgen. Ik wil haar nu in mijn armen houden en zeggen dat alles goed komt. Dat het hele feest een vergissing was. Dat we nooit hadden moeten gaan. Ik hoop gewoon dat ik nog een kans heb, al verdien ik die waarschijnlijk niet.

Wanneer het licht door mijn gordijnen naar binnenkomt beslis ik me maar weer aan te kleden. Ik heb werkelijk geen oog dicht gedaan vannacht. Ik denk dat ik wel honderden scenario's heb afgespeeld in mijn hoofd. Ik heb elke keer geprobeerd te bedenken wat ik tegen haar moet zeggen. Maar mijn gedrag van gister...het valt gewoon niet goed te praten. Ik heb haar het gevoel gegeven dat ik haar in de steek heb gelaten. Dat ik haar gewoon heb achtergelaten terwijl ik wist dat ze op een feest was waar ze niemand kende met geen mogelijkheid om zelf naar huis te kunnen gaan. Ik wist dat ze niet naar haar ouders kon. Toch, in mijn blinde jaloezie...heb ik haar achter gelaten. Ik weet ook niet wat ik van mezelf zou moeten denken op dit moment. Als ik eerlijk ben dan schaam ik me gewoon voor mijn eigen gedrag. Zou ik dat tegen haar moeten zeggen? Ik ben er nog steeds niet over uit. Ik wil niet dat het straks overkomt alsof ik mijn gedrag goed probeer te praten want het was gewoon niet goed. Ik moet ervoor zorgen dat ik haar naar haar studentenkamer rij. De reis daar naar toe is het perfecte moment waarop ik haar kan overtuigen dat het me echt spijt.

Na een snelle douche doe ik mijn haar en slenter ik naar beneden voor koffie. Ik kan misschien beter iets anders aan doen als ze zo komt. Ik ben nu in een sportbroekje en een shirt. Misschien kan ik beter...wat kan ik eigenlijk beter aantrekken? En waarom denk ik daar zoveel over na. Ik doe een gewone korte broek aan, van spijkerstof. Mijn shirt laat ik uit. Dan heb ik in ieder geval gelijk haar aandacht. Precies als ik een gedachte van haar in mijn hoofd heb die ik eigenlijk niet zou moeten hebben gaat de deurbel. Zou dat haar al zijn?