Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 47

- Thomas - 

Als ik thuiskom is het alsof ik terecht ben gekomen in een slechte politiefilm. Mijn moeder blijft me maar ondervragen over waarom ik niet heb aangebeld. Ik probeer haar uit te leggen dat ik Blair de ruimte wil geven. Dat ik haar niet wil verstikken.

Tijdens het avondeten krijg ik bijna geen hap door mijn keel.

'Gaat het jongen?' vraagt mijn vader.

'Hmm, ja een beetje' antwoord ik.

'Vind je het zo moeilijk lieverd?' vraagt mam.

Heel even lijkt het als of ik moete vechten tegen de tranen die in mijn ogen springen. Ik weet niet waarom dit gebeurt. Ik ben nooit emotioneel. Ik huil nooit.

Mijn vader geeft me een klopje op mijn schouder wat me iets van troost bied. Ik ben blij dat ik nog even bij mijn ouders thuis kan zijn voor ik ga studeren. Er gaat binnenkort zoveel veranderen dat het me bijna angstig maakt. Alles wat gewoon was zal veranderen. Voor Blair is dat ook zo. Ik wil dat ze nog steeds het gevoel heeft dat ze altijd bij me terecht kan, al zou het niet tussen ons werken. Ik kan haar niet kwijt raken. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik zonder haar moet. Uitkijken naar Blair zien heeft me heel wat keren door de dag, week of maand heen geholpen. Mijn verlangen naar haar is bijna pijnlijk als ik bij haar ben, maar niet bij haar zijn is nog erger.

'Probeer nog wat te eten' zegt mijn moeder.

Ik knik naar haar en kijk naar mijn bord. De lasagne die mijn moeder vers heeft gemaakt ligt nog helemaal intact op mijn bord. Ik neem net een hap als de deurbel gaat.

'Ik ga wel, eet jij maar even door' zegt mijn vader.

Dat ben ik niet van hem gewend, meestal zou mijn moeder dat zeggen maar mijn vader niet.

Hij staat op en loopt naar de deur.

Ik hoor mijn vader iets zeggen bij de deur en niet veel later komt hij terug naar de keuken.

'Wie was dat?' vraagt mijn moeder.

Mijn vader heeft iets wat lijkt op een glimlach op zijn gezicht.

'Het is voor jou Thomas' zegt hij dan.

Mijn mond zakt even open en ik laat mijn vork vallen. Zou ze...? Nee, waarom zou ze hier zijn? Als het Drake is dan sla ik hem serieus op zijn bek.

'Nou lieverd, waar wacht je op? Hup' zegt mijn moeder als ze me een schop geeft onder tafel.

Ik doe de deur naar de gang open. Dan zie ik haar staan, in de deuropening. Ze draagt een kort blauw jurkje wat mijn hoofd op hol laat slaan. Wanneer ik met mijn ogen de hare vind wijken haar lippen iets van elkaar.

'Je hebt niet aangebeld' stelt ze vast.

Wacht. Shit. Hoe weet ze dat? Hoe weet ze überhaupt dat ik daar ben geweest. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

'En nu ben jij hier' zeg ik uiteindelijk.

Ze wilt nog iets zeggen maar ik ben haar voor. Ik sla mijn armen om haar middel heen en trek haar naar me toe. Het lijkt even alsof ze er van schrikt maar ik zie daarna gelijk een glimlach op haar gezicht. Zodra ik die lach zie breng ik mijn mond naar die van haar. Het maakt me even niet uit wat we nog moeten bespreken, ik wil haar zoenen. En wel nu. Het is alsof ik niet anders kan. En als ik haar volle lippen op de mijne voel weet ik dat zij precies het zelfde denkt. Dit keer is zij degene die haar lippen als eerst van elkaar haalt en haar tong zachtjes langs mijn lippen laat gaan, bijna smekend om toegang. Die geef ik haar maar al te graag.